Τὸ αἶσχος τῆς Νέας Ἑλλάδος. Τὸ ἀνεξάντλητο.

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

Τὸ αἶσχος τῆς Νέας Ἑλλάδος.

Δημήτρης Ἀβραμόπουλος.

* 1995: Ἱδρυτής καὶ πρῶτος Πρόεδρος
τῆς «Μόνιμης Διάσκεψης τῶν Δημάρχων τῶν Πρωτευουσῶν τῆς Νοτιοανατολικῆς Εὐρώπης».
Τότε, δὲν ἔμπαινα στὸ διαδίκτυο, δὲν εἶχα ἰδέα.
Οὔτε φρόντισα νὰ κρατήσω ἔγγραφα.
Ταυτοχρόνως ὅμως γίνονταν δύο Διασκέψεις:
* 1η, τῶν Δημάρχων, στὸ Παλαιὸ Δημαρχεῖο τῆς ὁδοῦ Ἀθηνᾶς.
Κάποιαν στιγμὴ - τὸ διάβασα τὴν ἄλλη μέρα στὶς ἐφημερίδες - ὁ δήμαρχος τῶν Σκοπίων εἶπε:
- Θὰ σᾶς μιλήσω στὴν γλώσσα μας, τὴν μακεδονική.
Αὐτομάτως, ὁ Δημήτρης Ἀβραμόπουλος, σηκώθηκε ἀπὸ τὴν θέση του, εἶπε:
" - Ἐμένα μὲ συγχωρεῖτε!..."
καὶ βγῆκε ἀπὸ τὴν αἴθουσα, ἐπανερχόμενος, ὅταν τοῦ εἶπαν, ὅτι ὁ δήμαρχος τῶν Σκοπί-
ων τελείωσε τὴν ὁμιλία του.

Ὅταν, τὴν ἄλλη μέρα, τὸ διάβασα αὐτό, πέταξα ἀπὸ τὴν χαρά μου. Ἦταν ἕνα μικρὸ δεῖγμα
εὐγνωμοσύνης καὶ ἐνθουσιασμοῦ, πὼς δὲν ἤμουν μόνος!



* 2η, στὸ Πνευματικὸ Κέντρο τοῦ δήμου μας τῶν Ἀθηναίων, στὴν ὁδὸ Ἀκαδημίας.
τὴν ἴδια μέρα, εἶχαν προσκληθεῖ καὶ ἔλθει μεταφραστὲς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς Γραμματείας
ἀπ' ὅλη τὴν Γῆ.
Ἤμουν ἐκεῖ.
Ξαφνικὰ σηκώθηκε νὰ μιλήσει μία κυρία, ἱστορικός, τοῦ Πανεπιστημίου τῶν Σκοπίων.
- Θὰ σᾶς μιλήσω στὰ γαλλικά, γιατί στὴν γλώσσα τῆς πατρίδας μου...
Δὲν χρειάζεται νὰ ὑπογραμμίσω πόσο ἀνακινήθηκα.
Μιλοῦσε κι' ἔλεγε, ἀποφεύγοντας διαρκῶς καὶ ἐπιδεξίως νὰ ὀνομάσει τὴν πατρίδα της καὶ
τὴν γλώσσα τους.
"- ...σ' ἐμᾶς... στὰ σχολεῖα μας... στὸ πρωτότυπο καὶ στὴν σύγχρονη γλώσσα μας..." καὶ ἆλ-
λα τέτοια.
Ὥσπου τῆς ξέφυγε ἕνα "...μακεδονική"!
Πετάχτηκα ὄρθιος χωρὶς κἄν δεύτερη σκέψη:
Γαλλικὰ πᾶντα:
- Πῶς τὸ εἴπατε αύτό;
Ξαφνιασμένη ὥς τρομοκρατημένη γύρισε πρὸς τὸ μέρος μου:
- Ὁρίστε;
- Νὰ μᾶς πεῖτε πῶς εἴπατε τὴν γλώσσα σας.
- Μά, σᾶς παρακαλῶ! Αὐτὰ εἶναι θέματα πολιτικά, δὲν θὰ τὰ λύσουμε ἐμεῖς.
- Ἐγώ, θέλω νὰ μοῦ πεῖτε πῶς ἀποκαλεῖτε τὴν γλώσσα σας.
Στὴν αἴθουσα ἄκρα σιγή.
Ὅλοι βλέπανε αὐτὴν κι' ἐμένα.
Κάποια γνωστὰ πρόσωπα, κοντά μου, εἶχαν χλωμιάσει. Φαντάστηκα, γιὰ μιὰ στιγμή, πὼς θἆ-
χα καὶ συμπαράσταση, - τόσο εἶχα μεθύσει ἀπὸ ἀποβλάκωση ἡρωισμοῦ.
- Ἀπὸ πότε, νὰ μοῦ πεῖτε, ὀνομάζετε τὴν γλώσσα σας ἔτσι, ὅπως τὴν εἴπατε, καθώς, θέλω νὰ
μοῦ πεῖτε καὶ πῶς τὴν λέγατε πρίν!...
Ἤδη, εἶχα διαπιστώσει πὼς βρισκόμουν μόνος κι' ἔρημος ἀνάμεσα σὲ πάμπολλους Ἕλληνες(!).
- Κύριε, ἐμένα, ἡ μητέρα μου, ἀπὸ μικρὴ ποὺ ἤμουν, μοῦ ἔλεγε πὼς μιλᾶμε μακεδονικά.
- Κι' ἐσεῖς, 50 χρονῶ γυναίκα καὶ Ἐπιστήμων Ἱστορικός, ἐπαναλαμβάνετε καὶ διδάσκετε αὐτά;
Παύση μεγάλη.
Καμία παρεμβολή.
Σηκώθηκα κι' ἔφυγα, φωνάζοντας:
- Εἶστε γελοῖοι, ἐδῶ μέσα.
Χρειάζεται νὰ πῶ ποιοί μέγιστοι(!) λογοτέχνες καὶ μεταφραστές μας ἦταν παρόντες;
Ὅλοι, ὅσοι ζοῦσαν τότε. Τοὺς εἶχα δεῖ ἕναν ἕναν.
Ἀλλοδαπ'-Ἑλλάδα μὲ τὰ ὅλα της.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.