ἐτῶν ἀνυπάρκτων, - τῇ ἐμφανίσει αὐτοῦ.
Κατὰ τὴν ἐγχείρησή μου, τὸν Αὔγουστο, ἔβγαλα τὸ
σκουλαρῆκι.
Δὲν τὸ ξαναφόρεσα καὶ δὲν ξέρω γιατί.
Μὲ τὴν νέα χρονιά, βαδίζω γιὰ τὰ 74.
Ὁ κωλόγερος, δὲν μὲ βλέπω νὰ πεθαίνω πρὸς τέρ-
ψιν κάποιων.
Καὶ μὲ ὁρόσημο, θἄλεγα, τὴν ἡμέρα τῶν Φώτων,
ποὺ ἀνέβηκα στὸν Ἅγιο Γεώργιο, Κυνοσάργους,
(ψαχνόμουν, γιὰ τὴν βάφτισή μου ποὺ εἶχε γίνει
ἐκεῖ), μακάρι οἱ νεαροί, ὅλοι, νὰ ἔχουν (ποὺ συν-
ήθως τὴν ἔχουν... - μὴ λέμε τώρα καὶ ἀηδίες!...)
τὴν χάρη μου καὶ τὴν κορμοστασιά μου!
Τὸ μίσος ποὺ μοῦ δείχνουν πολλοὶ νὰ μὴν νιώθει
ποτὲ κανείς τους, οὔτε στὴν πραγματικότητα οὔτε
κατὰ τὴν φαντασία του.
Δὲν κάνω τίποτα - πλὴν τοῦ νὰ ξυρίζομαι κάθε
δύο μέρες - προκειμένου νὰ καλύψω τὴν ἡλικία μου.
Ὅ,τι ψεύτικο καὶ προσποιητό, τὸ ἐχθρεύομαι.
Ἄσε, ἄς μὴν πῶ καὶ ὅτι...ἀρέσω! Τὸ παίρνω πίσω!
Δὲν ἀρέσω. Δὲν ξέρω στὶς γάτες μόνον... Μήπως, λέω!

Πρέπει να είστε μέλος του Ποιητική γωνιά για να προσθέσετε σχόλια!
Γίνετε μέλος του Ποιητική γωνιά