Χθές, Μεγάλη Τετάρτη

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

Νὰ ἤμουν τώρα ἀρχαῖος Ἕλληνας...- καὶ τί στὸν κόσμο!
~

~ Ἕνα κεράκι ποὺ δὲν ξέρεις τίποτα γι' αὐτό, ἡ ζωή μας.

Χθὲς ἔνιωσα μιὰ λίγη ἀνάγκη νὰ πεταχτῶ (καλὰ λέω, νὰ πεταχτῶ, ὄχι νὰ πάω) ὥς τὴν ἐκκλησία. Ἔμεινα μισὴ ὥρα.
Δὲν σταυροκοπήθηκα, δὲν προσκύνησα. Κάθησα σὲ ἕνα κάθισμα κι' ἔβλεπα γύρω μου. Ἀρκετὸς κόσμος. Ἔξω ἀπὸ
τὴν ἐκκλησία, δὲν περιγράφεται ἡ κατάσταση. Ὅ,τι κι' ἄν πῶ, τὸ "ρατσιστής" θὰ πάρει καὶ θὰ δώσει στὸ στόμα τῶν
ἀνοήτων. Θἄλεγε κανεὶς ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ "ἔξω" εἶναι ὀργανωμένα, δασκαλεμένα.



Ἤθελα νὰ νιώσω σὲ μέρος δικό μου, τῆς πατρίδας μου, τοῦ τόπου ὅπου γεννήθηκα. Στοὺς δρόμους, δὲν ξέρω ποῦ
βρίσκομαι ἀκόμα κι' ἄν ἀπὸ κάπου ἀντικρύζω τὸν Παρθενώνα - κάποτε, ἔτσι μεγάλωσα, ὑπῆρχε νόμος νὰ φαίνεται
ἀπὸ ὁποιοδήποτε σημεῖο τῆς Ἀθήνας. Τὰ βράδυα Τὸν φώτιζαν καὶ ἐνῶ ἐμεῖς τὰ παιδιὰ παίζαμε κρυφτὸ ἤ καθόμα-
σταν καὶ λέγαμε πονηρὰ παραμύθια, εἴχαμε συντροφιὰ τὸ Σπουδαιότερο καὶ Ρημαγμένο Μνημεῖο τοῦ πολιτισμοῦ νὰ
Τὸ κοιτᾶμε. Ὅλη ἡ Ἀνθρωπότητα Ἐκεῖ. Δὲν θὰ χρησιμοποιήσω κοσμητικὰ ἐπίθετα. Ὅλο σ' Ἐκεῖνον ἔπεφτε τὸ μάτι
μας.
Χθὲς λοιπὸν, μέσα στὴν ἐκκλησία, ἦταν σὰν νὰ ἀναζητοῦσα συγγενικά μου ἄτομα, πατριῶτες. Νεκροὶ γιὰ μένα καὶ
οἱ παρόντες.
Ἀριστερά, πρὶν τὸ Ἱερό, ὑπάρχει στημένη μιὰ ἑλληνικὴ σημαία. Τὴν καμάρωνα.



Ὁ ἕνας παππὰς σὰν νὰ μὴν εἶχε ἑλληνικὴ ἄρθρωση, μὲ ξένισε, μὴν πῶ θύμωσα. Οἱ ψᾶλτες δὲν ὀρθοφωνοῦσαν. Ἔ-
πρεπε νὰ κρατᾶς τὴν "Σύνοψι" γιὰ νὰ μαντεύεις ποῦ βρίσκονται, σὲ ποιό σημεῖο, καὶ τί λένε - ἄν ξέρεις ἑλληνικά,
πρᾶγμα ἐξόχως ἀμφίβολο γιὰ Ἕλληνες ποὺ ἔχουν τελειώσει Λύκειο.
Γύρισα σπίτι μου. Χάιδεψα τὰ γατάκια μου καὶ κοιμήθηκα. Συγκεντρώνω δυνάμεις γιὰ τὴν ἐπικείμενη ἐγχείριση.
Καλὸ εἶναι νὰ πιστεύεις σὲ μιὰ θεία δύναμη ἀλλὰ κι' αὐτὴ εἶναι τόσο εὔθραυστη. Λόγια σκέτα.
Ἡ ἠρεμία καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη στὴν ἐπιστήμη καὶ τὸ τυχαῖο, τὸ τυχερὸ τοῦ καθενός.
Εἶχα τὴν τύχη νὰ εἶμαι ἄτυχος στὴν ζωή μου. Τὸ ὅτι τὸ ξέρω, μοῦ ἀρέσει. Καὶ μοῦ δίνει θᾶρρος.



Οἱ καμπάνες θἄθελα πάντως νὰ χτυποῦν. Ἡ ἐκκλησία δὲν εἶναι ἑκατὸ μέτρα ἀπὸ τὸ σπίτι μου, δὲν τὴν βλέπω, ἀλ-
λὰ στὸν 5ο ὄροφο θὰ ἔφτανε ὁ ἦχος τους ἄν...
Ὁ ἦχος τους εἶναι ὅ,τι πιὸ καθάριο μετὰ τὴν κάποτε ἑλληνικὴ ποὺ πλέον τὴν μπαστάρδεψαν τόσο.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο,
Κλινοσοφιστής.

[Ιωαννης]

γιαννη εξοχο και λυρικο
να χαιρεσε το αγιο πασχα
και τις αληθειες του

[Παντελής]

Χριστός Ανέστη, περαστικά σου!!!

πολλοί οι κλητοί, λίγοι οι εκλεχτοί.