ΝΑΥΤΙΚΟΙ

[peiraioths]

Βαριοβαρουν τα κυματα καταπλωρα στη μασκα σαν πολεμοχαρα θερια σαν λυσσασμενοι σκυλοι μουγκριζουν ασταματητα μια ερχοντε μια φευγουν κι οι ναυτες απ την κουπαστη τ αστερια αγναντευουν -------------------------------- Κυτανε μηπως και φανει στο μακρυνο τ αγναντιο του κεηπ ταουν η σκια που φεγγει το φαναρι ομως ακομη απεχουμε εκατονταδες μιλια ομως κανενας δε νογα να παη να ξαποστασει λες το φαναρι κι αν φανει τελειωνει το ταξειδι κι ας θςλουμε ακομα οχτω μερες για τους μορισιους νε ξεφωρτοσουμε εκει τζενεραλ και ξυλεια και φουλ μετα για ερυθρα για μπαμπακοπιτα στεγνη και βουρ μετα γαλλια τ αστερια και η θαλασσα και χιλιες ιστοριες μοναδικη τους συντροφια σε ναυτες και λαδαδες και που και που κανας λωλος μαρκονης σαλεμενος ολοι να τον πειραζουνε και να του κανουν πλακα κανας τσιγκουνης τηνιακος που να τους κανει τρακα ------------------------------ Ετσι περνανε οι νυχτιες στα φορτηγα καραβια με γελια με πειραγματα με ζεστες και με κρυα και με μεγαλη προσμονη για ξερες και φαναρια κι η αγωνια τι θα δουν στα γραματα που θαρθουν οταν την ανεμοσκλα ανεβει ο αντζεντης κι αρχισει ο γραμματικος φακελλα να μοιραζει τοτε μοναχα αποτομα το πλοιο ησυχαζει ------------------------------- Και ξαφνου ακουγεται στριγγα να σκουζει ο λοστρομος ολοι οι ναυτες γρηγορα ναρθουνε στην κουβερτα τα κρενια για να σηκωθουν να βγουν οι μπουκαπορτες πριν πιασει η παλιροια να εχουμε τελειωσει να βγουμε μεσοπελαγα να μη μας παρει η νυχτα και βγαινουν μουρμουριζοντας οι ναυτες στην κουβερτα αλλος με το χαμογελο και αλλος μουτρωμενος και ο κωστης ο συριανος να βριζει να ρωταει πως γινεται τοσα λεφτα η φροσω να χαλαει και παλι με το γραμμα της λαφτα να του ζηταει ---------------------------- Και ο γιωργης το τζοβενο ο λευκοφυλαδιτης με κοκκινα τα μαγουλα και μ ενα αχνοδακρυ να λεει σ ολους με χαρα ποσο τον αγαπαει η αραβνωνιαρα του η γλυκαιεα και πως τον καρτεραει και τον ακουνε οι παλιοι κουνωντας το κεφαλι κι ο μπαρμπανικος ο σιφνιος πρωτος στις σοφιστιες μικρε του λεει μη γελας εσυ αλλη αγαπη εχεις αυτη που τωρα σε κρατα σφιχτα στην αγκαλια της και που ποτε δεν θα γευτεις πως ειναι τα φιλια της τη θαλασσα παντρευτηκες γιωργη μου καποια μερα γι αυτηνε παντα θα μιλας γι αυτη θα αναστεναζεις η αλλη θαναι μονο απλα γυναικα στη ζωη σου εσυ παντα θα κουβαλας τη θαλασσα μαζι σου

[Δημήτριος Γκόγκας]

Αγαπητέ ποιητή, θα ήταν τιμή μας να το διαβάσουμε "στιχοποιημένο" εδώ μας παρατίθεται πιστεύω ως κείμενο μα η πρώτη μου ανάγνωση με παραπέμπει σε δεκαπεντασύλλαβο στίχο....για μια στιγμή θαρρούσα πως διάβαζα δημοτικό τραγούδι ....Πάρα πολύ καλό, συγχαρητήρια