Η βράχνα.

[Αρτέμης Αξαρλής]

 

Δεν έχω τίποτε να πω,

δεν έχω τι να γράψω

τα λόγια είν’ ανώφελα

και είπα να το …ράψω,

θα βγάλω πάραυτα σκασμό

η …τουμπεκί, θα κάνω

μπας κι’ απολαύσω το χρυσό

 της σιωπής μου, πλάνο.

Δε, βγάζω ούτε τσιμουδιά

σιλάνς, που λένε κάποιοι

η αν θέτε διαφορετικά

κάνω στο λόγο, κράτει

διότι, άντε και να πω

κακία, θα εκστομίσω

λόγια χορτάσαμε γι’ αυτό,

κάλλιο να σιωπήσω.

Βαρέθηκα όλο, μπλα - μπλα,

με λόγια αφηρημένα

δίχως ουσία, περιττά,

ανεμόσκορπισμένα

έτσι, προτού παρεκτραπώ

όρκο αφωνίας παίρνω

δε, θα μιλώ δε, θα λαλώ

μουγγός, θα παραμένω.

Κι’ εφ’ όσον έβαλα σκοπό

κουβέντα, ούτε άχνα,

σε νόημα, θα αρκεστώ

δήθεν πως, έχω βράχνα.