Πῶς θὰ ντυθῆτε στὴν παρέλαση, τὸν ἆλλο μήνα;

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

Νὰ ἤμουν τώρα ἀρχαῖος Ἕλληνας...- καὶ τί στὸν κόσμο!
Φτάνει νὰ μὴν εἶχα τίποτα κοινὸ μὲ σᾶς.
* * *
~
. Κλινοσοφιστεῖες
ποὺ ἐνδρέπονται νὰ ποῦν τὸ ὄνομά τους,
ἀλλὰ...καὶ ποὺ δὲν τὸ βάζουν κάτω!



. Καὶ...τὸν ἆλλο μήνα,
ἅπαντες ντυμένοι τουρκαλάδες.
~
* Γράφει ὁ Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ έγραψε:[Περὶ γυναικείας μουσουλμανικῆς μόδας στὴν Ἑλλάδα] .
~
Εἶχα γράψει κι' ἐγὼ (Νὰ φάει σκατά) καὶ διαγράφηκε.
ΜΑΘΗΜΑ τί σημαίνει τουρκιά, ἀκόμα καὶ σὲ σένα τὸν Κύπριο, δὲν ἔχει γίνει.
Μουσουλμάνοι λαχταρᾶτε νὰ γίνετε. Μὴν ἀνησυχεῖς, θὰ γίνετε.

Στὸ μεταξὺ διάβασα ὅλες τὶς ἀπαντήσεις.
Μερικὲς εἶχαν τόση..."ποίηση μέσα τους" ποὺ σκέφτηκα νὰ μὴν ξαναγράψω ποίημα, οὔτε γιὰ πλάκα.
Καὶ ἀνασκευάζω τὴν πρώτη (τὴν διαγεγραμμένη) ἀπάντησή μου ἔτσι:
- Νὰ φάω σκατά.

* * Ποὺ δὲν κοιτάζω τὰ μοῦτρα μου στὸν καθρέπτη! Πρᾶγμα ποὺ πλέον τὸ κάνουν κι' οἱ γάτες,
ἀλλὰ ἐγὼ ὁ πεισματάρης ἔχω μείνει πίσω, ἀπολίτιστος, ξεπερασμένος, μουχλιασμένος...
Ποὺ δὲν εἶναι μπουρκιστής. (Ἐπ' εὐκαιρίᾳ μουτζώνω τὸν ἑαυτό μου κι' ἄς μὴν τὸ βλέπετε, σᾶς τ' ὁρκίζομαι, τί ἆλλο νὰ πῶ;)
Ποὺ μισῶ τοὺς προοδευτικοὺς μεταμαλάκες πιὸ πολὺ ἀπὸ τοὺς ἐπιδόξους καταπατητὲς τῆς πατρίδας μου.
Ποὺ εἶμαι ἕτοιμος νὰ μισήσω τὸ γυναικεῖο φύλο σὲ βαθμὸ...
ποὺ νὰ σιχαθῶ ὥς καὶ τὴν μάννα ποὺ μὲ γέννησε,
ἄν, καὶ μόνον ἀκόμα νὰ μὲ χαϊδεύει στὴν ἀγκαλιά της, τὴν δῶ στὸν ὕπνο μου, μὲ μπούρκα, - τέτοιον φρικτὸ ἐφιάλτη π' οὔ-
τε Ἔντγκαρ Ἄλαν Πόε νὰ μὴν μπορεῖ νὰ περιγράψει - τολμήσω καὶ ξυπνήσω ὕστερ' ἀπ' αὐτό. Ὄχι γιὰ κανέναν ἆλλον λόγον,
ἀλλὰ θὰ ξυπνήσουν τὰ ἐγκληματικὰ ἔνστικτά μου καὶ τότε: γράψε "ἀλλοίμονο"!
...Ποὺ γράφω "σάτιρες" καὶ "κλινοσοφιστεῖες" καὶ ὄχι ἕναν Ὕμνο στὴν Προδοσία (μὲ σκατόχρωμο μελάνι, ὡς ἁρμόζει)) νὰ τιμήσω
τὴν Ἀλλοδαπ'-Ἑλλάδα καὶ νὰ σκάσει στὸν τάφο του ὁ τρελλοκεφαλλονίτης σιὸρ Διονύσιος Σολωμὸς (Μμμμμ!...σιγὰ τὸν ποιητή!)
ποὺ δὲν πάτησε ποτὲ τὸ πόδι του, ὁ ἄνανδρος καὶ ἀγκομένιστος, στὴν Ἀθήνα, μὴ τυχὸν καὶ δεῖ τὸ χάλι της καὶ τουρκαλάδες
ἀπὸ κοντά, μὴ στοχαζόμενος ὁ ἀνεπαρκής του νοῦς πόσον ἄδικο εἶχαν οἱ Μεσολογγίτες, ποὺ μοῦ θέλανε, οἱ χωριάταροι χωρὶς δεύτερο βρακί, οἱ ὁποῖοι οὔτε κατὰ διάνοιαν κάναν ποτέ τους δῶρο στὶς γυναῖκες τους: μάννες, κόρες, ἀδελφές, ἀρραβωνιάρες, μία μπούρκα, τὴν ὁποία οἱ φουκαριάρες τόσο λαχταροῦσαν καὶ ποῦ μόνες τους ἦταν ἄξιες νὰ τὴν ράψουν, δὲν θὰ τὴν
παράγγελναν δὰ καὶ στὶς Ἀραπιές (λόγῳ μόδας ἔγινε κι' ὁ χορὸς τοῦ Ζαλόγγου, - ἄμ, ὥλ οἱ γυναῖκες ἄρ τοὺ μάτς πείσματαρ
πέρσονς! Δέιρ τσιφούτηδες ἆντρες τους ἐκδικήθηκαν. Δὲν ἤξεραν, οἱ ἀγράμματες, τὸ κόλπο τῆς Λυσιστράτης...καὶ προσπέσανε μία-μία στὸν ὀλέθριο γκρεμό, ἄνευ ταφῆς καὶ χώματος μαλακοῦ ἐπ' αὐτῶν, ἀντὶ νὰ γείρουν νωχελικῶς, ἡδυπαθῶς, γατοπρεπικῶς, μὲ ἀπαντωτοὺς συγκεκομμένους ἀναστεναγμοὺς στὸ κρεβάτι, ἐκλιπαρῶντας:
"- Ἤ Μπούρκα ἤ "κοκὸ" δὲν ἔχει, διάλεξε Ἁρματωλὲ καὶ Κλέφτη μου Λατρεμένε!").
Μά, θαρρῶ, ἔλεγον περὶ τοῦ σιὸρ Νιόνου. Ἄ, ναί! Ὁ Ἑλληνασθενὴς δὲν εἶχεν κατὰ νοῦν πάρεξ «Ἐλευθερίαν» , πᾶντα σὲ γαλάζιο χρῶμα ἑλληνικῶν θαλασσῶν τε καὶ οὐρανοῦ, καὶ «Γλῶσσαν» (καλά, τοσοῦτον Ἠλίθιον οὔτε ὁ Φεοντὸρ Ντοστογιέφ-
σκυ δὲν ἠδυνήθη νὰ περιγράψει, - ἀλλὸν-ζ-ἀνφὰν παρακάτω διότι θὰ συγχυσθῶ). Καὶ πᾶντα ταῦτα, ἀνεξηγήτως " ἵνα τί; ",
πρὶν κἄν συμπληρωθοῦν 200 χρόνια ἀπὸ τὴν ἄδικον Ἑλληνικὴν Ἐπανάστασιν, μοῦ φέρουσι, εἰς ἀπανωτὰς δόσεις, ὡς κύματα
ἀτάκτου θαλάσσης, μελαγχολίαν εἰς τὴν γεροντικὴν καρδιὰν ποὺ αἰτίαν γυρεύει διὰ νὰ σπάσει καὶ ἐντροπὴν ἀδιακρίτως διὰ
τὴν Ἑλλάδα (μιλῶ γιὰ τὸ ἀνεπανάληπτον θλιβερὸν παρελθόν της, - τὸ παρὸν αὐτῆς εἶναι τοσοῦτον μιὰ χαρὰ ξεχαρβαλωμένον,
ἀλλοδαπ'-ἑλληνικὸν κατ' εὐφημισμὸν εἰπεῖν, ὡς οὐρανόθεν ἥρμοζεν αὐτῆς!).
Βεβαίως, ἐπιθυμῶ πρὶν σφαλίσω τοὺς ὀφθαλμούς (ἄχ, ποῦ 'ναι κεῖνα τὰ φλογερά μου μάτια, τὰ παιδικά, ποὺ τἄβλεπεν ἡ θειά
μου Εἰρήνη κι' ἀναφωνοῦσε: « - Ματσοῦνες μου γλυκιὲς κι' ἐρωτιάρες!...»), νὰ βρυκολακιάσουν κι' οἱ ἥρωες τοῦ 1821 - συγγνώμη, ἦταν τόσοι πολλοὶ καὶ περιττοὶ καὶ ἔχω λησμονήσει τὰ ὀνόματά τους (σιγὰ τὰ ὀνόματα, ἐδῶ ποὺ τὰ λέμε, δὲν εἶχαν τίποτα
ἄλλωστε τὸ ἀγγλιζέ, τελείως νεγκλιζὲ ἑλληνικὰ ὥστε καταντάει βαρεμάρα καὶ χωριατίλα νὰ τὰ λές καὶ μόνον). Τὸ ἴδιο μοῦ κάνει. Ναί, νὰ βρυκολακιάσουν. Καὶ ξέρουμε ἐμεῖς πῶς θὰ τοὺς ἐκδιώξουμε μία καὶ διὰ παντός: ντυμένοι τουρκαλάδες.
Τὸν ἆλλον μήνα, στὶς 28 Ὀκτωβρίου, θὰ χαρῶ νὰ παρελάσουν οἱ Μποῦρκες. Χωρὶς προσκόμματα, τὰ πλήθη θὰ μετακινοῦνται
ὅπου νομίζουν ὅτι θὰ βλέπουν καλλίτερα, ἄνευ καγκέλων καὶ παρεμβάσεως τῆς Ἀστυνομίας. Μὲ τὰ κινητά τους θ' ἀπαθανατί-
ζουν μοντελάκια, ὁπότε πλέον ἡ κάθε μιὰ τσουράπω θἄχει τὴν δυνατότητα νὰ διακοπιάρει τὴν μπούρκα τῆς ψυχῆς της.
Στὸν Κλινοσοφιστὴ δὲν πέφτει κανένας λόγος. Ὅ,τι ἦταν νὰ πεῖ, τὸν ἀφήσαμε καταχρηστικῶς καὶ τὸ εἶπε.
Τὸν Λόγο ἔχει τὸ Ἐμπόριον καὶ ὁ διαπλεκούμενος Πολιτισμός.
Γιὰ Ἅλωση καὶ Προδοσία, δὲν θὰ ἐπιτρέψω οὔτε τὴν παραμικρὰν νῦξιν! Στὰ...γραπτά μου, ὄχι στὰ μυαλά σας. Φτού!...

*