Ποιοί χρῆστες παίρνουν χαρτζιλίκι γιὰ νὰ γράφουν;

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

Ποιοί χρῆστες παίρνουν χαρτζιλίκι γιὰ νὰ γράφουν;
~~

* Εἶδες τὰ νέα καμώματα τοῦ Κλινοσοφιστοῦ;
Διάβασε:
Κλινοσοφιστεῖες
νέου τύπου γραφῆς,
ἄν καὶ ὅλα τὰ γραπτὰ μὲ τὴν ἀλφαβήτα γράφονται.
~
Πληρώνομαι γιὰ νὰ γράφω
(τὶς κριτικὲς δὲν ξέρω πῶς...νὰ ξεπληρώσω,
ποὺ ὅλες μὲ δοξάζουν καὶ δὲν γνωρίζω ἀκόμη τὴν τρέχουσαν
ἀντικειμενικήν των ἀξίαν).

Κοντὰ στὸν νοῦ κι' ἡ γνώση. Οἱ γάτες μοῦ τὄχουν ξεκαθαρίσει:
" - Ἤ μᾶς δοξάζεις, ἔστω κάνοντάς τους (γιὰ ἐσᾶς πρόκειται) καὶ πλύση ἐγκεφάλου" μοῦ ἔχουν δηλώσει,
"...ἤ στὸ κρεβάτι σου δὲν μᾶς ξαναβλέπεις!"
Γατοηδυεπὴς ἐγώ, τὸ κλινοφιλοσόφησα (δὲν ἤθελα καὶ πολύ, εἶχα ἀπὸ τὰ μικράτα μου μία γατοκλίση)
καὶ δέθηκα διὰ παντὸς μὲ τὸ γατικὸ ΚΚΕ (= Κάνε Κάτι Ἐρωτικό). Νὰ φάω καὶ νὰ πιῶ ἔχω, τὰ προφυλλακτικὰ πιὰ...μοῦ φτάνουν καὶ μοῦ περισσεύουν (οὔουουου!...χαρίζω κιόλας), συγγενεῖς καὶ τὰ τοιαῦτα τοὺς ἔχω θάψει (τὄκανα, θέλω νὰ πῶ εὐθαρσῶς, τὸ καθῆκον μου), τί μοῦ άπομένει; Γιὰ μιὰν ἰδεολογία ζῶ ὁ ἰδεαλιστής: νὰ κάνω τοὺς φορουμίστες ἀνθρώπους. Γιὰ Ἕλληνες, δὲν τὸ συζητάω, εἶναι ὑπεράνω τῶν δυνάμεών μου, λαχανιάζω μὲ τὸ παραμικρό. Ποῦ καὶ ποῦ, ὑποστηρίζω τὰ δικαιώματα τῶς ὁμοφυλοφίλων, ἀλλὰ αὐτοὶ...σιγὰ μὴν άσχοληθοῦν μὲ μένα! Στὸ θέατρο ἔπαψα νὰ πηγαίνω, γιατί, ἀκριβῶς δὲν μὲ πληρώνει κανένας, ποὺ τόσο εὔστοχα τοὺς βρίζω, ἰδίως ὅταν εἶναι, τὰ λὰστ δὶς γήερς, τοῦ Ἀλλοδαπ'- Ἐθνικοῦ Θεάτρου. Στὴν Θρησκειολογία, εἶμαι μία στὸ καρφὶ καὶ μία στὸ πέταλο, διότι, τὸ καλοσκέφτηκα:
"Λές", εἶπα στιγμήν τινα στὸν ἑαυτό μου, "νὰ μὲ βοηθᾶ, μωρέ, ὁ Θεὸς νὰ περνῶ καλὰ τώρα ποὺ ζῶ, γιὰ
νὰ μὲ δοκιμάσει, νὰ δεῖ ἄν θὰ τὸ πάρω ἀπάνω μου καὶ θὰ πῶ καμίαν Ὕβρι (μὲ τὴν ὁλότελα ἀρχαία ἑλληνικὴ
σημασία τῆς λέξης) καὶ νὰ μοῦ τὸ φυλάξει διὰ...μετὰ θάνατον, νὰ μὲ στείλει δηλαδὴ στὴν Κόλαση ἤ νὰ μοῦ
τὸ ξεκόψει:
- Ἄκουσε νὰ σοῦ πῶ, ἀπολωλό γηραιὸ τέκνον Μου, ἐφ' ὅσον δὲν ἔχεις ὀβολόν, ὁ βαρκάρης Μου δὲν θὰ σὲ
φέρει στὸν Παράδεισο καὶ ἐν τόπῳ χλοερῷ. Κι' ἄλλωστε, τέκνον Ἐμὸν εἶσαι, τεκνὸν οὐκ εἶ ἔνυ μόρ, μὴν
Μοῦ κορδώνεσαι. Καὶ τὰ λαθρεπιβατικὰ ποὺ ξέρεις, μόνον στὴν Ἀλλοδαπ'-Ἑλλάδα σου ἔχουν πέραση. Ὁ
Παράδεισος ἔχει καὶ σύνορα, δὲν εἶναι ξέφραγο ἀμπέλι, μὲ Ἕβρους καὶ Αἰγαῖα βάραθρα. Ἔχουμε ἔξοδα ἐδῶ. Καὶ μία στοιχειώδης συμμετοχὴ έκ μέρους τοῦ φιλοξενουμένου ἐκρίθη ἀπαραίτητος. Ἄν δὲν ἔχεις κάνει τὸ κουμᾶντο σου, ἐν ζωῇ, μετὰ τὴν ἀπομάκρυνσιν ἐξ αὐτῆς, ἴτ'ς τοὺ λέιτ φὸρ γιού, κανένα Μνημόσυνον δὲν σὲ σώζει. Μάζεψέ τα κι' ἅμε στὸν Διάολο, μπάσταρντ-μπόυ. Ἄουτ!"
Καὶ ἐπειδὴ καμία δουλειὰ δὲν εἶναι ντροπή, ντὲ προφοῦντις θὰ σᾶς τὸ πῶ: ἔγινα ρουφιάνος ἐπὶ πληρωμῇ.
. Ὁ σκοπός (τοὐτέστιν: ἡ μετὰ θάνατον εὐτυχία) ἁγιάζει τὰ μέσα (καὶ σὲξ κάνω, ἅμα λάχει, προκειμένου
...Δὲν τὄχω σὲ τίποτα πιά!)
.Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.