Εἴπαμε: Ποιητικὴ Γωνιά - τελεία καὶ Σουρῆς!

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

«Πᾶντα φανταζόμουν
ὅτι ὁ Παράδεισος
θὰ εἶναι ἕνα εἶδος
βιβλιοθήκης».
Χόρχε Λουὶς Μπόρχες.
~~~~
. ἡ ἑλληνικὴ ποίηση, 11.
~ Ἀπὸ τὴν "Αἰγαιοπελαγίτικη Ποιητικὴ Ἀνθολογία" τοῦ Ἠλία Σιμόπουλου,
ἔκδοση τοῦ Συνδέσμου Ἑλλήνων Λογοτεχνῶν, 1974.
----
Οἱ ποιητὲς τοῦ Αἰγαίου.
Συνέχεια 4η.

ΣΟΥΡΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ,
Σύρα 1853 - 1919.

. Ἄ! Πλήζ - σᾶς παρακαλῶ πολύ - τοῦ κυρ Γεωργίου Σουρῆ, π' ἀπὸ χρόνους ἔχω βάλει στὸ μάτι,
.ἐκ τῆς δόξης του τῆς περισσῆς, μ' ἀναλογεῖ, ταλαντικῶς, κι' ἐμένα κάποιο τι κομμάτι.
.Ἰάνης Σουρίρ-Λὸ Σκόκκο.

Τὸ μαρτύριον τοῦ Προμηθέως.
.Ἔκλαψα τὸ μαρτύριον ἐκείνου τοῦ τρελλοῦ,
τοῦ Προμηθέως, ποὔφερε στὸν κόσμο τόσες λύπες,
δασκάλοι τὸν ἐκύκλωναν παυμένοι πρὸ πολλοῦ
κι ἔτρωγαν τὰ συκώτια του σὰν πεινασμένοι γύπες.

Καὶ τρώγοντάς τα λαίμαργα δὲν ἔπαυαν νὰ λένε:
«γιατί νὰ κλέψεις τ' οὐρανοῦ τὸ πῦρ, καταραμένε;
τί διάβολο σοῦ κάπνισε σοφία νὰ μᾶς δώσεις;
.Ἄς εἴχαμε νὰ τρώγαμε κι ἄς ἔλειπαν οἱ γνώσεις».

.Ὁ Διογένης.
.Ὁ Διογένης ἔρχεται κυλώντας τὸ πιθάρι του
κι ἀνάβει τὸ φανάρι του.
Σύ, ποὺ ταπείνωσες κι' αὐτὸν τὸν μέγαν Μακεδόνα,
καλῶς μᾶς ἦλθες, κυνικέ, σὲ τοῦτον τὸν αἰώνα.

Πάλι γιὰ νἄβρεις ἄνθρωπο μὲ τὸ φανάρι βγῆκες...
τὸν ἄνθρωπο ποὺ γύρευες ἀκόμη δὲν τὸν βρῆκες;
.Ἐγὼ καὶ χοίρους γνώρισα, ποὺ γίνηκαν ἀνθρῶποι,
καὶ τώρα πᾶνε κι ἔρχονται μέσ' ἀπὸ τὴν Εὐρώπη.

Ζεὺς καὶ Δανάη.
Τὴν Δανάη τὴν γνωστὴ
χρόνια τὴν κρατοῦν κλειστὴ
σ' ἕναν πύργο σκαλισμένο
μέρα-νύκτ' ἀμπαρωμένο,
γιὰ νὰ μὴν τὴν πλησιάσει
κανενὸς ἀνθρώπου χνῶτο,
καὶ τὴν παρθενιά της χάσει
μὲ τὸ φύσημα τὸ πρῶτο.

.Ἀλλ' ὁ Ζεὺς ὁ μακαρίτης,
γυναικὰς τῶν τότε χρόνων,
καὶ συμμέτοχος τῆς κοίτης
στρατηγῶν Ἀμφιτρυόνων,
ἐλυπήθη τὴ φτωχὴ
σὰν πατέρας, σὰν προστάτης,
κι ἔγινε χρυσὴ βροχὴ
κι ἔβρεξε τὴν παρθενιά της.

Τώρα τοῦτος τί δηλοῖ
τῆς χρυσῆς βροχῆς ὁ μύθος
εἶν' εὐνόητον πολὺ
καὶ στοὺς λίγους καὶ στὸ πλῆθος.

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Ολα ειναι θαυμασια αλλα ο Ζευς δεν ειναι μακαριτης ,οσο υπαρχει ζωη θα ζει και θα βασιλευει!