Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Ο Χρόνος

Κάθεται απέναντι μου στη δική μου

αγαπημένη γωνιά της ζωής

Με κοιτάζει απλά με το γεμάτο θράσος βλέμμα

Αποτελειώνει το δεύτερο ποτήρι το κρασί μου

Ανοιχτό το παράθυρο, το δειλινό

απλώνει λιωμένο χρυσάφι στη θάλασσα

Αν δεν είχε τούτη την ξαφνική ανάσα σαν δροσιά

δε θα γνώριζες πως έφτασε πάλι Σεπτέμβρης..

Ανακατεύει τραπουλόχαρτα τις σκέψεις σου

που έφυγε μέσα από τα χέρια σου με την άμμο το καλοκαίρι

και σε πρόδωσε...Κι εσύ τον κοιτάζεις πια ευθεία στα μάτια

άλλοτε με φόβο...άλλοτε με δέος...

Πόσο σου μοιάζει πια σημαντικός

όσο αδιάφορος κάποτε...Τον αγνόησες , τον υποτίμησες...

Μέσα στα χέρια του όσα σου έφερε και όσα σου στέρησε

τα μυστικά που ακόμη σου κρατάει και σου κρύβει

πίσω από τις πλάτες του σαν παιδί...

Μεγάλη λύτρωση να παραδέχεσαι

πόσο μικρός είσαι μπροστά του..

Το γνωρίζει, σου χαμογελά

και πίσω από αυτή τη στιγμή

είναι το φιλί για αντίο που δεν έδωσες

είναι η αγκαλιά που δε μοιράστηκες..

Τα λόγια, οι σκέψεις που δεν πρόλαβες..

Το λάθος που δεν έκανες κι η γνώση που σου φύλαγε

και δεν την συνάντησες..

Η συγγνώμη, το ''ναι'' και το ''όχι'' που δε βγήκαν απ'τα χείλη

σαν κραυγές, στολισμένα τη μεγαλοπρέπεια της δύναμής τους..

Πίσω από το χαμόγελό του, πίσω από μια στιγμή..

Εγώ κι ο Χρόνος, αντικριστά, στη δική μου αγαπημένη γωνιά της ζωής

στο φορτισμένο δειλινό,στο αέναο παιχνίδισμα των φύλλων

έτσι που πέφτουν απαλά, να μην ενοχλούν τα όνειρα

Στο κάθε ξαφνικό φθινόπωρο,στο αύριο

στο ποτήρι το κρασί που γεμίζει ξανά και ξανά,σκέψεις και μνήμες...

Προβολές: 53

Σχόλιο από τον/την γιωργος ιακωβου στις 19 Σεπτέμβριος 2015 στις 20:18: ομορφο γλυκο εκφραζει τι ποιξμα σου οτι νιωθεις μια αγαπη για καποιον ισως απροσδιοριστη ισως λιγο φευγαλεα μα νιωθεις και λιγο δεος προς αυτον ομως και συναμα μια ανασφαλεια,ισως πηρες αποφασεις που στην αρχη ηταν σωστες με τον χρονο ομως ηρθε η νοσταλγια και τωρα ζεις μονο με αυτες;