Το πλοίο της ζωής

[Constance Celi]

Συ δεν έκλαψες για έρωτες χαμένους,

μα κλαις για την Ελλάδα, την πατρίδα σου

που έχασε το αρχαίο κλέος της

και γίνεται έρμαιο στα χέρια βαρβάρων.

Συ στη λίμνη έλαχε να γεννηθείς,

μα εσένα η ψυχή σου Ωκεανούς γυρεύει.

Συ στη γη γεννήθηκες,

μα εσύ το σύμπαν ήθελες να κατακτήσεις.

Συ βρήκες μια μαύρη ζωή,

 μα εσύ την έβαψες κόκκινη με την αγωνιστικότητά σου.

Συ τα πλούτη, τα παλάτια και τους έρωτες αρνήθηκες,

γιατί ήθελες το Θεό να ακολουθήσεις.

Συ να σωθείς μπόρεσες,

μα εσύ έβαλες το σώμα σου σημάδι για το/τη φίλο/η.

Συ χλευάστηκες και πολεμήθηκες,

αλλά αντέταξες στον πόλεμο της ψυχής σου τη δύναμη και την πνευματική σου ελευθερία.

Συ που όλα αυτά έπραξες,

όταν το πλοίο της ζωής σου θα βαίνει προς δυσμάς,

δεν θα κλαις για του σώματος το γήρας,

γιατί θα είναι η ψυχή σου νέα.

Constance Celi, ποιήτρια ελάσσονος κλίμακας

[Παντελής]

όλοι οι άνθρωποι είναι το ίδιο, άμα έχουνε πίστη σε κάποιο ιδανικό.