Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Γιάννης Σιδέρης.

40 ὁλόκληρα χρόνια ἀκριβῶς. 1975 ἦταν, ὅταν εἶδα ξημερώματα στὸν ὕπνο μου
τὸν Γιάννη Σιδέρη
νὰ μοῦ γελάει καγχαστικὰ ἔξω ἀπὸ τὸ Θέατρο Διονύσου,
καὶ ξύπνησα:
- Πρέπει νὰ πέθανε ὁ Σιδέρης! ἀναλογίστηκα.
Δὲν θὰ προσθέσω τώρα κάποιο ἐπίθετο τοῦ τύπου: ταραγμένος, συγκινημένος, ἀναστατωμένος κτλ.
Ὁπωσδήποτε ὅμως δὲν θὰ παραλείψω νὰ πῶ, ὅτι αὐτὸς ἦταν...
...ὁ δεύτερος θάνατος (μετὰ τοῦ πατέρα μου, 1963)
ἀνάμεσα στοὺς τρεῖς, ὅλους κι' ὅλους (τῆς μάννας μου, 1980), ποὺ προέβλεψα,
μάλιστα μὲ ἀκρίβεια ἡμέρας καὶ ὥρας.

Δὲν ἔχω φίλους, δὲν ἐπιδιώκω φίλους, καλὰ εἶμαι μὲ τὶς γάτες καὶ τὶς ἀναμνήσεις μου.
Ὅμως ὁ Γιάννης Σιδέρης καὶ τὶ δὲν ὑπῆρξε γιὰ μένα!
Πέρα τοῦ τί κατάφερα ἤ ὄχι στὸν τομέα τῆς Λογοτεχνίας (ποτὲ δὲν τόλμησα νὰ τοῦ πῶ πὼς πήγαινα καὶ στὴν
Δραματικὴ Σχολή, - ἤθελα νὰ τὴν τελειώσω καὶ νὰ τοῦ κάνω ἔκπληξη, ἀλλὰ δὲν πρόλαβα),
ὁ διδάσκαλος αὐτὸς ἦταν τὸ κίνητρο ν' ἀλλάξει ἡ ζωἠ μου πέρα ὥς πέρα.
Ὁ πρῶτος ποὺ κατάλαβε πὼς εἶμαι γιὰ τὰ Γράμματα (ἔχω γράψει, ἐδῶ, τὸ..."ἱστορικό μας").

Τοῦ φτιάχνω ἕνα μικρὸ ἀναμνηστικὸ ἀφιέρωμα, μὲ κάποιες σελίδες ἀπὸ τὸ βιβλίο, ποὺ ἐξέδωσε πρὸς
τιμήν του τὸ Καλλιτεχνικὸ Πνευματικὸ Κέντρο Ὥρα, τὸ 1972.

Θέλω νὰ τὸ ἀφιερώσω σὲ τρία, ἐν πρώτοις, δικά μου πρόσωπα, ποὺ μοιραστήκαμε ἀγωνίες,
ἱδρώτα, χαρὲς καὶ λύπες κάνοντας τὸ θέατρό μας, στὴν Ἀττική, ἀπὸ Κόρινθο ὥς Χαλκίδα:
στὸν Σπύρο,
στὴν Ζωή,
στὴν Μιμἠ.
Δηλαδὴ στὰ δύο παιδιά μας καὶ τὴν πρώην σύζυγό μου.
Καὶ σὲ ὅποιον ἄλλον καλὸ συνάδελφο τὰ πήγαμε καλά μαζύ, ὅταν συνεργαζόμασταν.

Μπορεῖ τίποτα νὰ μὴν εἶναι σημαντικό, ἀλλὰ εἶναι σημαντικό νὰ κάνεις τὸ χρέος σου.
Ὁ Γιάννης Σιδέρης ἦταν ὁ δικός μου Πλάτων, θεατρικὸς ὅμως, ἀπὸ τὰ 13 μου χρόνια κι' ἔπειτα.
Κι' ἀνεπανάληπτος.

Εικόνα * Ἀγαπημένη Ψυχή,
αὐτὸ μποροῦσα μόνον νὰ κάνω δημοσίως. Ἡ ψυχή μου κι' ὁ νοῦς μου ξέρουν πόσο σ' ἀγάπησα,
ποὺ μὲ φώτισες καὶ στὸ Σχολεῖο καὶ στὸ σπίτι σου.
Ἄν κάπου ξανὰ συναντηθοῦμε, θἄθελα πάλι νὰ χαρεῖς...
Τὸ..."λοσκοκκάκι" θὰ φροντίσει νὰ σὲ βρεῖ.

Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.