ΠΡΑΞΙΤΕΛΗΣ

[Ανδρέας Παλαιόσοφος]

  

Νέφελε κόσμε υπόκωφε, μ’ αναλαμπές κι ανάσες

κεραυνόρυθμο χορό αητέ με χιόνα περιστέρα

δέος και σέλας σύμπαντος σμίγουν ένα 

κι απ’ τον αφρό η φύση καλλονή γεννιέται,                               

με θεϊκιά γητειά το πιο έμορφο έργο τέχνης.

 

Καλλιτέχνη ανελέητα το φάντασμα της κυνηγάς

παθιασμένε κύκνε λύδιε, ερωτοβροντημένε.                                  

 

 

Το νου, μάρμαρο λευκό Πεντέλης ο νους,

τ’ ονείρεμα το νου σφυρηλατεί πεισματικά,

της θεάς το φάντασμα με μάρμαρο να πιάσει                             

μαεστρικά τον πελεκά με σφυρί και με σμιλάρι

τέλειο άγαλμα το σώμα της σμιλεύει.

 

 

Μια στιγμή ζωή ο πυγμάλιος χνώτος              

αηδόνα η φωνούλα της θωπεύει                                   

τον μάρμαρο νου μ’ αγκαλιά σαγήνη

με μι’ αλλόκοτη μαγεία τη ψυχή αλείβει.

 

 

Του υπόκωφου κόσμου τη καρδιά ανοίγει                                       

όρνεο μ’ άρμενα ερωτικά το τρεχαντήρι

μ’ ορμή σ’ εξωτικά απέθαντα πελάγη

τη γοργόνα καλλονή αναζητά στα βάθη:                                                                

 

 «Φρύνη! γοερή μου οδύνη, εδώ γλυκιά μου Φρύνη,

     μαζί ένα χορό στου βυθού μου τ‘ αργαστήρι!»

 

 

                     

[Παντελής]

τα γράμματα και οι τέχνες αξίζουνε όταν έχουνε καλή χρεία,

και τα δυο κατέχεις ορθά.

καληνύχτα!!!

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πολυ ωραιο!!!