Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

ΤΟ ΖΕΙΜΠΕΚΙΚΟ ΤΟΥ ΑΕΤΟΥ ...

ΤΟ ΖΕΙΜΠΕΚΙΚΟ ΤΟΥ ΑΕΤΟΥ ...

Πάνω στα Όρη στα βουνά γεννήθηκες Αετέ μου
σε Κορυφές απάτητες να ζεις ακριβοθώρητε μου
περιφανής να στέκεσαι πελάγη να αγναντεύεις
αγέρωχα να τα θωρείς και να αναντρανεύεις..

Τα αετίσια μάτια σου τους Ουρανούς κουρσεύουν
τις ομορφιές τους τέρπονται και ανεμοχορεύουν
μέσ' τη μαγεία των θεών στης φύσης το ειδύλλιο
στου Ήλιου το Αξιέραστο το Φωτεινό βασίλειο..

Όταν ανοίγεις τα φτερά και ρίχνεις τη βουτιά σου
ό,τι πετάει σε σέβεται και αλαργινά μακριά σου
κάνεις γεράκια και πουλιά κοντά να μη σιμώνουν
το βλέμμα χαμηλώνουνε και τα φτερά μαζώνουν..

Η Μάνα Φύση σου 'δωσε τη Δύναμη να αντέχεις
όταν τα φίδια λοιδωρούν τη θέση που κατέχεις
όταν με δόλο έρπονται στα ύψη σου να φτάσουν
να σου αδειάσουν τη φωλιά και να σε ξεγελάσουν..

Ξεχνούν ότι είσαι υψιπετής και δε λογάσαι φόβο
το ανάπλασμα της σάρκας σου νικάει κάθε πόνο
πως έχεις νύχια αρπακτικά και καλογυμνασμένα
τη λεία να μη χάσουνε σε ταξίδια αιωρημένα..

Όταν ανοίγεις τα φτερά και ελεύθερος θεάσαι
Ψυχή του Έλληνα πετά μαζί σου όπου και να΄σαι
κάθε που εσύ ανυψώνεσαι και σχίζεις τους αιθέρες
με ένα βαρύ ζειμπέκικο πετάς όλες τις σφαίρες !

(ΔΉΛΕΙΑ ΔΕΣΠΟΙΝΑ