Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Τα σακίδια με απίδια

Τα σακίδια με τ’ απίδιa

Στην αρχαία εποχή
λεβεντόμορφοι θεοί
κι αφρατόκορμες θεές
κατεβαίναν και στη γη
για να κάνουν κολιγιές ˙
κάνανε κι αυτοί αρπαχτές
μα εκάνανε και χάρες
όταν θέλαν να κερδίσουν
των ανθρώπων τις καρδιές.

Στην Αθήνα η Αθηνά
πρόσφερε ωραία ελιά
κι ο μεγάλος Ποσειδώνας
ένα άτι της Κοκόνας.

Τώρα,
που δεν έχουμε θεούς
και υπάρχει μόνο ένας
μα δεν τον θωρεί κανένας,
γιατί ανέβηκε ψηλά
να μας βλέπει να γελά,
άφησε τις Αγορές
που ‘ναι Λάμιες σωστές
να μας πίνουνε το αίμα…
(και μην πεις πως είναι ψέμα)

Μας στριμώξαν με μνημόνια
κι αμολήσαν τα τελώνια,
τους παλιούς πολιτευτάδες,
να αρπάξουν τους παράδες,
να μας κλέψουνε τη ζήση
κι όποιος θέλει ας ψοφήσει,
και την έρημη Ελλάδα
την πετάνε στον Καιάδα.

Μα σηκώνεται κραυγή
που ‘ναι του Θεού οργή
να τους πάρει να τους σ’κώσει
και στο διάολο να τους δώσει.

Την οργή για να γλυτώσουν
και να μην τους ξεβρακώσουν
οι ‘‘Ξεβράκωτοι’’ εργάτες,
σοφιστήκαν οι δραγάτες
να προσφέρουν ελαιώνα
μ’ όλα τα καμένα κλώνια
και το Μπένι αρχιελιά
για την όμορφη κοιλιά˙
ξεφουρνίσαν και το Σταύρο
εξημερωμένο ‘‘ταύρο’’
απ’ το βρώμικό τους σταύλο,
να μας φέρει το ποτάμι
καβαλώντας σε καλάμι.

Μα η οργή φωτιά και ατσάλι,
θ’ αφανίσει αυτό το χάλι,
θα φλογίσει τις καρδιές,
θα τις κάψει τις ελιές,
και θ’ αφήσει απ’ το ποτάμι
λασπουριά και καλαμιές,
να ‘χουνε να καβαλούνε
του Σταυράκη οι λαμογιές,
ίσως και κάποια σακίδια
φουλ γεμάτα με απίδια.

7η του Μαγιού 2014
ΧρΙστοΣ