Ανόητε…!

[Αρτέμης Αξαρλής]

Μπροστά, σε τέτοια ομορφιά 

ποια ,φιλοφρόνηση αρμόζει

μπορείς, μ’ οτιδήποτε κοινό

τον ήλιο, να  συγκρίνεις?

Ως  παράδειγμα, για το τέλειο

ποιο, κομπλιμέντο αντιστοιχεί

  ευγένεια, να εκφράσεις

στης  γης,  το ανυπέρβλητο?

 

Και, ποιά ωδή αντανακλά

της  φύσης, το υπέροχο άσμα

διανοείσαι, ρίμα απλή

να  περιγράψει, το μεγαλειώδες?

Θεωρώντας , τα ανόμοια  ίσια

δικαιούσαι, ν’ εκφέρεις  άποψη 

κι’ αν τολμάς, με τι προσομοιάζεις

το υπέρτατο η Θείο?

 

Με, μια λιτή περίληψη

πως, εκθειάζεις τα απερίγραπτα

όταν ο νους, δε χωρά

την απεραντοσύνη του γαλαξία?

Εσύ, του διαστήματος  ο νάνος

να σφυρηλατείς , μικρόψυχα

τα  ανεξίτηλα των εποχών…

 

Ανόητε, σαν τη φιλοξενία

οικειοποιήθηκες,  με χρησικτησία

σύντομα , απελπισμένος  ο πλανήτης,

θα σου κοινοποιήσει …

Το  εξώδικο της  έξωσης.