Του Φεγγαριού...οι Κύκλοι.

[Nefeli riga]

Του Φεγγαριού...οι Κύκλοι.

Ω! Ήλθες, και είχα απελπιστεί, (είπε η ηλικιωμένη κυρία και τυλίχτηκε στην εσάρπα της, βολεύτηκε καλύτερα στον αναπαυτικό καναπέ της και έγειρε το κεφάλι της χαμογελώντας με...προσμονή.)
Βράδιασε κάνει και κρύο, που να βγαίνει έξω τέτοια ώρα σκέφτηκε, τα έχασε όμως όταν τον είδε στην πόρτα να στέκει.
-Περίμενες να σου ανοίξω,? να σου πω πέρασε,? μα τι το έκανες το κλειδί?
Του είπε απορώντας.
Άναψα και το τζάκι, έτσι, είχα κάτι σαν προαίσθημα, κάτσε να σου σερβίρω τσάι ζεστό, είναι τονωτικό χαλαρώνει τα μέσα μας..έλα κοντά μην στεκεις, και Άνοιξε λίγο περισσότερο την λάμπα, ξέρεις,δεν έχω ηλεκτρικό δεν αντέχω το φως του, χαλάει την ατμόσφαιρα.
Μου αρέσει που ήλθες, το ήξερα και σε περίμενα,πάντα σε περιμένω, κατάλαβα ότι θα έχεις ανάγκη να μου μιλήσεις.
Εχει περάσει καιρός, πολύς καιρός έχω αλλάξει, και οι δυο μας αλλάξαμε, οχι, όχι,μην το ανάβεις πολύ το φως , φαίνονται καλύτερα οι φωτοσκιάσεις του τζακιού, και μου ακούγεται πιο ρυθμικά ο θόρυβος των ξύλων που μαζί με την μουρμούρα της βροχούλας φτιάχνεται περιβάλλον.
Μου αρέσουν αυτές οι στιγμές, η παρουσία σου ζεσταίνει την ψυχή μου, και με αναμνήσεις γλυκόπικρες γεμίζεις την ατμόσφαιρα.
Όταν όμως βρέχει δυνατά αλλάζει το....ντεκόρ του μυαλού μου.
Ο δυνατός αέρας η ραγδαία βροχή και ο θόρυβος απέξω με κάνει να τυλίγομαι περισσότερο στην κουβέρτα. Ενώ απόψε ακόμα και το κρύο με χαλαρώνει, είναι χουζούρικο και σου προσφέρει την πολυτέλεια της γλυκειας ατμόσφαιρας που χαρίζει η φωτια του, κι έτσι πιο εύκολα γυρνάμε στα παλιά, είναι του νου και της ψυχής καταλαγιάσματα, ξαλάφρωμα του είναι μας.
Δεν φοβόμαστε τίποτε πια, γιατί ζούμε τ΄αγιασμενα γηρατειά.
Μιλάμε για όλα, έχουμε άφεση σε όλα.
Μα δεν σε βλέπω εκεί που κάθισες, μόνο την σκιά σου, θόλοβλέπω...
Αδύναμη όραση το λένε.
Να έρχεσαι πιο τακτικά να τα λέμε, και οχι να βλεπόμαστε έχοντας από μια ρυτίδα παραπάνω..και ενα κύμα καταρράχτη περισσότερο να απλώνεται στην βιτρίνα των ματιών μας.
Μα γιατί δεν μιλάς? Πές κάτι, τόση ώρα μόνη μου μιλώ? ρώτησε η κυρία παραξενεμένη απο την ησυχία γύρω της.
-Λοιπόν λεγε, του φώναξε, θα σε ακούσω όπως έκανα πάντα.
Ήμουν κατά κάποιον τρόπο η εξομολόγος σου.
Ενω ηρθες, γιατί σωπαίνεις? Ακόμα δεν ξέχασες.....τότε..που..ακόμα δεν εχω ανοίξει εκείνο το γραμμα, πέρασαν τα χρόνια και τώρα πιο το όφελος? Οχι.
Ελα να μου τα πεις όλα, θα χεις πάρα πολλά, και εγώ πια, περισσότερο χρόνο να σε ακούσω.
Είχε σκοτεινιάσει για καλά, η βροχή δυνάμωνε απελπισμένα, ενα θολο φεγγαρι γυρόφερνε πίσω απο τα σύννεφα να ρίξει την σκιά του, μια σκιά που η ηλικιωμένη Κυρία ξεχνιόταν να το κοιτάζει σαν κάτι να έψαχνε ανάμεσα στις σκιές και τους κύκλους του.
Ο Αέρας φυσούσε δυνατά σαν να θέλει να ανοίξει τα παράθυρα που χτυπούσαν λες κάποιος να προσπαθούσε να μπει.
Στην ευθεία γραμμή της αστραπής διαγράφονταν στο σκοτεινό πλέον δωμάτιο σκιές με σώματα του παρελθόντος..και τότε είδε..είδε καθαρά.
Η ηλικιωμένη Κυρία άφησε έναν αναστεναγμό πνίγοντας τον λυγμό της,
Δεν κινήθηκε, δεν προσπάθησε καν να αλλάξει θέση, έμεινε να κοιτάζει στην πόρτα όπως τόσα χρόνια κάθε τέτοια βραδιά..

Ξανά τυλίχτηκε σφιχτά
σαν να ζητά παρηγοριά /και απάντηση,
σε ερωτήματα παλιά/ στην ψεύτικη
του νού της την συνάντηση.. .

Νεφέλη Ρήγα.
31/ 1/2014

[Nefeli riga]

Καλό βραδυ σε όλους μας.

[παντρεμένος]

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[Ειρήνη]

Με διαπέρασε Νεφέλη μου!!

Πίκρα μεγάλη όταν ξυπνάς από τις παραισθήσεις...

Το έδωσες με ένα τρόπο καταπληκτικό!!!

[Τσιανος Τακης]

Μακαρι ναχουμε την δυνατοτητα οι γλυκες αναμνησεις να μας συνοδευουν ως το τελος! Και ποιον δεν εμπνεεις εστω και μελαγχολικα...

Εξαιρετικα ομορφο!!!!!!!!!!!!   Με την καλησπερα μου