Ἀρχαῖοι Ἕλληνες Λυρικοὶ Ποιητὲς.

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

ἀπὸ ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗ,  Παρ. 26 Ἰουλ, 2013 5:58 pm.

Mὲ τὴν ἔναρξη τῆς νέας σπουδαστικῆς χρονιᾶς,
ἡ κα Χρύσα Ἀλεξοπούλου
θὰ διδάξει Ἕλληνες Λυρικοὺς Ποιητὲς,
στὸ Λαϊκὸ Πανεπιστήμιο.
Δὲν θὰ πάω ἀπροετοίμαστος. Ἐξοπλισμένος μὲ πρῶτες δοκιμαστικὲς μεταφράσεις μου θὰ πάω.
Πρώτη καταχώρηση ἐδῶ,  στὸ Κλινοσοφιστεῖες καὶ ὄχι μόνον.

καὶ στὴν Ποιητικὴ Γωνιὰ.

1ον.
  Ἀλκμὰν: Νυχτερινὴ γαλήνη.
εὕδουσι δ᾽ ὀρέων κορυφαί τε καὶ φάραγγες
πρώονές τε καὶ χαράδραι
φῦλά τ᾽ ἑρπέτ᾽ ὅσα τρέφει μέλαινα γαῖα,
θῆρές τ᾽ ὀρεσκῷοι καὶ γένος μελισσᾶν
 καὶ κνώδαλ᾽ ἐν βένθεσσι πορφυρέας ἁλός·
εὕδουσι δ᾽ οἰωνῶν

φῦλα ταχυπτερύγων.
~~~~
Κοιμοῦνται οἱ βουνοκορφὲς, κοιμοῦνται τὰ φαράγγια,
σ' ὕπνον τ' ἀκρωτήρια, σ' ὕπνον πέσαν' κι' οἱ χαράδρες,
ὅλα στὴ γῆς τὴ σκοτεινὴ τὰ ἑρπετὰ κοιμοῦνται,
τ' ἀγρίμια τῶν βουνῶν, τῶν μελισσῶν τὰ γένη,
κι' αὐτὰ τὰ κήτη μές τῆς θάλασας τὰ βάθη·
τὰ πτηνὰ μὲ τὰ μεγάλα τους φτερὰ,
κι' αὐτὰ κοιμοῦνται.
μετ. Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

* * *
Ἐργαλεῖα μου γι' αὐτὴν τὴν ἐργασία:
* Βίκτωρος Δ. Κρητικοῦ - Μιλτιάδου Τσέλιου: Ἀρχαῖοι Ἕλληνες Λυρικοὶ (Ἐκλογὲς),
γιὰ τὴν Γ΄Λυκείου, Ο.Ε.Δ.Β, Ἀθῆναι 1980.
* Π.Χ. Δορμπαράκη, Γυμνασιάρχου: Ἐπίτομον Λεξικὸν τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς Γλώσσης,
Βιβλιοπωλεῖον τῆς "Ἑστίας".
* Π. Ἀναμίτη: Λεξικὸν, ἑρμηνευτικὸν καὶ ὀρθογραφικὸν τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς Γλώσσης,
ἐκδόσεις Νικοδῆμος, Ἀθῆναι.
* ΠΡΩΪΑΣ, Σύγχρονον ὀρθογραφικὸν, ἑρμηνευτικὸν Λεξικὸν τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης,
Βραβεῖον Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν.
* Anatole Bailly: Dictionnaire grec-français, Hachette, Paris.

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

Katia,

οἱ ὀχτὼ λέξεις ποὺ σὲ "σκλάβωσαν", εἶναι μιὰ δυστυχία ὁλόκληρη ποὺ τὴν παλεύω.

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

ἀπὸ  ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗ, Κυρ. 04 Αὐγ. 2013 08:14 am

  ..Ἀρχαῖοι Ἕλληνες Λυρικοὶ.

..10ον.
Ἀλκαῖος, Ἡ αἴθουσα τῶν ὅπλων.
Μαρμαίρει δὲ μέγας δόμος
χάλκῳ· παῖσα δ' Ἄρῃ κεκόσμηται στέγα
λάμπραισιν κυνίαισι, κὰτ
τᾶν λεῦκοι κατύπερθεν ἴππιοι λόφοι
νεύοισιν, κεφάλαισιν ἄνδρων ἀγάλματα·
χάλκιαι δὲ πασσάλοις
κρύπτοισιν περικείμεναι
λάμπραι κνάμιδες, ἄρκος ἰσχύρω βέλευς,
θώρακές τε νέω λίνω
κοίιλαί τε κατ' ἄσπιδες βεβλήμεναι·
πὰρ δὲ Χαλκίδικαι σπάθαι,
πὰρ δὲ ζώματα πόλλα καὶ κυπάσσιδες.
τῶν οὐκ ἔστι λάσθεσθ', ἐπεὶ δὴ
πρώτιστ' ὑπὸ Fέργον ἔσταμεν τόδε.
~~~~
Ἀστράφτ' ἡ μεγάλη αἴθουσα
ἀπὸ χάλκινα ὅπλα· γιὰ χάρη τοῦ Ἄρη ὁλ' ἡ στέγη
στολίστηκε μὲ περίλαμπρες περικεφαλαῖες,
ἀπ' τὴν κορφή τους πρὸς τὰ κάτω γέρνουν
λευκὲς χαῖτες ἀλόγων, κόσμημα ἀνδρῶν κεφαλῆς·
χάλκινες ὁλόγυρα κρύβουν ξύλινους πασσάλους
πανέμορφες περικνημίδες, ἀμυντικὸ ὅπλο βελῶν·
ἀλλὰ καὶ θώρακες ἀπὸ καινούργιο λινὸ φτιαγμένες,
κοῖλες ἀσπίδες ἀφημένες χάμω·
Χαλκιδικὲς σπάθες παρὰ κεῖ,
πλῆθος περισκελίδες καὶ χιτωνίσκοι.
Δὲν εἶναι δυνατὸν αὐτὰ νὰ τὰ ξεχάσουμε,
ἀφοῦ τώρα πιὰ αὐτὸν τὸν ἀγώνα ἀναλάβαμε.
μετ.: Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
~~
* Τὸ ποίημα γράφτηκε στὶς παραμονὲς κάποιου ἀγώνα, καθὼς δείχνει ὁ τελευταῖος στίχος. Πρόκειται ἤ γιὰ πόλεμο μὲ τοὺς Ἀθηναίους - γιὰ τὴν ἀνάκτηση τοῦ Σιγείου
στὸν Ἑλλήσποντο - ἤ γιὰ κίνημα ποὺ ἑτοιμαζόταν μὲ σκοπὸ τὴν ἀνατροπὴ τοῦ Μυρσίλου. Ὅπως καὶ νά 'ναι, ἀφοῦ σὲ λίγο ἦταν νὰ γίνει ὁ ἀγώνας, ὁ ποιητὴς μπαίνει
στὴν αἴθουσα τῶν ὅπλων γιὰ νὰ τὰ πάρει. Μπαίνοντας, στέκεται γιὰ μιὰ στιγμὴ, τὰ κοιτάζει μὲ περηφάνεια καὶ κάνει τὴν περιγραφή τους.
* * Χαλκίδικαι· ἀπὸ τὴν Χαλκίδα, ὅπου γινόταν κατεργασία τῶν μετάλλων καὶ μάλιστα τοῦ χαλκοῦ ποὺ ἐξορυσσόταν ἀπὸ τὰ ὀρυχεῖα χαλκοῦ κοντὰ στὴν πόλη· ἀπὸ αὐ-
τὸ, λένε, πῆρε τὸ ὄνομά της ἡ πόλη.
Οἱ συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου.

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

ἀπὸ  ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗ,  Δευτ.  05 Αὐγ. 2013 2:59 pm

.. Ἀρχαῖοι Ἕλληνες Λυρικοὶ.
11ον.
Σαπφὼ, Ὠδὴ στὴν Ἀφροδίτη.
Ποικιλόθρον' ἀθάνατ' Ἀφρόδιτα,
παῖ Δίος, δολόπλοκε, λίσσομαί σε,
μὴ μ' ἄσαισι μηδ' ὀνίαισι δάμνα,
πότνια, θῦμον·
ἀλλὰ τυῖδ' ἔλθ', αἴ ποτα κἀτέρωτα
τᾶς ἔμας αὔδως ἀίοισα πήλυι
ἔκλυες, πάτρος δὲ δόμον λίποισα
χρύσιον ἦλθες
ἄρμ' ὐπασδεύξαισα· κάλοι δὲ σ' ἆγον
ὤκεες στροῦθοι περὶ γᾶς μελαίνας
πύκνα δίννεντες πτέρ' ἀπ' ὠράνω αἴθε-
ρος διὰ μέσσω.
αἶψα δ' ἐξίκοντο· τὺ δ', ὦ μάκαιρα,
μειδιάσαισ' ἀθανάτῳ προσώπῳ
ἤρε', ὄττι δηὖτε πέπονθα κὤττι
δηὖτε κάλημι,
κὤττι ἔμῳ μάλιστα θέλω γένεσθαι
μαινόλα θύμῳ· "Τίνα δηὖτε Πείθω
μαῖσ' ἄγην ἐς σὰν φιλότατα; τὶς σ', ὦ
Ψάπφ', ἀδικήει;
καὶ γὰρ αἰ φεύγει, ταχέως διώξει,
αἰ δὲ δῶρα μὴ δέκετ', ἀλλὰ δώσει,
αἰ δὲ μὴ φίλει, ταχέως φιλήσει
κωὐκ ἐθέλοισαν".
ἔλθε μοι καὶ νῦν, χαλεπᾶν δὲ λῦσον
ἐκ μεριμνᾶν, ὄσσα δέ μοι τέλεσσαι
θῦμος ἰμέρρει, τέλεσον· σὺ δ' αὔτα
σύμμαχος ἔσσο.
~~~~
Ὡραιόθρονη ἀθάνατη Ἀφροδίτη,
κόρη τοῦ Διὸς, δολοπλέχτρα(*), δέομαί Σου,
μὴ μὲ βάσανα καὶ λύπες τσακίζεις,
Δέσποινα, τὴν ψυχή μου·
μὰ ἔλα μου, ἄν, ἀπὸ μακρυὰ κάποτε, μ' ἄκουσες
νὰ Σὲ καλῶ, μὲ τέτοιαν φωνὴ, καὶ ἦρθες,
παρατῶντας τὸ πατρικό παλάτι,
τὴν χρυσή σου ἅμαξα ζεύοντας· κι' ὄμορφα σπουργίτια(**) πετῶντας
ταχιὰ στὴ μαύρη γῆ Σὲ φέραν,
φτερουγίζοντας γοργὰ μὲς τὸν πυκνὸν αἰθέρα,
Ἐσένα, τρισευτυχισμένη, μὲ γελαστὸ τ' ἀθάνατό Σου πρόσωπο,
νὰ ρωτᾶς τὶ τάχα νὰ θέλ' ἡ φρενιασμένη μου ψυχὴ
νὰ γίνει· " - Ποιὰν θές πάλι ἡ Πειθὼ (***)
νὰ φέρει στὴν ἀγάπη σου; Ποιὰ,
Σαπφὼ, πάλι, σ' ἀδικάει;
Γιατὶ κι' ἄν φεύγει, γρήγορα θὰ γυρίσει πίσω,
κι' ἄν δὲν παίρνει τὰ χαρίσματά σου, θὰ σοῦ φέρει αὐτὴ·
θὰ σ' ἀγαπήσει θέλει δὲν θέλει".
Ὤ, ἔλα μου καὶ τώρα, λύτρωσέ με
ἀπ' τὸ βαρὺ μαράζι, κι' ὅ,τι εἶναι ποὺ ἡ καρδιά μου ποθεῖ,
βοήθα το κι' Ἐσὺ.
μετ.: Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
~~
(*) δολοπλόκος· γιατὶ παρακινεῖ σὲ δολοπλοκίες καὶ πλεκτάνες.
(**) στροῦθοι· τὰ σπουργίτια καὶ τὰ περιστέρια ἦταν ἱερὰ πουλιὰ τῆς Ἀφροδίτης.
(***) Πείθω, Πειθὼ· θεραπαινίδα τῆς Ἀφροδίτης.
~~~Ἡ ὠδὴ διασώθηκε ὁλόκληρη χάρη στὸν Διονύσιο ἀπὸ τὴν Ἁλικαρνασσὸ (τεχνοκρίτη καὶ ἱστορικὸ τοῦ 1ου π.Χ. αἰώνα), ποὺ τὴν ἔβαλε μέσα στὸ ἔργο του
"Περὶ συνθέσεως ὀνομάτων" σὰν δεῖγμα τέχνης καὶ ὕφους.

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

Σχολιάστηκε από τον/την Ἰάνης Λὸ Σκόκκο Πριν από 2 δευτερόλεπτα
Διαγραφή σχολίου

ἀπὸ ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗ, Τρίτ. 06 Αὐγ. 2013 08:54

Ἀρχαῖοι Ἕλληνες Λυρικοὶ.

12ον.
Σαπφὼ, Ἡ ξενιτεμένη φίλη.
.......................................
.... ἄπυ Σαρδίων
πόλλακι τυῖδε νῶν ἔχοισα
ὠς πεδεζώομεν, βεβάως ἔχεν
σὲ θέᾳ ἰκέλαν Ἀρί-
γνῶτα, σᾷ δὲ μάλιστ' ἔχαιρε μόλπᾳ.
νῦν δὲ Λύδαισιν ἐμπρέπεται γυναί-
κεσσιν, ὤς ποτ' ἀελίω
δύντος ἀ βροδδοδάκτυλος σελάννα
πάντα περρέχοισ' ἄστρα, φάος δ' ἐπί-
σχει θάλασσαν ἔπ' ἀλμύραν
ἴσως καὶ πολυανθέμοις ἀρούραις.
ἀ δ' ἐέρσα κάλα κέχυται, τεθά-
λαισι δὲ βρόδα κἄπαλ' ἄν-
θρυσκα καὶ μελίλωτος ἀνθεμώδης.
πόλλα δὲ ζαφοίταισ' ἀγάνας ἐπι-
μνάσθεισ' Ἄτθιδος, ἰμέρῳ
λέπταν ποι φρένα, κῆρ δ' ἄσᾳ βόρηται.
κῆθι δ' ἔλθην ἄμμ' ὄξυ βοᾷ· τὰ δ' οὐ
νῷν τἄπυστα νὺξ πολύως
γαρύει δι' ἄλος...
~~~~
Μακρυὰ ἀπὸ τὶς Σάρδεις γυρίζει
συχνὰ ἐδῶ τὸν νοῦ της,
σὰν ζούσαμε μαζὺ, κι' εἶχε στ' ἀλήθεια ὄψη
σὰν τὴ δική σου ἡ Ἀριγνώτα(*),
ἴδια θεὰ, κι' ἀγάλλιαζε ἡ ψυχή της
στὸ τραγοῦδι σου· τώρα, μὲς τὶς Λυδὲς ξεχωρίζει,
σὰν τὴ ροδοστέφανη σελήνη, π' ὅταν πέφτει ὁ ἥλιος,
ἀνώτερη ἀπ' ὅλα τ' ἄστρα, ἁπλώνει τὸ φῶς της στὶς ἁρμυρὲς
θάλασσες καὶ στὴν πολυανθισμένη γῆ· κι' ἀργὰ
σταλάζει γύρω γλυκὰ ἡ δρόσος καὶ θάλλουν τὰ τριαντάφυλλα,
τ' ἄνηθα τ' ἁπαλὰ καὶ τὰ κατάσπαρτα τριφύλλια.
Κι' αὐτὴ στριφογυρίζει, γλυκειά μου Ἀτθίδα,
σὰν σὲ θυμᾶται κι' ὁ γλυκὸς πόθος τρώγει
τὴν ψυχή της, τὴν καρδιά της ἡ πλήξη βαραίνει,
καὶ μᾶς κράζει ἐκεῖ νὰ πᾶμε ἀλλὰ ἡ νύχτα,
μὲ τ' ἀναρίθμητα τ' αὐτιά της πάνω ἀπ' τοὺς δρόμους
τοῦ πελάγου μᾶς φωνάζει ὅσα δὲν πρέπει...
μετ.: Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
~~
(*) Ἡ μαθήτρια τῆς Σαπφῶς Ἀριγνώτα ποὺ παντρεύτηκε στὶς Σάρδεις αἰσθάνεται λύπη γιὰ τὸ χωρισμὸ ἀπὸ τὶς φίλες της. Τὰ αἰσθήματα αὐτὰ τῆς Ἀριγνώτας
παρουσιάζει ἡ Σαπφὼ, ποὺ μὲ τὸ ποίημά της αὐτὸ ἀπευθύνεται στὴ μαθήτρια καὶ φίλη της Ἀτθίδα.
Τὸ ποίημα δὲν σώθηκε ὁλόκληρο. Λείπει ἡ α΄ στροφὴ, μέρος τῆς β΄ καὶ τὸ τέλος. Ὡστόσο τὸ ἀπόσπασμα εἶναι πολὺ ἀξιόλογο.
Οἱ συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου.

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

ἀπὸ ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗ,  Τετ. 07 Αὐγ.  2013 8:26 am

. Ἀρχαῖοι Ἕλληνες Λυρικοὶ.

13ον.

Ἀνακρέων, Ἐντολὲς γιὰ τὸ συμπόσιο.

Ἄγε δὴ φέρ' ἡμῖν, ὦ παῖ,

κελέβην, ὅκως ἄμυστιν

προπίω, τὰ μὲν δέκ' ἐγχέας

ὕδατος, τὰ πέντε δ' οἴνου

κυάθους, ὡς ἀνυβρίστως

ἀνὰ δηὖτε βασσαρήσω(*).

ἄγε δηὖτε μηκέθ' οὕτω

πατάγῳ τε κἀλαλητῷ

Σκυθικὴν(**) πόσιν παρ' οἴνῳ

μελετῶμεν, ἀλλὰ καλοῖς

ὑποπίνοντες ἐν ὕμνοις.

~~~~

Πήγαινε φέρε μας, νεαρὲ,

ὑδρίαν, νὰ πιῶ πρῶτος μονοροῦφι

στὴν ὑγειά μας, κι' ὕστερ' ἀνάμιξε

δέκα μέρη νεροῦ μὲ πέντε κρασιοῦ

στὴ λήκυθο, γιατὶ χωρὶς ὕβριν

καὶ πάλι θέλω νὰ εὐθυμήσω.

Πήγαινε φέρε πάλι, ὄχι ὅμως πιὰ

μὲ πάταγους κι' ἀλλαλητὰ

ν' ἀσκηθοῦμε σὲ Σκυθικὴ οἰνοποσία,

ἀλλὰ, κουτσοπίνοντας,

νὰ λέμε ὡραίους ὕμνους.

μετ.: Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

~~

(*) βασσαρήσω , βασσαρέω = εὐθυμῶ, ἔχω κέφι, ἀπὸ τὸ Βασσαρεὺς, ὄνομα ποὺ ἔδιναν στὸν Διόνυσο οἱ Θράκες.

(**) Σκυθικὴ πόσις· οἱ Σκύθες φημίζονταν γιὰ τὴ χωρὶς μέτρο οἰνοποσία, ἔπιναν οἶνον ἄκρατον, ἀνέρωτο κρασὶ.

Οἱ συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου.

[Katia]

θα το πω και παλι.. σ' ευχαριστουμε για οσα μας δινεις.. ειναι σπουδαια δουλεια !!!!!

ιάνη, οσο περνα ο καιρος, τοσο πιο πολυ σε θαυμαζω και σ' εκτιμω!

ελπιζω μεσα στο σεμπτεμβρη να τα πουμε κι απο κοντα.. 

καλη συνεχεια και να 'σαι καλα!!!!

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

ἀπὸ ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ,  Πέμ.  08 Αὐγ. 2013  18:28 pm

.. Ἀρχαῖοι Ἕλληνες Λυρικοὶ.
14ον.
Βακχυλίδης, Παιάνας στὴν εἰρήνη.
Τίκτει δέ τε θνατοῖσιν εἰρήνα μεγάλα
πλοῦτον καὶ μελιγλώσσων τ' ἀοιδᾶν ἄνθεα,
δαιδαλέων τ' ἐπί βωμῶν θεοῖσιν αἵθεσθαι βοῶν
ξανθᾷ φλογί μῆρα τανυτρίχων τε μήλων,
γυμνασίων τε νέοις αὐλῶν τε καὶ κώμων μέλειν.
ἐν δὲ σιδαροδέτοις πόρπαξιν αἰθᾶν
ἀραχνᾶν ἱστοί πέλονται·
ἔγχεά τε λογχωτὰ ξίφεά τ' ἀμφάκεα δάμναται εὐρώς·
χαλκεᾶν δ' οὐκ ἔστι σαλπίγγων κτύπος·
οὐδὲ συλᾶται μελίφρων ὕπνος ἀπὸ βλεφάρων,
ἀῷος ὅς θάλπει κέαρ.
συμποσίων δ' ἐρατῶν
βρίθοντ' ἀγυιαί, παιδικοί θ' ὕμνοι φλέγονται.
~~~~
Ἡ μεγαλειώδης εἰρήνη φέρνει στοὺς θνητοὺς
ἀφθονία ἀγαθῶν καὶ μελιστάλαχτων τραγουδιῶν ἄνθη,
σὲ περίτεχνους βωμοὺς πρὸς χάριν τῶν θεῶν σὲ ξανθὲς
φλόγες νὰ λαμποκαίγονται μεριὰ βοδιῶν
καὶ μακρυμάλληδων προβάτων,
γι' ἀθλήματα νὰ γνοιάζονται οἱ νέοι, γιὰ αὐλοὺς καὶ τραγούδια.
Στὶς λαβὲς τῶν χάλκινων ἀσπίδων
μαῦροι ἱστοὶ ὑφαίνονται ἀράχνης·
τὰ αἰχμηρὰ δόρατακαὶ τὰ δίκοπα ξίφη
ἡ σκουριὰ τὰ τρώει·
χάλκινης σάλπιγγας ἦχος σίγησε καὶ δὲν ἀκούγεται πιὰ·
δὲν ταράζεται στὰ βλέφαρα ὁ ὕπνος ὁ γκυκὸς,
ὁ αὐγινὸς ποὺ ζεσταίνει τὴν καρδιὰ·
ἐράσμια συμπόσια
γεμίζουν οἱ δρόμοι, ξανάβουν ἄσματα νεανικὰ.
μετ.: Ἱάνης Λὸ Σκόκκο.
~~
* Τὸ ποίημα τοῦτο εἶναι ὁ μόνος παιάνας τοῦ Βακχυλίδη ποὺ σώθηκε. Ὁ παιάνας ἦταν: 1) τραγοῦδι γιὰ τὸν Ἄρη πρὶν ἀπὸ τὴ μάχη (ἐ μ β α τ ή ρ ι ο )·
2) τραγοῦδι εὐχαριστήριο στοὺς θεοὺς μετὰ τὴν νίκη (ἐ π ι ν ί κ ι ο)· 3) τραγοῦδι στὸν Ἀπόλλωνα καὶ τὴν Ἄρτεμη ε ὐ χ α ρ ι σ τ ή ρ ι ο γιὰ τὸ λυτρω-
μὸ ἀπὸ κάποιο κακὸ· 4) ἐ π ι τ ρ α π έ ζ ι α . π ρ ο σ ε υ χ ή στὸ συμπόσιο.
Σύμφωνα μὲ τὸν παιάνα τοῦτο, ὁ γλύπτης Κηφισόδοτος (ἡ ἀκμὴ στὸ α΄ μισὸ τοῦ 4. π.Χ. αἰώνα) ἔπλασε τὴν θεὰ Εἰρήνη νὰ κρατάει στὰ χέρια της τὸν
Πλοῦτο. Ὡραῖο ἀντίγραφο βρίσκεται στὸ Μόναχο.
~~

~~

Θέλω νὰ ἐνθυμίσω στοὺς φίλους ἀναγνῶστες τῶν μεταφράσεών μου αὐτῶν ὅτι δὲν παύουν νὰ εἶναι...δοκιμαστικὲς, ἐν ὄψει τῶν μαθημάτων ποὺ ἐνδέχεται
(μακάρι) νὰ πραγματοποιηθοῦν καὶ νὰ παρακολουθήσω, στὸ Λαϊκὸ Πανεπιστήμιο, μὲ τὴν νέα σπουδαστικὴ χρονιὰ ποὺ ὅπου νἆναι καταφθάνει.
Ἀνέκαθεν μοῦ ἄρεσε αὐτὸ τὸ πλησίασμα τοῦ Φθινοπώρου, καθὼς ἀνοίγουν τὰ σχολεῖα ἀλλὰ καὶ τὰ θέατρα. Στὸ σπίτι μου εἴχαμε Πρωτοχρονιὰ κάποια πάν-
τα μέρα τοῦ...Σεπτεμβρίου. Τὰ παιδιά μου κι' ἡ πρώην γυναίκα μου ἀλλοίμονο ἄν δὲν τὸ θυμοῦνται!...
Πέρυσι, τέτοια μέρα, ἤμουν ἀκόμα στὸ νοσοκομεῖο. Εὐδόκησε νὰ μὴν σᾶς ἀφήσω χρόνους - θὰ γίνει κι' αὐτὸ καὶ θὰ τὸ χαρῶ ἰδιαιτέρως.
Νὰ ὅμως ποὺ θυμήθηκα - ὁ ἑφταγατόψυχος - τὶς παραινέσεις τοῦ Διδάσκαλού μου (Γιάννη Σιδέρη):
- Ἄσε τοὺς Γάλλους, Ἀρχαίους Ἕλληνες νὰ μεταφράσεις.
Μετὰ ἀπὸ 107 μεταφραστικὲς ἐργασίες,
ἕνας Λὸ Σκόκκο μόνον ξέρει τὶ σημαίνει αὐτὸ· καὶ μόνο γιὰ τὸν μόχθο θὰ περίμενα νὰ μοῦ στήσουν...ἀδριάντα, ἀλλὰ, βλέπεις, δὲν "ἔπεσα" γράφοντας!
Ἄσε ποὺ τὸ πρῶτο πρᾶγμα ποὺ...κέρδισα, σὲ λαχειοφόρο ἀγορὰ, στὴν Α΄τάξη τοῦ 99ου Δημοτικοῦ ἦταν...

... ἕνα μελανοδοχεῖο μ' ἕναν κονδυλοφόρο! Ὅ,τι πιὸ λαχταριστό μου - ἀπὸ τότε!...

Ἀλλὰ δὲν τὰ βάζεις εὔκολα μὲ τοὺς Ἀρχαίους Ἕλληνες. Μία ἀπόπειρά μου, μὲ τὴν "Ἄλκηστη" τοῦ Εὐριπίδου, ἄν καὶ μοιράστηκε σὲ 2000 ἀνθρώπους τοῦ θε-
άτρου, ἀποσιωπήθηκε καὶ μόνον ἡ κα Χρύσα Ἀλεξοπούλου μοῦ μίλησε καὶ μοῦ ἔγραψε δυὸ λόγια.
Κι' ἄλλοτε εἶχα σκεφτεῖ νὰ μεταφράσω μικρὰ κείμενα (φοβόμουν τὰ μεγάλα) καὶ
* γιὰ νὰ εἶμαι σίγουρος γιὰ τὰ ἀρχαῖα μου
εἶχα προμηθευτεῖ καὶ μία γαλλικὴ ἔκδοση!!
Αὐτὴν: André Thérive: Anthologie non classique des anciens poètes grecs/ Ἀνθολογία μὴ κλασικὴ τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων ποιητῶν, 1934, Παρίσι.
(Βέβαια ἐγὼ τὸ ἀγόρασα στὶς 5 Ἰουνίου 1993 - καὶ ἔκανα τότε κάποιες προσπάθειες ποὺ...τὶς ἔσχισα).
* Ὕστερα, στὶς 12 Μαρτίου 1999, ἀγόρασα - ἤμουν στὸ quai St. Michel - τὸ καταπληκτικὸ λεξικὸ τοῦ Anatole Bailly: Dicionnaire Grec-Français, ποὺ συχνὰ
τὸ μελετῶ καὶ τώρα...τὸ χρειάζομαι!
Λοιπὸν,
εἶναι σπουδαῖο: 1) νὰ εἶσαι φτωχὸς καὶ νὰ μὴν ἔχεις νὰ πᾶς πουθενὰ ἤ κοράκια κληρονόμους νὰ σὲ τριγυρίζουν· 2) ἄρρωστος ποὺ...νὰ μὴν σοῦ φαίνεται κι'
ὅλα σου τὰ 69χρονα νειᾶτα νὰ τὰ διαθέτεις ὅπως σοῦ ἀρέσει, ἄς ποῦμε στὰ Γράμματα - προτιμώτερα ἀπὸ τοὺς ἔρωτες καὶ τὰ τοιαῦτα ψυχοφθόρα ἀνανεω-
τικὰ τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος! Δὲν τἄχω ἀνάγκη, ἕνας πονεμένος κι' ἀθῶος Ντόριαν Γκραίυ εἶμαι κατὰ τὰ ἄλλα.
Ἄ, πρὶν κλείσω. Τὰ σπουδαιότερα καὶ πλέον αἰσιόδοξα παραδείγματα:
* ὁ Βασίλης Ρώτας δὲν ἤξερε ἀγγλικὰ καὶ μετέφρασε Οὐίλιαμ Σαίξπηρ, ἀξεπέραστα.
* ὁ Νίκος Γκάτσος δὲν ἤξερε ἱσπανικὰ καὶ μετέφρασε Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, τὸν "Ματωμένο Γάμο".
Ἔ, κάποια ἀρχαιούλια ξέρω καὶ τὰ νιώθω μέσα μου, στὸ αἷμα μου, δὲν εἶναι καιρὸς γιὰ χάσιμο.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

Θέλοντας νὰ διαβάσω τὶ μοῦ ἔγραψε ἡ Katia, πῆρε τὸ μάτι μου ἕνα ὀρθογραφικὸ ὀλέθριο λαθάκι στὸ δικό μου κείμενο.
Αὐτομάτως διέγραψα τὸ μήνυμα, διόρθωσα τὸ τέρας καὶ ξαναδημοσίευσα τὸ ὅλον μετὰ τὴν ἀπόκριση τῆς Katia ποὺ εἶ-
χε ἔρθει 12 ὧρες μετὰ! Εὐτυχῶς, ἡ καλή της διάθεση ἀφορᾶ κάτι περισσότερο ἀπὸ ἕνα συγκεκριμένο μήνυμα:
τὸ ὅτι κι' ἐγὼ θἄθελα νὰ γνωριστῶ μὲ ἄτομα ποὺ κάτι ἔχουν νὰ ποῦν.

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

ἀπὸ ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗ, Παρ. 09 Αὐγ. 2013 08:15 am

.. Ἀρχαῖοι Ἕλληνες Λυρικοὶ.
15ον.
Ἀνακρέων, Γεροντικοὶ ἀναστεναγμοὶ.
Πολιοὶ μὲν ἡμὶν ἤδη κρόταφοι κάρη τε λευκόν,
χαρίεσσα δ' οὐκέθ' ἥβη πάρα, γηραλέοι δ' ὀδόντες.
γλυκεροῦ δ' οὐκέτι πολλὸς βιότου χρόνος λέλειπται·
διὰ ταῦτ' ἀνασταλύζω θαμὰ Τάρταρον δεδοικώς·
Ἀίδεω γάρ ἐστι δεινὸς μυχός, ἀργαλέη δ' ἐς αὐτὸν
κάτοδος· καὶ γὰρ ἑτοῖμον καταβάντι μὴ ἀναβῆναι.
~~~~
Ψαροὶ γίναν οἱ κρόταφοί μου κι' εἶν' ἄσπρα τὰ μαλλιά μου,
τὰ εὔμορφα τὰ νειᾶτα πέρασαν, μὲ γηραλέα εἶμαι δόντια.
Δὲν μοῦ μένει πιὰ χρόνος πολὺς στὸν γλυκὸ τὸν κόσμο·
κι' ἀναστενάζω μὲ τὸν τρόμο τοῦ Ταρτάρου·(*)
τοῦ Ἅδη ὁ μυχὸς εἶναι δεινὸς, πικρὴ κι' ἡ κάθοδός του·
τὸ προφανὲς κατέβασμα ἀνέβασμα δὲν ἔχει.
μετ.: Ίάνης Λὸ Σκόκκο.
~~
(*) Τάρταρος· αὐτὸς σύμφωνα μὲ τὴν ἀρχαία πίστη ἦταν σκοτεινὸς καὶ φοβερὸς τόπος κάτω ἀπὸ τὸν Ἄδη,
σὲ βάθος τόσο, ὁσο ἡ ἀπόσταση τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τὴ γῆ.
Οἱ συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου.

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

ἀπὸ ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ,  Σάβ.  10 Αὐγ. 2013 14:45 am

.. Ἀρχαῖοι Ἕλληνες Λυρικοὶ.
16ον.
Σόλων, Ὑποθῆκες στοὺς Ἀθηναίους.
Ἡμετέρη δὲ πόλις κατὰ μὲν Διὸς οὔ ποτ' ὀλεῖται
αἶσαν καὶ μακάρων θεῶν φρένας ἀθανάτων·
τοίη γὰρ μεγάθυμος ἐπίσκοπος ὀβριμοπάτρη
Παλλὰς Ἀθηναίη χεῖρας ὕπερθεν ἔχει·
αὐτοὶ δὲ φθείρειν μεγάλην πόλιν ἀφραδίῃσιν
ἀστοὶ βούλονται χρήμασι πειθόμενοι,
δήμου θ' ἡγεμόνων ἄδικος νόος, οἷσιν ἑτοῖμον
ὕβριος ἐκ μεγάλης ἄλγεα πολλὰ παθεῖν·
οὐ γὰρ ἐπίστανται κατέχειν κόρον οὐδὲ παρούσας
εὐφροσύνας κοσμεῖν δαιτὸς ἐν ἡσυχίῃ·
..................................................
πλουτοῦσιν δ' ἀδίκοισ' ἔργμασι πειθόμενοι.
..................................................
οὔθ' ἱερῶν κτεάνων οὔτε τι δημοσίων
φειδόμενοι κλέπτουσιν ἐφ' ἁρπαγῇ ἄλλοθεν ἄλλος͵
οὐδὲ φυλάσσονται σεμνὰ θέμεθλα Δίκης(*),
ἣ σιγῶσα σύνοιδε τὰ γιγνόμενα πρό τ' ἐόντα,
τῷ δὲ χρόνῳ πάντως ἦλθ' ἀποτεισομένη͵
τοῦτ' ἤδη πάσῃ πόλει ἔρχεται ἕλκος ἄφυκτον·
ἐς δὲ κακὴν ταχέως ἤλυθε δουλοσύνην,
ἣ στάσιν ἔμφυλον πόλεμόν θ' εὕδοντ' ἐπεγείρει,
ὃς πολλῶν ἐρατὴν ὤλεσεν ἡλικίην·
ἐκ γὰρ δυσμενέων ταχέως πολυήρατον ἄστυ
τρύχεται ἐν συνόδοις τοῖσ' ἀδικοῦσι φίλαις.
ταῦτα μὲν ἐν δήμῳ στρέφεται κακά· τῶν δὲ πενιχρῶν
ἱκνοῦνται πολλοὶ γαῖαν ἐς ἀλλοδαπὴν
πραθέντες(**) δεσμοῖσί τ' ἀεικελίοισι δεθέντες,
καὶ κακὰ δουλοσύνης στυγνὰ φέρουσι βίᾳ.
οὕτω δημόσιον κακὸν ἔρχεται οἴκαδ' ἑκάστῳ,
αὔλειοι δ' ἔτ' ἔχειν οὐκ ἐθέλουσι θύραι,
ὑψηλὸν δ' ὑπὲρ ἕρκος ὑπέρθορεν, εὗρε δὲ πάντως,
εἰ καί τις φεύγων ἐν μυχῷ ᾖ θαλάμου.
ταῦτα διδάξαι θυμὸς Ἀθηναίους με κελεύει,
ὡς κακὰ πλεῖστα πόλει Δυσνομίη παρέχει,
εὐνομίη δ' εὔκοσμα καὶ ἄρτια πάντ' ἀποφαίνει͵
καὶ θ' ἅμα τοῖσ' ἀδίκοισ' ἀμφιτίθησι πέδας·
τραχέα λειαίνει, παύει κόρον, ὕβριν ἀμαυροῖ,
αὐαίνει ἄτης ἄνθεα φυόμενα,
εὐθύνει δὲ δίκας σκολιὰς, ὑπερήφανά τ' ἔργα
πραΰνει, παύει δ' ἔργα διχοστασίης,
παύει δ' ἀργαλέης ἔριδος χόλον, ἔστι δ' ὑπ' αὐτῆς
πάντα κατ' ἀνθρώπους ἄρτια καὶ πινυτά.
~~~~
Ποτὲ ὅμως ἡ πόλις μας δὲν θὰ χαθεῖ ὅσον αὐτὸ εἶναι στοῦ Δία
τὴν θέληση καὶ τῶν μακαρίων ἀθανάτων θεῶν·
γιατὶ μεγαλόψυχη καὶ ξάγρυπνη φύλακας, ἰσχυροῦ πατρὸς
θυγατέρα, ἡ Παλλὰς Ἀθηνᾶ, ἅπλωσε τὰ χέρια ἀπὸ πάνω μας·
ἀπεναντίας, οἱ πολίτες θέλουν μόνοι τους καὶ καταστρέφουν
τὴν μεγάλη πόλι μὲ τὴν ἀπερισκεψιά τους, παρασυρμένοι
ἀπὸ φιλοχρηματία, ἐνῶ τῶν ἡγετῶν ὁ νοῦς ρέπει πρὸς τ' ἄδικο,
κι' ἀναπόφευκτα τόση ἀλαζονεία μεγάλο κακὸ φέρνει·
γιατ' εἶναι ἀνίκανοι νὰ συγκρατήσουν τὴν πλεονεξία
καὶ νὰ χαροῦν εὐφρόσυνα συμπόσια μὲ τάξη καὶ κοσμιότητα.
..................................................
πλουτίζουν παρασυρόμενοι πράττοντας ἀδικίες.
..................................................
μὴ λογαριάζοντας οὔτε ἱερὰ οὔτε δημόσια κτήματα,
κλέβουν, ἅρπαγες, ὁ ἕνας ἀπὸ δῶ κι' ὁ ἄλλος ἀπὸ 'κεῖ,
χωρὶς κἄν σεβασμὸ στὰ ἱερὰ θεμέλια τοῦ Δικαίου,
ποὺ, ἄν καὶ σιωπᾶ, ξέρει ὅσα γίνονται κι' ὅσα συνέβησαν,
ἐρχόμενο ὁπωσδήποτε κάποτε νὰ τιμωρήσει.
Πληγὴ ἀναπόφευκτη γιὰ τὴν πόλι ὅλη καταντᾶ αὐτὸ·
σὲ ταπεινωτικὴ δουλεία πέφτει πολὺ γρήγορα
ἤ σ' ἐμφύλια σύγκρουση καὶ τὸν πόλεμο ἀφυπνίζει
ποὺ πολλοὺς, στ' ἄνθος τῆς νιότης, τοὺς θανατώνει·
πέφτ' ἡ λατρεμένη πόλι σ' ἐχθρῶν τὰ χέρια,
τὴν πνίγουν πολιτικὲς συνωμοσίες, χαρὰ τῶν ἀδικούντων.
κι' ἐνῶ στροβιλίζονται αὐτὰ στὴν πόλι, οἱ φτωχοὶ
ἀναγκάζονται νὰ φύγουνε στὰ ξένα
ἤ, ἀτιμωτικὰ δέσμιοι, διὰ τῆς βίας, τὴν δουλεία νὰ ὑπομένουν.
Ἔτσι, ἡ δημόσια συμφορὰ στοῦ καθενὸς τὸ σπίτι μπαίνει,
αὐλόθυρες δὲν μποροῦν ἔξω νὰ τὴν κρατήσουν,
ἀφοῦ ἐκείνη, περίβολους πηδῶντας, πάντα βρίσκει κάποιον,
π' ἀκόμα κι' ἄν, ἀποφεύγοντας τὸ κακὸ, κρύφτηκε στοῦ οἴκου του τὰ μύχια.

Αὐτὰ νὰ διδάξω στοὺς Ἀθηναίους ἡ ψυχή μου μὲ προτρέπει,
πὼς ἡ Δυσνομία προξενεῖ πολλὰ ἄδικα καὶ συμφορὲς,
ἐνῶ ἡ Εὐνομία ταιριαχτὰ κι' ἁρμονικὰ ὅλα τὰ κάνει,
περνῶντας τελικὰ στὸν ἄδικο τὶς χειροπέδες·
τραχύτητες λειαίνει, πλεονεξίες ξεκόβει, ὕβρεις ἐξαλείφει,
μαραίνει ἀπάτης βλαστήματα εὐθὺς μόλις φυτρώσουν,
ἰσιώνει στρεψοδικίες, πράξεις ἀλαζονείας
γαληνεύει, παύει διχοστασίας ἔριδες,
βάζει στὴν ὀξυθυμία τέλος· χάρη σ' αὐτὴν,
πάντα τ' ἀνθρώπινα ξαναγίνοντ' ἁρμονικὰ καὶ συνετὰ.
μετ.: Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
~~
(*) σεμνὰ θέμελα Δίκης, τὰ σεβαστὰ θεμέλια τῆς Δικαιοσύνης, οἱ ἀρχὲς τοῦ Δικαίου. Ἡ Δίκη εἶναι προσωποποίηση τῆς δικαιοσύνης καὶ μαζὺ μὲ τὴν Εὐνομία καὶ τὴν Εἰρήνη
σχημάτιζαν ἀδελφικὴ τριάδα, ἐνῶ οἱ ἄλλες ἀδελφές τους, οἱ Μοῖρες, ἀποτελοῦσαν ἄλλο ἀδελφικὸ σύμπλεγμα.
(**) πραθέντες· πολλοὶ φτωχοὶ, μὸ μπορῶντας νὰ [ληρώσουν τὰ χρέη τους πρὸς τοὺς εὐγενεῖς, πουλιοῦνταν μαζὺ μὲ τὶς οἰκογένειές τους ὡς δοῦλοι, γιατὶ εἶχαν δανεισθεῖ
"ἐπὶ σώματι", μὲ ἐνέχυρο δηλαδὴ τὸ σῶμα τους· αὐτὸ τὸ κακὸ θεράπευσε ὁ Σόλωνας μὲ τὴ σεισάχθεια.
~ Τὴν ἐλεγεία αὐτὴ ἔχει συνθέσει ὁ ποιητὴς σ' ἐποχὴ φοβερῶν ἀναταραχῶν, κατὰ τὶς ὁποῖες οἱ εὐγενεῖς στὴν καταγωγὴ ζητοῦσαν νὰ κρατήσουν τὴν ἀπόλυτη κυριότητα
στὴ γῆ καὶ στὴν πολιτικὴ ἐξουσία, ἐνῶ οἱ δημαγωγοὶ, μὲ ἀπατηλὲς ὑποσχέσεις, χρησιμοποιοῦσαν τὸν καταπιεζόμενο λαὸ γιὰ νὰ γίνουν τύραννοι.
Εἶναι πιθανὸ ὅτι τὸ ἀπόσπασμα τοῦτο δὲν εἶναι ἡ ἀρχὴ τοῦ ποιήματος, γιατὶ ἡ πρώτη πρόταση ἔχει τὸ σύνδεσμο δέ.
Οἱ συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου.