Δὲν θἄθελα κριτικὴ.

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

...ἕνα κουρέλι ποὺ στενάζει...πρὶν χαθῆ.
~~
Χθὲς,
μία ἡμέρα σπαρακτικὴ. Φαλήρου 20, τὸ Στ΄ Γυμνάσιο, ποὺ φυσικὰ δὲν ὑπάρχει πιὰ ἀπὸ χρόνια, καὶ τὸ ἤξερα.
Δὲν ξέρω γιατὶ ἤθελα νὰ ξαναβρεθῶ ἐκεῖ, τὶ σημάδια-ὑπολείμματα ἀπὸ τὸ '60 ἔψαχνα νὰ βρῶ!
Πίσω, ἡ ὁδὸς Δημητρακοπούλου. Στὸ ἴδιο ὕψος, μιὰ ἀχανὴς πολυκατοικία μὲ πρόσοψη παληὰ, τὴν παληὰ ποὺ
εἶχε. Ἀνέτοιμη. Φαίνονται τὰ ἐντόσθιά της. Καὶ ὅμως, δυὸ παράθυρα, παληὰ, κλειστὰ, ποὺ χάσκανε λίγο μ' ἔκα-
ναν νὰ ψάχνω ἀχτίδα βιβλιοθήκης ἤ ὅσο θὰ μποροῦσε νὰ φανεῖ σκιὰ ἀνθρώπου ποὺ θἄβλεπε ἀπὸ μέσα ποιὸς ...
εἶναι ἔξω, ποιὸς ἐνοχλεῖ:
- Ἐγὼ!
- Ἄ, περίμενε, μικρέ μου. Σοῦ ἀνοίγω.
Καὶ 'κείνη τὴν στιγμὴ καὶ τώρα ὅλοι οἱ καταρρᾶκτες ἀναβλύσαν ἀπὸ τὰ μάτια μου. Χώθηκα στὸν Ἅη-Γιάννη, νὰ
ἡρεμήσω μόνο καὶ μόνο γιατὶ αὐτὸς ἀπόμεινε ἴδιος ἐκεῖ κι' ἐπειδὴ μᾶς πήγαιναν γιὰ ἐκκλησιασμὸ. Κάθησα σὰν σ'
ἀναμμένα κάρβουνα. Δὲν μὲ πείθουν οἱ θρησκεῖες, ὅσο κι' ἄν μὲ καθησυχάζουν οἱ ἐκκλησίες, τὰ κτήρια, ὅτι δὲν ἐ-
ξαφανίζονται ὅλα ἐπὶ γῆς. Σ' ἕνα τζάμι στάθηκα ἔτσι ποὺ νὰ φαίνεται νεκρὸ τὸ πρόσωπό μου μέσα σὲ φέρετρο!
Πόσα βάσανα κι' ἀμέτρητες ρυτίδες θὰ ἐξαφανισθοῦν τὴν καλὴ ὥρα ἐκείνη. Σκεφτόμουν τὸ μυαλό μου: ἀντέχει.
Σκεφτόμουν τὸ σῶμα μου: οὔτε εἰκοσάρης! Τοὺς πνεύμονές μου: ὅ,τι ἀπόμεινε, ἕνα κουρέλι ποὺ στενάζει.
Ἕνα θὰ μ' ἔσωζε ἐκείνη τὴν στιγμὴ: ν' ἀνέβω πρὸς τὰ δῶ, πρὸς τὰ κεῖ, Τσάμη Καρατάσου (σίγουρα κι' ἡ Μυριέλ-
λα Ραΐση θἄχει πεθάνει, ἀπὸ χρόνια...). Ἔψαχνα νὰ βρῶ, νὰ θυμηθῶ ὅ,τι δήποτε, διάβαζα ὀνόματα σὲ κουδού-
νια, ἀρκοῦσε νὰ ξεχάσω τὸν Γιάννη Σιδέρη.
Ξέρω ὅτι ὑπάρχει πλατωνικὸς ἔρωτας ἀφοῦ τὸν ἔζησα. Ὅ,τι πιὸ μεγαλειῶδες. Δὲν παθαίνεις κακὸ ἀπ' αὐτὸν πο-
τὲ. Τὸ νερὸ π' ἀναβλύζει εἶναι καθάριο. (Ἀλλὰ μήπως καὶ τὰ δάκρυα τῶν ἄλλων ἐρώτων, καθάρια δὲν εἶναι;)
Κοντεύουν σαράντα χρόνια ἀφ' ὅταν πέθανε κι' εἶχα νιώσει τὸν θάνατό του καθὼς κοιμόμουν καὶ πετάχτηκα.
Ἦταν τὴν ἴδια ὥρα. Τὸν εἶδα νὰ ξεκαρδίζεται στὰ γέλοια, μπροστὰ στὸ Ἡρώδειον καὶ νὰ μοῦ λέει:
- Ἔι, γειά σου! Φεύγω. Πρόσεχε!...
Μόνο τοῦ πατέρα μου καὶ τῆς μάννας μου εἶχα προβλέψει, πάντα μὲ ἀκρίβεια. Κανέναν ἄλλον θάνατο.
Τοὺς ἄλλους θανάτους τοὺς μαθαίνω ἤ δὲν τοὺς μαθαίνω ἤ τώρα πιὰ τοὺς ὑποθέτω.
Ὁ Γιάννης Σιδέρης εἶναι κι' αὐτὸς πατέρας μου, ἄλλαξε τὴν ζωή μου. Φοβᾶμαι πὼς ἄν ἔσπρωχνα ἐκείνη τὴν πόρ-
τα τῆς προσόψεως, ἄνοιγε καὶ δὲν τὸν ἔβλεπα, θὰ τρελλαινόμουν ἀπὸ ζήλεια ποὺ πέθανε καὶ ἡσύχασε, χωρὶς νὰ
σκεφτεῖ νὰ μὲ πάρει μαζύ του.
Οὔτε ξέρω πῶς μαγεύτηκα ἀνεβαίνοντας τὴν Ἐρεχθείου. Κι' ὅταν βρέθηκα στὸν Ἱερὸ Βράχο, ξέχασα γιὰ λίγο πὼς
εἶμαι μελλοθάνατος καὶ εἶπα στὶς πέτρες:
- Ἕτοιμος εἶμαι.
Πρώτη φορὰ στὴν ζωή μου βάλθηκα νὰ παραμιλῶ:
- Ἕτοιμος εἶμαι.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

~~

Υ.Γ.
Σ' αὐτὸ, δὲν θὰ ἤθελα ποτὲ καμία κριτικὴ, ὅσο ζῶ.
Εὐχαριστῶ ἀπὸ καρδιᾶς.