Άτιτλο

[Πέτρος Αδάμ]

Τι ζητάει ο άνθρωπος απ’ τη ζωή;

Ζητάει την ίδια τη ζωή να ζήσει και τίποτα άλλο.

Να ζήσει την κάθε στιγμή σε χρόνο ενεστώτα με άχρονη διάρκεια.

Δεν υπάρχει ζωή όταν η σκέψη χάνεται στη δίνη του παρελθόντος  ή στο στρόβιλο του μέλλοντος.

Δεν υπάρχει ζωή όταν η σκέψη χαράσσει τα όρια της ίδιας της ζωής.

Λες ότι ζεις για τις αναμνήσεις, για όσα πέρασες και όσα θέλεις  νά ’ρθουν.

Λες ότι ζεις για τ’ όνειρο και τη μελλοντική του πραγμάτωση.

Στην ουσία λες ότι φοβάσαι την ίδια τη ζωή σε όλο  της το εύρος.

Θύματα της ιστορίας και λεία μιας μελλοντικής ψευδαίσθησης με όρεξη δίχως όρια.

Θύματα της συσσωρευμένης γνώσης και του προϊόντος της εμπειρίας.

Και τα δυο μαζί να προστάζουν μια δυσκαμψία γιομάτη άλατα και σκουριές, έναν μηχανικό βίο χωρίς έλεος για τον άνθρωπο.

Πώς είναι δυνατόν να υποδεχτείς το καινό όταν η κριτική σου αντανακλά έναν νου ήδη πληρωμένο;

Πώς είναι δυνατόν να δεχτείς όταν απορρίπτεις εξ ονόματι της εμπειρίας;

Πώς είναι δυνατόν  να ζήσεις νέες στιγμές θριάμβου όταν οι στιγμές σου είναι γεμάτες με αναμνήσεις ήττας και πόνου για όσα δεν έζησες ποτέ;

Ο άνθρωπος ανθεί καλοσύνη και φιλότητα, στοργή και συμπάθεια. Ιδού η πραγματική νοημοσύνη.

Ο απάνθρωπος μαράνει μίσος και κακία, απάθεια, φθόνο και αδιαφορία. Ιδού η διάνοια της ανθρώπινης ιστορίας.

Οι επιλογές είναι δύο αλλά ο δρόμος μόνο ένας.

Η μία εξ αυτών δεν έχει όρια ούτε κατεύθυνση.  

Έχει μόνο υπόσταση και αμοιβή, φίλεμα όπου και αν την αναζητήσεις γιατί βρίσκεται παντού στον κόσμο αλλά εκτός αντικειμένων .

Άνθρωπε αρνήσου την αντικειμενοποίησή  σου.

Γίνε χλόη στο λιβάδι και λουλούδι ανθηρό.

Γίνε αυτό που είσαι πριν αρχίσεις να το σκέφτεσαι εκ νέου.