τριῶν ἡμερῶν εἶναι...

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

θἄρθω σὲ λίγο,
πνοὲς ξανοίγω.
Σὲ λίγο θἄρθω νὰ σὲ βρῶ νεκρὸς, μαννούλα, στὴ γῆς·
μὴ μὲ ψάξεις,
- θὰ τρομάξεις.

Θἆμαι, σ'τὸ λέγω, σαβανωμένος σ' ἄλλο στὺλ ὀργῆς,
μ' ἄγριο βλέμμα,
- τὄχω στέμμα!

Σὰν πεθαίνεις, πρώτη 'σὺ τὸ ξέρεις: τὶ δὲν καταργεῖς!
Τὴν ἀλήθεια
ἀπ' τὰ στήθια...

- κι' ἕναν ἄλλο στοὺς αἰῶνες τότε κόσμο δημιουργεῖς,
χωρὶς πόνους,
ψυχοκτόνους.

Θἄρθω, μαννούλα, μὲ προθέσεις ἀγαθὲς κι' ἐναργεῖς,
νὰ τὰ λέμε,
νὰ βλογιέμαι

μὲ τὶς δικές σου παραινέσεις· πάντα μεγαλουργεῖς
γαλουχῶντας
τοὺς μὴ ὄντας.

Σὲ λίγο θἄρθω, μαμὰ, κι' ἐλπίζω, νὰ μὴν ἀπεργεῖς·
τυραννιέμαι,
- χάιδεψέ με!
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

[Nefeli riga]

Γλυκό και απελπισμένο, εχει πόνο. Οι Μανούλες είτε εν ζωή, είτε έχουν ..πεθάνει, είναι δίπλα μας.

Την επικαλούμαι συχνά...

(χωρὶς πόνους,
ψυχοκτόνους.)

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Εξαιρετικο!!!

[Ειρήνη]

Της ανατριχίλας!!!!