μὲ τρέλλαναν καὶ κάποιοι ρόλοι:
* Ἄριελ (Τρικυμία), πρῶτος καὶ καλλίτερος καὶ μοιραῖος,
* Βασιληὰς Λὴρ, καὶ Ἔντμοντ (στὴν Σχολὴ πιὰ αὐτὸς),
* Ἅμλετ (καὶ τὸ φάντασμα τοῦ πατέρα Ἅμλετ),
* Ἰάγος (Ὀθέλλος),
* Σάυλοκ (Ἔμπορος τῆς Βενετιᾶς),
καὶ στὴν Σχολὴ, εἰσαγωγικὲς ἀλλὰ καὶ ἐπὶ ἕναν χρόνο, Μαλβόλιο (Δωδέκατη νύχτα).
Εἶχα πλάσει αὐτοὺς τοὺς ρόλους, καθὼς καὶ τὴν σκηνὴ ποὺ τὸ δάσος Μπέρναμ περπατάει καὶ τὶς σκηνὲς τῶν μαγισσῶν (Μάκβεθ) χιλιάδες φορὲς ζοῦσα μ' αὐτὰ,
ἀνάπνεα γι' αὐτὰ, ἀβοήθητος, κανεὶς δὲν ἤξερε κάτι παραπάνω...
Ὁ κινηματογράφος μοῦ ἔχει ἀποκαλύψει θὰ ἔλεγα περισσότερο ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ θέατρο (παραστάσεις ποὺ ἔχω δεῖ), ἀκόμα καὶ ὄπερα (Μάκβεθ), τὸν ἀγαπημένο
μου Σαίξπηρ, μὲ ἀποκορύφωμα τὸν σοβιετικὸ Ἅμλετ.
* Οὔτε Ὀφηλία μπορῶ νὰ φανταστῶ καλλίτερη· ἀλλὰ καὶ ὅλη ἡ "παράσταση" εἶναι ἀνεπανάληπτη.~~
Κατίνα Παξινοῦ, λαίδη Μάκβεθ:
Πάντα τὴν ἔχω στὰ μάτια μου καὶ στ' αὐτιά μου. Δὲν ἔχω δεῖ καλλίτερη.==== https://www.youtube.com/watch?v=pKOzYQtRq_U
~~
* Μάκβεθ (1967), Ἀλέξης Μινωτὴς (Μάκβεθ) καὶ οἱ τρεῖς μάγισσες.~~
Καὶ νωρίτερα, 5 μὲ 8, εἶδα μὲ χαρά μου τὸν σοβιετικὸ Βασιληὰ Λὴρ,
ἀλλὰ πρὶν πῶ κάτι, ἡ φωτογραφία τοῦ Αἰμιλίου Βεάκη ποὺ κοσμεῖ τὸ γραφεῖο μου μαζὺ μὲ τὴν Μαρίκα Κοτοπούλη ὡς Ἠλέκτρα (στὸ ἴδιο κά-
δρο) περισσότερο ἀπὸ 40 χρόνια.
* Βλέπεις αὐτὸ καὶ τὰ βλέπεις ὅλα.~~
* Βασιληὰς ΛὴρKorol Lir,
τοῦ Γκρηγκόρη Κόζιντσεφ
μὲ τοὺς Γιούρι Γιάρβετ, Ἔλτζα Ραντζίνα, Γκαλίνα Βόλτσεκ, Βαλεντίνα Σεντρίκοβα.
~~
Ἐπιτέλους, συγκινήθηκα στὴ σκηνὴ τῆς τρέλλας γιὰ πρώτη φορὰ. Ἀναρρωτιόμουν μήπως ξέροντας καλὰ ἕνα ἔργο χάνεται ἡ ἔκπληξη. Ὄχι. Ἐπ' αὐτοῦ θὰ μπο-
ροῦσα νὰ ἀπαριθμήσω δεκάδες περιπτώσεις ποὺ πάντα συγκινοῦμαι, μὲ μηδαμινὸν ἀριθμὸ ἐξαιρέσεων (τυχαίνει) ὅταν ἡ τέχνη φτάνει στὸ τέλειο ἤ ἔτσι νομίζω.
Μιὰ τραγικὴ ἱστορία γιὰ τὸ πάθος τῆς ἐξουσίας!
Ἕνα ἀγωνιῶδες, ὀδυνηρό ταξείδι τοῦ πνεύματος καὶ τοῦ μυαλοῦ.
Συνιστῶ σὲ ὅλους νὰ πᾶνε στὸν κινηματογράφο Τιτάνια, μία προβολὴ ὥς τὴν Τετάρτη, στὶς 17.00.
==== http://www.rizospastis.gr/story.do?id=7 ... =24/1/2013
Ἀνέκαθεν νιώθω οἶκτον, ἔλεος γιὰ τοὺς ἀδικημένους: Ριγκολέτο, Λὴρ...
Ἡ εἰλικρίνεια τῆς τρίτης κόρης, τῆς Κορδέλιας, μὲ εἶχε συναρπάσει ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ
καὶ ἡ τραγικὴ θεϊκὴ τιμωρία τοῦ "συνερχόμενου" στὰ συγκαλά του, μέσῳ παραφρονήσεως, τοῦ Λὴρ μιλοῦσε κατ' εὐθείαν στὴν συνείδησή μου,
ὅπως ἄλλωστε καὶ ὁ ἄδικος χαμὸς (δολοφονία) τοῦ πατέρα Ἅμλετ.
Καὶ μόνον ποὺ οἱ Θεατρίνοι ἀναπαράσταιναν, ὅπου ἔχω δεῖ τὸν Ἅμλετ, τὸ φονικὸ τάχα μου ἄλλου βασιληᾶ (ἡ παγίδα ποὺ ἔστησε ὁ πρίγκηπας
γιὰ νὰ τσακώσει τὸν σφετεριστὴ καὶ ἅρπαγα τοῦ θρόνου θεῖο του) ἀρκοῦσε γιὰ νὰ ταρακουνηθῶ.
Πάντα στὴν Λογοτεχνία καὶ στὸ Θέατρο ἀναζητῶ τὴν ποιητικὴ ἀποτίμηση τῆς ζωῆς.
Κάποιος φίλος μοῦ δήλωσε προσφάτως ὅτι δὲν ἀντέχει καμία ποίηση (ἐνῶ εἶναι καλλιεργημένος καὶ φίλος τοῦ γραψίματος) καὶ ἀπορῶ,
γιατὶ ποίηση δὲν εἶναι μόνον ἕνα κείμενο τοῦ Σεφέρη,
ἕνα ἔργο τοῦ Σαίξπηρ (ὅλα γραμμένα σὲ στίχους)
ἀλλὰ καὶ ἕνα πεζὸ τοῦ Γρηγορίου Ξενοπούλου (τὶ ποιητικὰ ποὺ πλέκει τὰ πάντα στὰ γραφτά του!).
Ὅπου δὲν ὑπάρχει ποίηση ὑπάρχει(!) νέκρα. Αὐτὴ εἶναι ὁ ἥλιος τοῦ ἀνθρώπου. Κάτι παραπάνω ἀπὸ τὸν ἔρωτα δηλαδὴ.
Πρέπει να είστε μέλος του Ποιητική γωνιά για να προσθέσετε σχόλια!
Γίνετε μέλος του Ποιητική γωνιά