Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

ΑΤΑΙΡΙΑΣΤΟΙ ΚΟΣΜΟΙ

Αταίριαστοι κόσμοι

Ναι! Ξεκουράστηκα όταν ένοιωσα
Την ανάσα σου..
Το σώμα μου έγινε ανάλαφρο όταν
Ο άνεμος πέρασε ανάμεσα από τα
Μαλλιά μου..
Γαλήνεψε η ψυχή μου όταν τα μάτια μου
Γεύτηκαν την ομορφιά..
Όταν το σώμα μου βούλιαζε γλυκά
Μεσ’ της ζωής την θάλασσα..

Ω! τι ευχαρίστηση…τι τιμή…
Να είμαι εκεί…
Να αισθάνομαι… να μετανιώνω…
Να φοβάμαι τόσο πολύ…
Να πω έστω και μια λέξη!

Όμως αλλοίμονο!
Οι κόσμοι μας ποτέ δεν θα συναντηθούν..
Οι κόσμοι μας ποτέ δεν θα γίνουν ένα!

Και αναρωτιέμαι…
Θα ερχόσουν στον δικό μου κόσμο..
Να βγούμε έξω…μαζί..
σε μια ερημωμένη θάλασσα..
να βυθιστούμε…να αφήσουμε μαζί..
την τελευταία μας πνοή…

Σε παρακαλώ μη με κοιτάζεις έτσι..
Η ματιά σου με σκοτώνει..
Σε παρακαλώ μη με αγγίζεις έτσι..
Σαν να μην είσαι εδώ μαζί μου….

Σβήσε το κεράκι και ….
Άναψε φωτιά ..να ζεσταθείς….

Προβολές: 76

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 8 μέλη

Σχόλιο από τον/την Τάσος Π. Δασκαλάκης στις 17 Νοέμβριος 2012 στις 6:26: .

Πολύ ωραίο !!!!!!!

Σχόλιο από τον/την NO στις 17 Νοέμβριος 2012 στις 9:34: Δυο διαφορετικοί κόσμοι, παράλληλοι και αταίριαστοι, όπως αναφέρει και ο τίτλος, χωρίς την παραμικρή απόκλιση, που θα σηματοδοτούσε το σημείο τομής των σε κάποια χρονική στιγμή. Γεμάτο ευαισθησία και ένα μικρό παράπονο που μετουσιώνεται σε θλίψη και απογοήτευση στο πέρασμα του χρόνου. Μια διαφορετική θεώρηση του έρωτα από δύο ανθρώπους που συναντήθηκαν στο παράδοξο παιχνίδι του. Υπέροχα απλό, γλυκό, ευαίσθητο. Υπέροχη, Celestia μας.

Σχόλιο από τον/την Nefeli riga στις 17 Νοέμβριος 2012 στις 9:39: Ωραίο και με πολύ συναίσθημα celestia μου, Εχει βέβαια τα ναι μεν, αλλά..οι αμφιβολίες ερωτευμένων.

Σβήσε το κεράκι και ….
Άναψε φωτιά ..να ζεσταθείς….Εξαιρετικό.!!!!!Καλή σου μέρα.

Σχόλιο από τον/την Nick Renito στις 17 Νοέμβριος 2012 στις 9:54: Μέσα από την θλίψη, διαχέεται η αγάπη, με την ελπίδα πως ίσως δύο αταίριαστοι κόσμοι μπορούν να γίνουν ένα,..αν "σβύσεις ένα κερί κι ανάψεις μια φωτιά!.."

Προσωπικά το θεωρώ θαυμάσιο ποίημα!..

Σχόλιο από τον/την NO στις 17 Νοέμβριος 2012 στις 10:05: Έχει απόλυτο δίκιο ο Νίκος. Η ελπίδα υπάρχει ζωντανή στο ποίημα τούτο, κάτι που μου διέφυγε αδικαιολόγητα, και πεθαίνει πάντα τελευταία. Και πάλι μπράβο.

Σχόλιο από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 17 Νοέμβριος 2012 στις 16:10: Καταπληκτικο!!!

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 17 Νοέμβριος 2012 στις 22:39: Και τα δικά μου μάτια και όλες μου οι αισθήσεις γεύτηκαν την ομορφιά, κουκλί μου!!!!

Και τι γλυκά που το έκλεισες!!!!

Θαύμα όλο!!!