Κλείνω τα μάτια

[Aνδριάννα Θ.]

Κλείνω τα μάτια και σε βλέπω να γελάς Να με φιλάς στο μάγουλο.. να μ' αγκαλιάζεις Πίνω τα λόγια που απλόχερα σκορπάς Μες στην ψυχή μου σαν Σελήνη με κοιτάζεις... Θέ μου!!.. Πώς είναι δυνατόν να σ' αγαπώ;! Να σε στερούμαι και να ζεις μες στην καρδιά μου;! Ας ήταν μόνο την παλάμη να βαστώ Να ζωντανέψουν μια στιγμή τα όνειρά μου... Μα στο μελάνι δίνω σάρκα και οστά Δεν επιτρέπεται αλλιώς να σε αγγίξω Η μοναξιά την συντροφιά σου μου χρωστά Σε λίγες λέξεις την ανάγκη μου θα πνίξω... Μα ίσως έτσι να δενόμαστε σφιχτά Καρδιά και νους είναι ο άνθρωπος μονάχα Τ' αέρινά σου τα φιλιά τα διαλεχτά Μέσα στα χείλη μου για λίγο - έστω - νά 'χα... Ανδριάννα Θ. 3/3/12

[Nick Renito]

Αρκετά καλό, με πλούσιες εικόνες!..

[Aνδριάννα Θ.]

χαχαχαχα κραζων αυτα τα σχολια σου με σκλαβωνουν!!! ευχαριστωωωω νικ!

[Δημήτριος Γκόγκας]

Ερωτηματικό και θαυμαστικό συνάμα, στους δύο πρώτους στίχους της δεύτερης στροφής. Υπέρμετρος τονισμός μιας έντονης κατάστασης που βιώνεις (το λέω αυτό επειδή είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο). όπως και ναχει διαβάζεται ευχάριστα και κυρίως σε ξεκουράζει. Να είστε καλά.

[Τάσος Π. Δασκαλάκης]

.

Πολύ καλό !!!!!

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Υπεροχο!!!

[Aνδριάννα Θ.]

σας ευχαριστω παρα πολυ <3