Ούτε μια μέρα

[Aνδριάννα Θ.]

Καπνίζει το τσιγάρο στον αέρα
Σκορπάει ο καπνός του κι ανεβαίνει
Ποτέ δεν φτάνει ουρανό 
Δεν προλαβαίνει
Παλεύει μόνη η ζωή
Νύχτα και μέρα…

'Εχθές με ρώτησες πως φτάσαμε εδώ πέρα'
Πως στριμωχτήκαμε και νιώσαμε χαμένοι
Κι εγώ δεν είχα τι να πω
Σ’ ένιωσα ξένη
Σα να μην έζησα ποτέ 
Ούτε μια μέρα…

Περνάει ο χρόνος σαν πουτάνα μεθυσμένη
Που την κοιτάς μα δεν σε νοιάζει που κοιμάται
Δεν σου μιλά πια ο Θεός
Γιατί φοβάται
Έχει κι αυτός μια ενοχή
Καλά κρυμμένη…

Προχθές μου είπες πως μονάχη σου τρομάζεις
Και πως κουράστηκες απλά να περιμένεις
Το ίδιο όνειρο κοιμάσαι
Μα επιμένεις
Να ζεις αυτό που ενώ πεθαίνει
Το γιορτάζεις…

 

 

Ανδριάννα Θ.

[NO]

Πραγματικά έμεινα έκπληκτος και άφωνος από το αριστούργημα σου τούτο. Γλυκιά αρμονία το χαρακτηρίζει από την αρχή μέχρι το τέλος. Έχεις κάνει στιχουργικά άλματα και ειλικρινά με συγκλόνησε η αρτιότητα του ποιήματος σου. Με πλεκτή ρίμα και μοναδική έκφραση με μάγεψες. Υπέροχο, υπέροχο και πάλι υπέροχο,

[Aνδριάννα Θ.]

na se kala :) eixa polu kairo na grapsw alla twra ebala ta dunata mou!

[Ειρήνη]

Πολύ ωραίο!! Μπράβο!!

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Υπεροχο!!!

[Aνδριάννα Θ.]

NA SA STE KALA :d