Τίμια γενιά μου αληθινή

[panagiotis7]

Τίμια γενιά μου αληθινή,
πάνω στο χάρτη σου ριζώνω,
όνειρα χίλια σου χρεώνω
και σε κρατάω ζωντανή.

Είσαι μια θάλασσα πλατιά,
μια συννεφούλα που με σώζει,
τα όνειρα του καραγκιόζη
με μια παράξενη ματιά.

Με ένα παλιό ακορντεόν,
και με του Παύλου την κιθάρα,
με τα σκληρά, βαριά τσιγάρα,
βασίλισσα των γενεών.

Είσαι μια σταρ του σινεμά
σ' ένα τρενάκι φωτισμένο,
όσο θα ζω θα σε μαθαίνω,
παραμυθένια χαλιμά.

Τίμια γενιά μου αληθινή,
αναπολώ τα περιθώρια,
χωρίς το φόβο, δίχως όρια,
σαν ακροβάτης σε σκοινί.

Είσαι μια θάλασσα μικρή,
μια πεταλούδα που ξεφεύγει,
σαν τη ζωή που πάντα φεύγει,
πέφτει στα πόδια μου νεκρή.

Τίμια γενιά μου αληθινή,
τώρα με κόβεις σαν νυστέρι,
με ένα αφρικάνικο μαχαίρι
το μαύρο αίμα θα φανεί.

Τίμια γενιά μου αληθινή,
σε κουβαλώ για να με σώσεις,
μα εσύ ξανά θα με προδώσεις,
στερνή μου αυλαία, σκοτεινή.

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Καταπληκτικο!!!

καλησπερα

[Ειρήνη]

Δύναμη!!!

[Nick Renito]

Πολύ καλό!..

[Βαιος Μεταξογιεννης]

Οι ανόητες ιδέες είναι αθάνατες. Κάθε γενιά τις ανακαλύπτει εκ νέου.

Nicolás Gómez Dávila, 1913-1994, Κολομβιανός συγγραφέας

[alter ego#--ξινή]

Τίμια γενιά μου αληθινή,
σε κουβαλώ για να με σώσεις,
μα εσύ ξανά θα με προδώσεις,
στερνή μου αυλαία, σκοτεινή.

 

Έξοχο!!