Ἦταν 1954;

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

καὶ μεταξὺ " - ούλας" καὶ " - ούνας",
πρὸς ἀναζήτησιν τσουτσούνας.
~~
Μὲ πόση θλίψη γέλασα ποὺ θυμήθηκα τὴν Λούλα,
π' ἄν ζεῖ, θά 'ναι χούφταλο, γριούλα,
γιαγιούλα,
κι' ἀθεραπεύτως Ἀγαθομούνα.

Τὰ βράδυα, καλοκαῖρι, πηγαίναμε, μὲ τὴν δροσούλα,
περιπάτους, μὲ τὴν τροφαντούλα
τὴ Λούλα.
Παμφάγα δὲν ἦταν ὡς κουρούνα

παρὰ μόνον σὰν ἄντρες συνατοῦσε...- κι' ἄχ, ἡ καρδούλα,
- ἔτρεμέ της! Κι' ἡ χαζὴ ψυχούλα,
ρεμούλα
δὲν ἤξερ' ἀλλ' ἔπαιζε τσαμπούνα.

Σὰν ἤμασταν παιδάκια, καί, πιά, γεροντοκόρ' ἡ Λούλα,
στοῦ παράθυρού της τὴν πεζούλα,
στὴ ζούλα,
βυζιὰ νὰ βγάλει: " - Μπόνα Φορτούνα!..."

Τοιουτότροπα τινά - τὴν πτωχὴν συνεβούλευσα Λούλα -
δεκάχρονον τέρας μὲ τὴ βούλα!
Σὰν τσούλα
τὴν ἐπαύριον φέρθηκ' ἡ πιτσούνα.

" - Εἶμ' ἄρρωστη, κι' ἀπόψε, παιδιά, δὲ θὰ πᾶμε βολτούλα".
Ποὺ λές, στὴν παραθυρομοστρούλα
μαννούλα,
κοκκινίζουσα σὰν παπαρούνα,

μᾶς ἔγινε. Κι' - ὦ, τοῦ θαύματος!... - ἡ παχουλὴ κυρούλα
ἄντραν, χαζόν, ἀλλὰ πού 'χ' ἀπ' οὗλα,
("ἀμπούλα"),
εὗρεν! Κι' εὐάρεστον "ταρακούνα".

Ὅμως Ἀγαπητικὸς δὲν μέν' εἰς πάσαν Βοσκοπούλα!
Πέθαναν οἱ θειοί της, κι' ὀρφανούλα,
βεργούλα
δὲν ξανά 'δε, τῆς ἐκά' ἡ γούνα.

Στὰ τίμια τ' ἀδέλφια της ἐπανῆλθεν ἡ Καλιγούλα,
π' ὡς πρέπει, τὴν θέλαν' παρθενούλα,
γιὰ δούλα,
κι' ὄχι γυναίκα, χορτατομούνα.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.
==
Ἀληθινὸν τὸ θέμα καὶ, διὰ νὰ τὸ συγγράψω,
τρεῖς ὧρες μοῦ πῆρε δίχως στιγμὴ νὰ σκοντάψω.

[Χρήστος Σκανδάμης]

Πολλές φορές η αλήθεια, η πραγματικότητα, ξεπερνά κατά πολύ τη φαντασία.