1946 - 1949

[NO]

Στα χρόνια του εμφύλιου, στου διχασμού τα χρόνια

τότε που ήταν θάνατος η ζήση και φοβέρα

η λευτεριά ξυπόλυτη πριν βγει απ’ τα καμιόνια

πριν σβήσει κι ο απόηχος του ένδοξου “αέρα”…   

 

έμελλε στο Λιτόχωρο στου Μάρτη τις τριάντα

ο Ρόσιος ο Αλέξανδρος, να κινηθεί με βιάση

την συμφωνία πάτησαν της Βάρκιζας για πάντα

κι εκδίκηση αναζητά στου πόλεμου την δράση     

 

Η μία ήρθε συμφορά μετά από την άλλη

πρωτότοκος αφάνιζε γονιούς μα και αδέρφια

μίσος οργή και φονικό, μένος και παραζάλη

σκοτώνει νιος τον συγγενή, σφάζει τα σταυραδέρφια 

 

Τα χρόνια τότε δύσκολα κι η πείνα να θερίζει

νύχτες βαριές ατέλειωτες κι ο φόβος για κουβέρτα

να μη γνωρίζεις τον εχθρό και τι σε φοβερίζει

κάθε διαβάτης κι απειλή, οχτροί όλοι αβέρτα          

 

Τον Γιάννη βρήκε η βραδιά σκυφτά  να περπατάει

κι η φεγγαράδα έλουζε,… τον μόνο διαβατάρη

πήρε τη νύχτα το στρατί, για το χωριό που πάει

η μάννα του, του μήνυσε πως έχει λίγο στάρι          

 

Δρόμος πολύς ατέλειωτος σχεδόν τριάντα μίλια

που γαϊδούρι να βρεθεί, μουλάρι ή και πώλος!

Πονούσε σαν περπάταγε μα έσφιγγε τα χείλια

για την κυρά του πείσμωνε, για τα παιδιά ο δόλιος 

 

Πριν φτάσει ούτε στα μισά πριν φτάσει στο χειμάδι

ξάφνου μπροστά του φάνηκαν δεκάξι ΕΑΜίτες

κι ένας που ’χε στο μάγουλο ένα βαθύ σημάδι

με μας είσαι τον ρώτησε, ή με τους ασφαλίτες;     

 

-Με σας είμαι αντάρτη μου, με σένα καπετάνιο

είμαι αντάρτη γιος εγώ, ευθύς βροντοφωνάζει

άμα σας λέω ψέματα........ εδώ να αποθάνω

και με το χέρι όρθιο,.. καυχιέται και κομπάζει       

 

μα ήταν μέλη του ΕΔΕΣ και του στρατού νομάτοι

ντυμένοι στα αντάρτικα,….. στα μάτια τα δικά του

τον πιάσανε, τον δείρανε, του μαύρισαν το μάτι

τον κλώτσησαν αλύπητα και στα γεννητικά του    

 

Τα χείλη πάλι έσφιξε, μάζεψε τις δυνάμεις

και ένα δίχαλο κλαδί πήρε σαν πατερίτσα

Θεέ μου παρακάλεσε το θαύμα σου να κάμεις

να φτάσω δώσε στο χωριό, στου κόσμου τη γωνίτσα 

Καλά, καλά δεν πρόλαβε ούτε να ροβολήσει

πέντ’ έξι μίλα θα ’κανε και βρέθηκε μπροστά του

μια διμοιρία του στρατού,…. θα με πυροβολήσει,

Χριστέ μου σκέφτηκε αυτός, το βλέπω στη ματιά του

 

Ένας ξανθός που φόραγε στο πέτο του σαρδέλες

χωρίς πολύ να το σκεφτεί του 'πε αγριεμένα

με μας είσαι συμμαχητής, ή μήπως με τις “βδέλλες”  

αντάρτης είσαι άμυαλε;… Μολόγα το σε μένα     

 

Αδέρφια βοηθήστε με, τους είπε πονεμένα

σ’ αντάρτες πάνω έπεσα και μ’ έχουνε λιανίσει

δεν έχω μίσος στην ψυχή κι ούτε αντάρτη αίμα              

και ο γονιός με εθνικό, νερό μ’ έχει ποτίσει         

 

Μ’ ανάθεμα την τύχη του το μαύρο ριζικό του

ήταν αντάρτες με στολή ντυμένοι στρατιώτες

τον πήρε και τον σήκωσε τον βρήκε το κακό του

τον άφησαν ημιθανή, δικοί του πατριώτες            

 

Τα δόντια έσφιξε γερά με πείσμα με γινάτι

που βρήκε τόση δύναμη ένας Θεός το ξέρει

βογκώντας και κουτσαίνοντας να βλέπει μ’ ένα μάτι

ατέλειωτο φαινότανε, κάθε στιγμή, νυχτέρι          

 

Τρεις μέρες έκανε να δει το όμορφο χωριό του

μ’ αμέσως αναγάλλιασε, χάρηκε η καρδιά του

σαν είδε το ξωκλήσι του με το καμπαναριό του

τη μάνα σκέφτηκε θα βρει, φαΐ για τα παιδιά του 

 

Διακόσια μέτρα θα θελε να φτάσει στον γιαλό του

κι ούτε σωστά,… σαν έπεσε επάνω σε ΕΑΜίτες

ξανά σαν επανάληψη σκηνής μες το μυαλό του

είσαι με μας τον ρώτησαν ή με τους ασφαλίτες;    

 

Χιλιάδες σκέψεις έκανε ο δόλιος στο κεφάλι 

τι ’ναι στ' αλήθεια σκέφτηκε και τι να απαντήσω

είναι σωστή η φορεσιά;…. "Θεέ μου  όχι πάλι.."

ό,τι κι αν πω αλίμονο μπορεί να την πατήσω           

 

Χρόνο δεν είχε και πολύ, και το κορμί μολύβι

σε μία πέτρα κάθισε με κόπο και με πόνο

έριξε μόνο μια ματιά πιο πέρα στο καλύβι

που λάγιαζε σαν έπαιζε σε παρελθόντα χρόνο       

 

Κι έγειρε πίσω άτονα, δεν είχε πια κουράγιο

τα βλέφαρα του έκλεισε σαν να ’ταν να κοιμάται

κι αδύναμα ξεστόμισε: “Δεν ξέρω μα τον άγιο,

τι να σας πω αδέρφια μου,.. βαράτε μην ρωτάτε”. 

 

Δ.Β.Κ

 

Λόγω της ολιγοήμερης ανακωχής μου με τον "βεντετικό" μου φίλο Χρήστο προέβην στην ανάρτηση αυτή, η οποία σημειωτέων είναι αληθινή ιστορία, όπως μας την διηγιούτανε ο κυρ Στρατής όταν είμαστε μικροί. Αυτολεξεί μάλιστα και στην ντοπιολαλιά η κατακλείδα η ορθή ήταν: "Βαρούτοι και μη ρουτούτοι".

[Ειρήνη]

Είναι της ανατριτριχίλας κυρ Ποιητή!!! 

Πώς λέμε "κρεμάστηκα από το στόμα σου", αυτό!!!

Η περιγραφή σου τόσο ζωντανή και τόσο παραστατική!!!

Αυτό που με τρελαίνει είναι ότι ακόμα και μέσα σε τραγικές καταστάσεις

υπάρχει και μια μικρή δόση χιούμορ "

“Δεν ξέρω μα τον άγιο,

τι να σας πω αδέρφια μου,.. βαράτε μην ρωτάτε”

Συγχαρητήρια!!!

(Θέλω να πιστεύω ότι οι νεότεροι δεν θα ζήσουν-ζήσουμε

ποτέ ξανά τέτοιες καταστάσεις!)

[alter ego#--ξινή]

Δεν είναι μόνο να το λες αλλά το πώς το λες!

Παίρνεις Άριστα!!!

Εύχομαι στην προκειμένη να μην επαληθευθεί το "η ιστορία επαναλαμβάνεται"

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Καταπληκτικο!!!

[Nefeli riga]

Μενω και εγω κατάπληκτη με τούτο το γραπτό σου 

Ανατριχίλες ένιωσα κι είδα στο μέτωπό σου 

οι θύμησες να σου έρχονται η μια μετα την άλλη

κι απ΄οτι ελεγαν σε μας, τα χρόνια  που περάσανε

ήτανε  τρέλας ζάλη. Τι να πω, Φοβερό ποίημα, αφηγηματικό. ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΒΟ.!!! Ειλικρινά  δεν ξέρω πως να σου εκφρασω με τι λογια τον θαυμασμό μου.!!

[Δημήτριος Γκόγκας]

Κύριε Κράζων άφωνε ...στο ποίημάς κράζετε με ....φωνές. Συγχαρητήρια!

[NO]

Παιδιά σας ευχαριστώ θερμά όλους. Με κάνατε να νιώσω σκιρτήματα χαράς. Νεφέλη το τέλειο έμμετρο σχόλιο σου τα είπε όλα, δεν χρειάζονται άλλα λόγια για να εκφράσεις αυτό που θες. Φίλε Δημήτρη (Γκόγκα), δεν μπορούμε να μιλάμε στον ενικό; Είναι πιο οικείο Δημήτρης εσύ, Άφωνος εγώ. Αν πάλι δεν σου βγαίνει, δεν πειράζει, δεν θα χαλάσουμε και τις καρδιές μας για κάτι τέτοιο.

[Βαιος Μεταξογιεννης]

Με περιεχόμενο που συγκλονίζει!!!!!!!!! Μπράβο!!!