Θα μεταναστατήσω στα λευκά τα πλαστικά καθίσματα

με ξέφτια που αναμπαίζουνε τη λιόλουστη Παλμύρα

και θα μετρώ τις ώρες μου χωλαίνοντας τη μοίρα

μεσ΄ απ τον ηχοβολισμό στου ανέμου τα αγγίγματα



Γύρω μου θα καλπάζουνε της μνήμης τα αλόγιστα

κι εκεί σιμά ο ποιητής θα κλαίει τα ανομολόγητα



Θα μεταναστατήσω στου ειρμού τα κοφτερά του βλέμματα

κιο το παλτό μου θα φορώ της μάνας το κατοχικό

κι απ τα γυαλιά μου θα αιωρείται δάκρυ μου τραγικό

καθώς… Συνέχεια

Όταν γερνούν οι άγγελοι

Στα αραιά λευκά μαλλιά τους…

Συνέχεια

Στης μητριάς μου το φουστάνι

που δεν της.... φτάνει…

Τι δόξες έχω τις Κυριακές!

Ζω σε ένα σπίτι πολυτελές.



Βάζω τα ρούχα τα καλά τους

Με γιορτινά στα σπιτικά τους

Κυκλοφορώ…

Τις άλλες μέρες το υστέρημά τους

….

Τον ουρανό με τ άστρα

Θε να φορώ….



Έτσι περνάω κι αντιμιλάω

Μετά γελάω

σε κάτι πόζες οικογενειακές-

…Είναι σκισμένες οι μισές.



Κι αν με ρωτάτε από θάρρος

Σαν πάω φαντάρος

θα ρθει ο… Συνέχεια