Νίκος Γρηγοριάδης, Το τελευταίο μήνυμα

[Ενότητα Το τελευταίο μήνυμα]

Τώρα ο μόνος που τον κυνηγάει είναι ο χρόνος –

με τους εχθρούς του έχει συμφιλιωθεί από καιρό∙

τα λένε πότε πότε σαν να μην είχε τίποτε συμβεί,

σαν ένα σύννεφο να 'χε σκεπάσει τα μάτια τους

για μια μόνο στιγμή – η ώρα η κακιά που λένε.

Καλπάζει μες στο χρόνο στον αφρό του αλόγου

βιτσιά στον άνεμο και πρέπει να προλάβει

να παραδώσει το μήνυμα, να σώσει τους συντρόφους…

Γιώργος Θέμελης, ''Δενδρόκηπος ''

Στην πλατιά λεωφόρο προς το προάστιο,

- Ένας μονήρης δενδρόκηπος με στέγες χαμηλές -

Ψυχή...

Κάτι αγαθά σκυλιά χωμένα στο πετσί τους

Κ' επάνω κάποια πρόωρα πλανημένα χελιδόνια,

Μετέωρα, σα να μας χαιρετούν και να μας δείχνουν

Το δρόμο προς την άνοιξη που πλησιάζει.

Μόλις προφταίνουμε να ιδούμε λίγο πίσω, λίγο εμπρός,

Κάποιον ακίνητο καπνό ή δέντρο που φεύγει.

Ήτανε κι άλλοι στην είσοδο, ξενιτεμένοι,…

Γεώργιος Βιζυηνός «Αποχαιρετισμός»

α. Ἡ μάννα

Φουρτούνιασεν ἡ θάλασσα καὶ βουρκωθήκαν τὰ βουνά!

εἶναι βουβὰ τὰ ἀηδόνια μας καὶ τὰ οὐράνια σκοτεινά,

κι ἡ δόλια μου ματιὰ θολή,

παιδί μου ὧρα σου καλή!

Εἶναι ἡ καρδιά μου κρύσταλλο καὶ τὸ κορμί μου παγωνιά!

σαλεύ᾿ ὁ νοῦς μου, σὰν δενδρί, ποὺ στέκ᾿ ἀντίκρυ στὸ χιονιά,

καὶ εἶναι ξέβαθο πολύ,

παιδί μου ὧρα σου καλή!

Βοΐζει τὸ κεφάλι μου σὰν τοῦ χειμάρρου τὴ βοή!

ξηράθηκαν τὰ χείλη μου…

Γεώργιος Μιχαήλ Σύρμας ή Μιχαηλίδης.(Γιώργος Βιζυηνός)

''Το φάσμα μου''

Μέσ᾿ στὰ στήθια ἡ συμφορὰ

σὰν τὸ κῦμα πλημμυρᾷ,

σέρνω τὸ βαρύ μου βῆμα

σ᾿ ἕνα μνῆμα!

Σὰν μ᾿ ἁρπάχθηκε ἡ χαρὰ

ποὺ ἐχαιρόμουν μιὰ φορὰ

ἔτσι σὲ μίαν ὥρα…

μέσ᾿ σ᾿ αὐτὴν τὴν χώρα

ὅλα ἄλλαξαν τώρα!

Κι᾿ ἀπὸ τότε ποὺ θρηνῶ

τὸ ξανθὸ καὶ γαλανὸ

καὶ οὐράνιο φῶς μου,

μετεβλήθη ἐντός μου

καὶ ὁ ρυθμὸς τοῦ κόσμου.

Μέσ᾿ στὰ…

Μανόλης Αναγνωστάκης, Η αγάπη είναι ο φόβος...

Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους.

Όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε σα δάκρυα

Όταν μαζί τους πεθάνανε σε μιαν οικτρή παραμόρφωση

Τα τελευταία μας σχήματα των παιδικών αισθημάτων

Και τι κρατά τάχα το χέρι που οι άνθρωποι δίνουν;

Ξέρει να σφίγγει γερά εκεί που ο λογισμός μας ξεγελά

Την ώρα που ο χρόνος σταμάτησε και η μνήμη ξεριζώθηκε

Σα μιαν εκζήτηση παράλογη πέρα από κάθε…

Κούλα Αδαλόγλου: ελληνική επαρχία, 1983

[Ενότητα Ποιήματα από το 1982 ως το 1984]

Πώς να φτάσεις τον άνεμο που κυνηγάς

με το ποδάρι που σέρνεις, Μαργαρίτα;

Μαργαρίτα, που σεργιανάς στο χωματόδρομο

σαν το σκυλί που το κουτσάνανε με πέτρα.

Μην κοιτάς τ' αγόρια που τρέχουν με ποδήλατα και μηχανές.

Τι είναι ο έρωτας, Μαργαρίτα;

Μη μετράς τα δάχτυλά σου και βγαίνουν λειψά

δεν κάνει να κλαις.

Μαργαρίτα, σακατεμένο ρεφρέν σε δίσκο…

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Το απόγευμα [Από την ενότητα Ο αλλήθωρος (ποιήματα 1949-1970)]

Ήταν ωραίο εκείνο το απόγευμα με την ατέλειωτη συζήτηση στο πεζοδρόμιο. Τα πουλιά κελαηδούσαν, οι άνθρωποι πέρναγαν, τ' αυτοκίνητα τρέχανε και χάνονταν εκεί που είχαμε κατέβει την τελευταία φορά. Στο απέναντι παράθυρο το ράδιο έπαιζε ρεμπέτικα και το κορίτσι του διπλανού μας τραγούδαγε το ντέρτι του. Φυλλορροούσε η ακακία κι ευώδιαζε το γιασεμί και μες στην Τάπια τα παιδιά παίζαν…

«Οι κακοί ποιητές τρέφονται από τα γεγονότα, οι μέτριοι από τα αισθήματα, και οι καλοί από τη μετατροπή του τίποτα σε κάτι. Το εκ μη όντος ον λογαριάζει»

(Ελύτης, Εκ του πλησίον)

Οι μισοί έλληνες γράφουν ποιήματα

οι άλλοι μισοί δε διαβάζουν τίποτα

Θωμάς Γκόρπας