Διώξε τους αιώνιους εχθρούς των ονείρων μας,
τις σκιές αυτές στους ασβεστωμένους τοίχους.
Με το βλέμμα σου με θεραπεύεις,
πιστεύω πως με θεραπεύεις
πάντα θα με σώζεις,
ξανά και ξανά.

Δώσε μου το χέρι σου,
κράτα με σφιχτά,
νιώσε την ανάσα μου,
έστω και αδρά.

Σαν καυτή λάβα που καίει τον βυθό μου,
βουτάω να σε βρω σε μια κρύα άβυσσο.
Γράφω με το μολύβι μου,μια λέξη μονάχα: Σ΄ αγαπώ.
Δε θα σβήσει ποτέ,η αγάπη θα κρατήσει.

Μας έχει στοιχίσει τούτο το ψέμα

συχνάζει τις νύχτες μέσα στο βλέμμα

μου είπες αθώο πως ήταν, μα κείνο

με κάνει να λιώνω, να φεύγω να σβήνω

τα βήματά μας διαρκώς ξεμακραίνουν

φωνές απ΄ το χθες σιγά ανασταίνουν

αλήθειες μισές, αλήθειες που καίνε

δεν φταίμε εμείς, οι άλλοι μας φταίνε

Δεν θέλουμε να δούμε την αλήθεια στο ψέμα

τα κορμιά μας στερεύουν, στεγνώνουν απ΄ αίμα

Αγάπη μου

ξεπλένει το ψέμα στο δάκρυ μου

Αλήθεια μου,…

Την Άνοιξη που λούζονταν το πουρνό

σε μια λιμνούλα μέσα σε ποταμό

την έιδε ένα φεγγάρι κάποιος θεός 

και γέμισε μ΄ αστέρια ο ουρανός

-Φεγγάρι μου ποια είναι η μορφονιά 

που έντυσε με χλόη την παρθενιά

Η πρώτη κόρη είναι της λευτεριάς

κι αχνίζει το ηφαίστειο της καρδιάς

Το μελισόχορτο της θάλασσας, το χρώμα των ματιών σου,
σαν της γοργόνας τ΄ αλμυρό, ζητώ το γυρισμό σου.

Βουτιές μέσα στο κόκκινο φεγγάρι που αντιλαλάει
της Ατλαντίδας τ΄ όνειρο μαζί σου το φυλάει.

Κι αν σε αγάπησε ξανά άνθρωπος χωρίς φύκια,
θέλω μαζί σου να ΄ρθώ, να πνιγώ μέσα στο γαλανό.

Τόσο απλά
Τόσο ερωτικά

Κάλεσε με και ας πεθάνω.
Ο πιο γλυκός θάνατος είναι τα είκοσι δεύτερα μαζί σου.