Και ξαφνικά στις τέσσερις τα ξημερώματα έγινα πάλι παιδί.Ο καπνός αγκάλιαζε την ύπαρξή μου και κάπου εκεί κρυμμένος πίσω από μία ανάσα ήταν αυτός.Αυτό το αποπνικτικό συναίσθημα που είχα να νιώσω τόσα χρόνια ήταν πάλι εδώ.Αλλά κάτι είχε αλλάξει.Δεν συνοδευόταν πια με την ζεστασιά της αγκαλιάς του αλλά με την παγωνιά ενός άδειου σκοτεινού δωματίου.Τα γέλια είχαν αντικατασταθεί με απέραντη ησυχία.Οι όμορφες στιγμές…