Πλήττω γιατὶ δὲν ὑπάρχω.

Γεννήθηκα ἀπὸ ἕνα χασμουρητὸ

Πεθαίνω,

καταπίνοντας τὸν κόσμο μ’ ἕνα μεγαλύτερο.

Διασχίζω μιὰν ἔρημο

Τμήματα τοῦ σώματός μου,

Ἐξαφανίζονται κι ἐμφανίζονται σπασμωδικῶς

Γιὰ κεφάλι ἔχω μιὰ πυργωτὴ φωλιὰ τερμιτῶν

Λέξεις, πράγματα, ἀνθρώπινα ὄντα,

Στέκουν νεκρά…

Ὁ οὐρανὸς ἀντανακλᾶ ἀνάποδα τὴν πόλη

Τρελὴ ἡ Παναγία σαλαγεῖ τὰ φεγγάρια της

Ἀπ’ τὶς τρύπες π’ ἀφήνουν τὰ πέλματά της στὴν ἄσφαλτο,

Εἰσδύει ἀπόκοσμο φῶς.

-«Θέλω μιὰ κόρη ἀπὸ σένα,» μοῦ λέει

Γαμιόμαστε στὰ ὄρθια σὲ μιὰ οἰκοδομὴ

Μέσα στὴ διάφανη κοιλιά της,

Ἥλιοι κι ἀστέρες περιστρέφονται.

Στοὺς δρόμους…

Πολιτικοὶ καὶ τραπεζίτες,

Συναλλάσσονται μὲ ἀνθρώπινα δόντια.

Νιφάδες πέφτουν στὴ συνείδησή μου

Πληροῦν ὡς τὸ ταβάνι τὰ δωμάτια,

Παραγεμίζουν τ’ἀνθρώπινα σώματα,

Χώνουν τὶς πολυκατοικίες.

Ἀνεβαίνω στὸ κλιμακοστάσιο σκάβοντας

Συναντῶ τὴν ἔνοικο τοῦ ἄνω διαμερίσματος

-«Τί ’ναι ὁ κόσμος χωρὶς τὴ…

Ὕαινες περιτρέχουν τὸ ἐξωτερικὸ τ’οὐρανοῦ

Ἀναζητοῦν ἄνοιγμα γιὰ νὰ εἰσέλθουν στὸν κόσμο

Τὰ δένδρα ἐξανεμίζονται,

Ἐλευθερώνοντας τὰ ξυλιασμένα οὐρλιαχτὰ τῆς γῆς.

Ἡ φράου Μέρκελ φορεῖ ἕναν μεγάλο φαλλό,

Καὶ σοδομεῖ τὸν πρωθυπουργὸ

Ἀπ’τὸ στόμα του βγαίνουν κακαρίζοντας ὄρνιθες.

Δειπνῶ ἐνῷ ἡ τυφλὴ…

Χράπ! ἐξαφανίζεται τὸ μισὸ δωμάτιο

Ἀδηφάγο κενὸ καταβροχθίζει τὴν πόλη

Οἱ δρόμοι κόβονται ἀπὸ ἀβυσσαλέους κρημνοὺς

Κολοβωμένα κορμιὰ πασχίζουν νὰ διαφύγουν

Τρώγει ὁ Θεὸς τὸν κόσμο!

Στὸ Σύνταγμα χιλιάδες σώματα παραληροῦν

Ὅλες οἱ λέξεις ποὺ εἰπώθηκαν ἀπὸ Γενέσεως,

Ἐπιστρέφουν στὰ στόματα τώρα

Ἄκρα σιωπή·…

Ξυπνῶ ἀπότομα

Μιὰ ἄγνωστη ἀνεβοκατεβαίνει στὸ πέος μου!

-«Σστ, τὸ χρῆμα ἐξουσιάζει μυαλὰ καὶ σώματα,»

ψιθυρίζει δείχνοντας ἔξω ἀπὸ τὸ παράθυρο:

Ἕνας ὑπερφυσικὸς ἐγκέφαλος,

Μαρμαίρει πάνω ἀπὸ τὴν σκοτεινὴ μητρόπολη

Ἀλλεπάλληλες ἀστραπές,

Μεταδίδουν ἐντολὲς σὲ μαγευμένα σώματα.

Ἡ Ἄγνωστος λύνει τὰ μάγια ξεσπῶντας σὲ ὀργασμὸ

Τὸ κορμί της διασπᾶται σὲ χίλια κολιμπρὶ

Διαφεύγουν ἀπ’ τὸν φωταγωγὸ

Συναθροίζονται…

Κρατῶ στὴν παλάμη τὸ μυαλό μου

Ἐντός του ὑποφώσκουν ὁ κόσμος καὶ ὁ βίος μου:

(…βρίσκομαι ἀποκλεισμένος στὴ “Μεγάλη Βρετάνια”

Στὴν κορνίζα τῆς ὀροφῆς,

Κουρνιάζουν ἀγγελούδια μὲ γούνινα μάτια

Στὸ πλακόστρωτο ἕρπει ὁ παραπληγικὸς Σόϊμπλε

Ῥάμφη τοῦ τρυποῦν ἐκ τῶν ἔνδον τὸ…

Ἄνθρωποι διασταυρώνονται στοὺς δρόμους

Περνοῦν ἀπρόσκοπτα ὁ ἕνας μέσα ἀπ’τὸν ἄλλον

Προκαλῶντας ἠλεκτρικὲς ἐκκενώσεις.

Ντριίν, ἀνοίγω· ἀντικρίζω μιὰν ἄγνωστη

-«Μὲ καταδιώκουν οἱ ἀρχές,» λέει μὲ κομμένη ἀνάσα

Μ’ἕνα αἰφνίδιο ἅλμα,

Βρίσκεται ὀκλαδὸν στὸ πρόσωπό μου

Ἀπ’τὴ μυρωδιὰ τοῦ μουνιοῦ της,

Ὁ νοῦς εἰσέρχεται σὲ μιὰν ἱδρωμένη οὐτοπία

Στὸ στόμα της ἀναβλύζει μελάνη,

Ἐμβάφει τὴν γραφίδα καὶ…

Σ’αὐτὴ τὴν πόλη…

Καθένας σχίζει ἕνα κομμάτι ὁρίζοντα,

Καὶ ῥάβει μόνος του τὸ στενό του κοστούμι

Ὁ οὐρανὸς ἔχει κατέβει τόσο χαμηλά,

Ποὺ δὲν χωροῦμε πλέον ὄρθιοι, βαδίζομε σκυφτοὶ

Στόματα ἀνοίγουν ξαφνικὰ στὴν ἄσφαλτο,

Ἐλευθερώνοντας θαμμένες κραυγές,

Καὶ ξανακλείνουν.

Ὁ πρωθυπουργὸς κηρύσσει τὴ χώρα,

Σὲ κατάσταση ἀπόλυτης παράνοιας

-«Χαρίστε μου μιὰ σάρπα ἀπὸ ἄνεμο» ἐκλιπαρεῖ

Ἕνας τραπεζίτης τοῦ γλείφει τὸν βολβὸ τοῦ…

Ὑπάρχει κάποια γυναίκα,

Ποὺ βγάζει τὸ δέρμα της ὅπως βγάζομε τὸ pull-over

Μέσα εἶναι διαυγής· αἰθέρας.

Τὶς νύκτες εἰσδύει στὸ σῶμα μου ποὺ κοιμᾶται

Μαθαίνει τὰ μυστικά του, γίνεται ὄνειρο

Καθὼς τὸ ἄρωμά της διαχέεται στὰ μέλη,

Τὸ σῶμα ὑψώνεται ἁπαλά στὸν ἀέρα

Αἴφνης συσπᾶται ὁ φαλλὸς καὶ ἀναβρύζει…

Στοὺς δρόμους μαινόμενες ἀνθρώπινες μορφὲς

Βαθιὰ στὸ χῶμα παλεύουν τῶν νεκρῶν τὰ σώματα

Κτύποι ἀκούγονται, στήνουν ἀγχόνες στὰ Ἐξάρχεια

Μιὰ γιγάντεια χελώνα,

Φράσσει μὲ τὸν ὄγκο της τὴν ὁδὸ Στουρνάρη.

Βρίσκω τὸ σῶμα μου σ’ ἕνα ἐρειπωμένο κτίριο

Μπροστά του μιὰ ἔνστολος γονατιστὴ

Τοῦ φιλεῖ τὴ βάλανο…