Σταγόνες δειλινής βροχής, αδρές, όταν χτυπάνε,

το παραθύρι, μοιάζουνε, ωσάν να συντροφεύουν,

εκειό τον ανεπαίσθητο σκοπό, που τον αγρέβουν,

τα χείλια, απ' τις θύμησες, που μου κρυφομιλάνε.

Τις που, ατόφιες φτάνουνε, ως σερπετά ψυχάρια,

σμιγάδι με μοσκοβολιές, π’ αρνούνται να σβηστούνε,

και με γλυκά γρικήματα, κι αγγίγματα που ζούνε,

τρισποθητά κι ανάλαφρα, μέσα στου νου τ’ αρμάρια.

H ζύγρα, καθώς φαίνεται, τα…

11. Γιατί όχι;

“Γιατί σε μένα;”, σαν ρωτάς, σε ζόρική σου ώρα,

που πάν' σε ξέρα, έσκασε, της βάρκας σου η πρώρα,

η μοίρα σου η παστρικιά, για τίποτα δεν το 'χει,

να πει, ψυχρά, σηκώνοντας τους ώμους της, “γιατί όχι;”...

12. Ποτήρι…

Απ' την αρχή αν ξέραμε, αν είχαμε την πείρα,

μες στα βοτάνια που κερνά, τι πίκρες κρύβει η μοίρα,

σίγουρα, θα…

1. Χαμένα…

Όσα, το δόλιο μου μυαλό, με της ελπίδας πένα,

μες στο καδέρνο της καρδιάς, γράφει, θα παν’ χαμένα…

Η μοίρα, σαν παιδόπουλο άταχτο, θα τα σβήσει,

κι αχνόγελο σκερτσόζικο, στα χείλη της θ' ανθίσει…

2. Τάταρης…

Ο ήσκιος, που ‘χει χούι του να λαγωνέβει μέρα,

κι ως το μουντό το σούρουπο, να σπέρνει τη φοβέρα,

με κακοσήμαδα φτερά και μύτη σαν καλέμι,

της…