Βαθιά στη θεοσκότεινη του Βίκου τη χαράδρα,

που στάζουν μάλαμα οι θολές ματιές των αστεριών,

βγαίνει τη νύχτα ένα στοιχειό,που 'χει τα μάτια μαύρα

και τρώει απ' το γλυκόπικρο το μέλι των γκρεμών.



Kέδρους έχει στα σπλάχνα του και ραγισμένα βράχια,

φωτιές στις κρύες φλέβες του και λόγκους στα μαλλιά

και στο κορμί του τ' άσαρκο, σπηλιές και καταράχια

και χιόνια κι ανεμόβροχα κι αγρίμια και πουλιά.



Διαβαίνει…

Θα μείνω πάντα ένας υγρός

άνεμος μελαγχολικός

στα νυχτωμένα δέντρα,

τη μοναξιά μου να ιστορώ

στα σύννεφα και στο νερό

και στου βουνού την πέτρα.



Άνεμος μελαγχολικός,

απόκοσμος περαστικός

μες στο βαρύ χειμώνα

μ' ένα τραγούδι…