ΛΙΟΓΕΝΝΗΤΗ



Σὲ εἴπανε λιογέννητη· τὴν μέρα ποὺ ἐγεννήθης

τρεῖς ἄστραψε τρεῖς βρόντηξε φορὲς ὁ οὐρανὸς

κι ἔτσι μικρὴ ποὺ ἤσουνα εὐτὺς σὰν ἐφοβήθης

κλαδιὰ ψηλὰ σ᾽ ἀσήκωσαν κι ἀντίκρυσες τὸ φῶς.



Ὁλημερὶς σὲ βάσταξε ὁ ἥλιος στὴν ἀγκάλη

καὶ πῆρες ἀπ᾽ τὴν θέρμη του μιὰ φλόγα στὰ κλεφτὰ

κι ἡ φλόγα ὅλο φούντωνε ὥσπου ᾽γινε μαγκάλι,

ὥσπου ᾽γινε θεόρατη τοῦ δάσου πυρκαγιά.



Σὲ σκέπασε μὲ σύννεφο τὴν νύχτα ἡ Σελήνη,

τὴν νύχτα ποὺ κοιμήθηκες… Συνέχεια

Λευκός βωμός και θα βαφτεί με το δικό μας αίμα

το μέλλον που στοχάστηκαν βρυκόλακες του σκότους

προβάροντας αυτάρεσκα με σκήπτρο και με στέμμα

μπρος στο θαμπό κι αμφίβολο μοιραίο κάτοπτρό τους.



Πνιχτές για λίγο θ’ ακουστούν σαν κλάμα οι φωνές μας,

στα κάστρα θ’ αντηχήσουνε στενάχωρα οι θρήνοι

κι όσες φορούσαμε προχθές καμαρωτά στολές μας

θα τις ντυθούν ξεδιάντροπα παλιάτσοι κι αρλεκίνοι.



Κι όταν του δήμιου ακουστεί το φονικό εργαλείο

για… Συνέχεια

Στοὺς τοίχους περπατῶ καὶ στὰ πατάρια·

δὲν εἶμαι παρὰ μόνο ἡ σκιά σου

ποὺ κλέβω ἀπ’ τὶς νύχτες τὰ φεγγάρια

κι ἀστέρια ἀνασκορπῶ στὴ συννεφιά σου.



Δὲν εἶμαι παρὰ μόνο τὰ χορτάρια

ποὺ φύτρωσαν στὰ πέτρινα σκαλιά σου·

μ’ άγάπη ἡμερωμένη καὶ καθάρια

τὰ λίγα φυλλαράκια μου στοχάσου



καὶ ῥίξε μου νερὸ μ᾽ ἕνα ποτήρι

νὰ φύγῃ ἀπὸ πάνω τους ἡ σκόνη,

ν’ άνθίσουν τὰ λουλούδια μου κι ἡ γῦρι



στὸ ἡλιόλουστο μικρό σου τὸ… Συνέχεια

Πρωτοφανέρωτη κόρη

ποὺ γιὰ μιὰ στιγμὴ ἀνοιγόκλεισες τὰ μάτια σου

και φτερουγίσαν σπουργιτάκια μικρὰ κουρνιασμένα στὰ τσίνορα

μὲ τὴν σκόνη ποὺ σήκωνες κι ἄφριζε στὸν ἀέρα

στὸ λαμπερὸ στρατὶ ποὺ σὰν πατοῦσες τιτίβιζε

ὧρες τρεῖς ὁ ἥλιος σταμάταγε νὰ σὲ δῇ

κι οἱ μέρες μάκραιναν

κόρη ποὺ κάλπαζες ἀνάμεσα ἀπ᾽ τὰ καλοκαίρια

κι ἀνέμιζαν τ᾽ ἀστάχυα τῶν μαλλιῶν σου

ἀπ᾽ τὸ χάδι ποὺ ἅπλωνε ἕνα χέρι στὰ χωράφια

ἀνατριχιάζαν θαρρεῖς τὰ σπαρτὰ… Συνέχεια

Ὀξύγωνοι οἱ πύργοι τῆς Ζυρίχης

στὶς ἄκρες τῶν νερῶν τὰ οὐράνια σχίζουν

μὰ ἐμένα τὴν ψυχή μου πλημμυρίζουν

παλίμβολα τὰ πλήγματα τῆς τύχης.



Μιὰ νύχτα σκοτεινὴ θὰ μὲ πετύχῃς

σὲ δρόμους ποὺ ὅσ’ ἡττήθηκαν βαδίζουν,

τὰ μάτια σου ξανὰ θὰ λαμπυρίζουν,

δυὸ ἄστρα ποὺ μ’ αὐτὰ μὲ κατατρύχεις.



Κι ἂν τώρα δὲν μιλᾷς θὰ μοῦ μιλήσῃς

κρυφὰ ἢ φανερὰ μὲ κάποια λύπη,

τὴν ἔπαρσι μ’ εὐγένεια θὰ ντύσῃς



κι ἡ πρώτη σου ἀπόστασι θὰ λείπῃ.

Λοξὸ… Συνέχεια