ΦΩΤΟΝΙΟ

[ΧΑΤΖΗΣ ΡΟΛΑΝΔΟΣ]

Για να’ ρθείς σε καρτερούσα και τον ήλιο τον ρωτούσα
μήπως είδε μια στιγμή
τα μαλλάκια σου τα ρούσα, που σαν γύπες φτερουγούσαν
στων ανέμων την ορμή.
Για να’ ρθείς σε καρτερούσα, τις ματιές σου λαχταρούσα
και με ζώναν οι καημοί.

Την αγάπη σου ζητούσα μες στους δρόμους που γυρνούσα
σαν ζητιάνος κουρελής,
τα φιλιά σου αναπολούσα, που με κάναν και σκιρτούσα
κι αισθανόμουν παραλής.
Την αγάπη σου ζητούσα και στη θύμηση μεθούσα
της μορφής σου της τρελής.

Να χαίρομαι τα νιάτα σου, να περπατώ στη στράτα σου
γι’ αυτό υπάρχω μόνο,
να με γεμίζεις χρώματα κι ως τα ξημερώματα
μ’ αγάπη να σε λειώνω.

Τις πόρτες, τα παράθυρα σαν φως να’ μπείς ανοίγω
του πάθους σου τα λάφυρα να παίρνω λίγο-λίγο.
Ο έρωτάς μου στ’ άπειρο για σένανε να φτάνει
στο σύμπαν το διάπυρο φωτόνιο να με κάνει.

Αν ερχόσουν θα μπορούσα στο λεπτό να σταματούσα
τα ρολόγια του ντουνιά,
τότε στο πλευρό σου μούσα έναν έρωτα θα ζούσα
που δεν θα’ χε λησμονιά.
Αν ερχόσουν θα μπορούσα στην καρδιά σου να χωρούσα,
θά’ κανα για κει πανιά.

Να χαίρομαι τα νιάτα σου, να περπατώ στη στράτα σου
αυτό με νοιάζει μόνο,
να με γεμίζεις χρώματα κι ως τα ξημερώματα
μ’ αγάπη να σε λειώνω.

Τις πόρτες, τα παράθυρα σαν φως να’ μπείς ανοίγω
του πάθους σου τα λάφυρα να παίρνω λίγο-λίγο.
Ο έρωτάς μου στ’ άπειρο για σένανε να φτάνει
στο σύμπαν το διάπυρο φωτόνιο να με κάνει.