Να έχω όλο το φως δικό μου

[Αδαμοπουλου Γεωργια]

Το πρώτο ήταν η σπηλιά που είχε μια πόρτα

κι` ήταν στρωμένη με πλάκες.

Το δεύτερο ήταν στάβλος, έβγαλε η μάνα

τη κοπριά και το έκανε σπίτι.

Το τρίτο ήταν ένα σαράι που έμπαζε από

παντού κρύο, φτώχεια και ορφάνια.

Το τέταρτο ήταν πολυτελείας! είχε παράθυρα

φως και ζέστη, ζεστή στόφα.

Το πέμπτο στη Καλαμάτα για το Γυμνάσιο

ένα ελεεινό δωμάτιο στην επάνω αγορά

που ξεχείλιζε εγκατάλειψη και ερημιά

Το έκτο ένα υπόγειο που έσταζε, υγρασία

και φτώχεια, από τους τοίχους, τα πατώματα

και την ζωή μου.

Το έβδομο ένα δωμάτιο γιαπί κι` αυτό

στην Καλαμάτα, που γέμιζε μισό μ'ετρο

νερό εκείνον τον μαύρο Χειμώνα.

Το όγδοο ω!! το όγδοο, ήταν του θεού

το δυαράκι Πειραιά της Μεταξίας

και του Κωστή μου, σ` αυτό κλειστήκανε

πολλές πληγές.

Το ένατο δυο δωμάτια στη Ν. Φιλαδέλφεια,

γυμνοί τοίχοι, λάμπες που κρέμονταν σκέτες

το κρύο περόνιαζε από  παντού....είχα ράδιο

ήρθε κι η μάνα από το χωριό.

Το δέκατο, δυο δωμάτια κρυμμένα στου θεού

τον ίσκιο, μήτε φως, μήτε ήλιος, το μισούσα!!

Το ενδέκατο τρία δωμάτια λίγο πάνω από

το χώμα, γυμνό κι` αυτό, άθλιο των αθλίων

το μισούσα.

Το δωδέκατο, φτου!! ξελευθερία! ένα δώμα

στην Αγία Παρασκευή, μ` όλο τον ήλιο

και τον ουρανό δικό μου, ζεστό, γεμάτο πίνακες

κι` όμορφα φωτιστικά.

Το δεκατοτρίτο μια μικρή μονοκατοικία με

κηπάκο, λουλούδια, φως θέα στα πεύκα

ένα στολισμένο κουκλάκι, ευλογημένο, εδώ

γεννήθηκε ο Γιάννης μας. κι`. ήταν ήδη

ο κάματος βαρύς.

Το δεκατοτέτρατο, διαμέρισμα αστών, πεντάρι

με θέα, πίνακες, έπιπλα, φωτιστικά, χαλιά, ζεστή

ζωή, ζεστό κουκούλι.

Το δεκατοπέμπτο δικό μας, η αετοφωλιά που

έχει κάνει συμφωνία με τους αέρηδες, το φως, τον ουρανό

το φεγγάρι, τα περιστέρια, τα σπουργίτια, την

πλανεύτρα στο βάθος, τ` αμπέλια, τις παπαρούνες

και τις μαργαρίτες, κάτω στα χωράφια κι` όλα

του θεού τα θαύματα.

Χρειάστηκε, πολύς, πολύς δρόμος για να έχω

όλο το φως δικό μου.