Μυτιλήνη, Χίος, Σάμος...

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

* Alex. M. Colin,/ Ἀλεξὰντρ Μαρί Κολέν: <Ἑλληνόπουλο>, 1829-3...

«Τὸ Ἑλληνόπουλο».

Τοῦρκοι διαβῆκαν. Χαλασμός, θάνατος πέρα ὥς πέρα.

Ἡ Χίο, τ' ὄμορφο νησί, μαύρη ἀπομένει ξέρα,
μὲ τὰ κρασιά, μὲ τὰ δεντρά
τ’ ἀρχοντονῆσι, ποὺ βουνὰ καὶ σπίτια καὶ λαγκάδια
καὶ στὸ χορὸ τὶς λυγερὲς καμιὰ φορὰ τὰ βράδυα
καθρέφτιζε μέσ’ τὰ νερά.

Ἐρμιά παντοῦ. Μὰ κοίταξε κι' ἀπάνου ἐκεῖ στὸ βράχο,
στοῦ κάστρου τὰ χαλάσματα κάποιο παιδὶ μονάχο
κάθεται, σκύβει θλιβερὰ
τὸ κεφαλάκι στήριγμα καὶ σκέπη του ἀπομένει
μόνο μιὰν ἄσπρη ἀγράμπελη σὰν αὐτὸ ξεχασμένη
μεσ’ τὴν ἀφάνταστη φθορά.

Φτωχὸ παιδί, ποὺ κάθεσαι ξυπόλυτο στὶς ράχες
γιὰ νὰ μὴν κλαῖς λυπητερά, τ’ ἤθελες τάχα νά ‘χες
γιὰ νὰ τὰ ἰδῶ τὰ θαλασσὰ
ματάκια σου ν’ ἀστράψουνε, νὰ ξαστερώσουν πάλι
καὶ νὰ σηκώσεις χαρωπὰ σὰν πρῶτα τὸ κεφάλι
μὲ τὰ μαλλάκια τὰ χρυσά;

Τί θέλεις ἄτυχο παιδί, τί θέλεις νὰ σοῦ δώσω
γιὰ νὰ τὰ πλέξῃς ξέγνοιαστα, γιὰ νὰ τὰ καμαρώσω
ριχτὰ στοὺς ὤμους σου πλατιὰ
μαλλάκια ποὺ τοῦ ψαλιδιοῦ δὲν τἄχει ἀγγίξει ἡ κόψη
καὶ σκόρπια στὴ δροσάτη σου τριγύρω γέρνουν ὄψη
καὶ σὰν τὴν κλαίουσα τὴν ἰτιά;

Σὰν τί μποροῦσε νὰ σοῦ διώξει τάχα τὸ μαράζι;
Μήπως τὸ κρίνο ἀπ' τὸ Ἰράν, ποὺ τοῦ ματιοῦ σου μοιάζει;
Μὴν ὁ καρπὸς ἀπ’ τὸ δεντρί
ποὺ μέσ’ στὴ μουσουλμανικὴ παράδεισο φυτρώνει,
κ’ ἕν’ ἄλογο χρόνια ἑκατὸ κι' ἄν πιλαλάει, δὲν σώνει
μέσ’ ἀπ’ τὸν ἰσκιο του νὰ βγεῖ;

Μὴ τὸ πουλὶ ποὺ κελαηδάει στὸ δάσος νύκτα μέρα
καὶ μὲ τὴ γλύκα του περνάει καὶ ντέφι καὶ φλογέρα;
Τί θὲς κι' ἀπ’ ὅλα τὰ ἀγαθά
τοῦτα; Πές. Τ' ἆνθος, τὸν καρπό; Θὲς τὸ πουλί;
- Διαβάτη,
μοῦ κράζει τὸ Ἑλληνόπουλο μὲ τὸ γαλάζιο μάτι:
Βόλια, μπαροῦτι θέλω. Νό.

Βικτὼρ Ὑγκώ

(Μετάφραση: Κωστῆς Παλαμᾶς)

~~~~~~~~~~~~
L'Enfant

Les turcs ont passé là. Tout est ruine et deuil.
Chio, l'île des vins, n'est plus qu'un sombre écueil,
Chio, qu'ombrageaient les charmilles,
Chio, qui dans les flots reflétait ses grands bois,
Ses coteaux, ses palais, et le soir quelquefois
Un chœur dansant de jeunes filles.

Tout est désert. Mais non ; seul près des murs noircis,
Un enfant aux yeux bleus, un enfant grec, assis,
Courbait sa tête humiliée ;
Il avait pour asile, il avait pour appui
Une blanche aubépine, une fleur, comme lui
Dans le grand ravage oubliée.

Ah ! pauvre enfant, pieds nus sur les rocs anguleux !
Hélas ! pour essuyer les pleurs de tes yeux bleus
Comme le ciel et comme l'onde,
Pour que dans leur azur, de larmes orageux,
Passe le vif éclair de la joie et des jeux,
Pour relever ta tête blonde,

Que veux-tu ? Bel enfant, que te faut-il donner
Pour rattacher gaîment et gaîment ramener
En boucles sur ta blanche épaule
Ces cheveux, qui du fer n'ont pas subi l'affront,
Et qui pleurent épars autour de ton beau front,
Comme les feuilles sur le saule ?

Qui pourrait dissiper tes chagrins nébuleux ?
Est-ce d'avoir ce lys, bleu comme tes yeux bleus,
Qui d'Iran borde le puits sombre ?
Ou le fruit du tuba, de cet arbre si grand,
Qu'un cheval au galop met, toujours en courant,
Cent ans à sortir de son ombre ?

Veux-tu, pour me sourire, un bel oiseau des bois,
Qui chante avec un chant plus doux que le hautbois,
Plus éclatant que les cymbales ?
Que veux-tu ? fleur, beau fruit, ou l'oiseau merveilleux ?
- Ami, dit l'enfant grec, dit l'enfant aux yeux bleus,
Je veux de la poudre et des balles.

8-10 juillet 1828

Victor Hugo - Les Orientales.

[Nefeli riga]

ΤΡΟΜΑΖΕΙ Η ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ...

ΦΑΊΝΕΤΑΙ ΠΩς ΔΕΝ ΆΛΛΑΞΕ ΤΊΠΟΤΕ..

Ολα επανέρχονται .. ανανεωμένα..

Καλή εβδομάδα.

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

Καλὴ ἑβδομάδα θὰ ἔχουμε.

Καλὴν ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων δὲν προβλέπω νὰ ἔχουμε.