Βαρκούλα στο Θαβώρ

[το σπίτι στο ποτάμι]

Ο σκύλος μου ο καψο-Αζώρ,
βαρκούλα είναι στο Θαβώρ .
Της ερημιάς του ματαντόρ.

Βγαίνει τις νύχτες κι αλυχτά,
στα σκοτεινά και στα κρυφά,
που τον παράτησε η κυρά,
με τα κουτάβια τους τα εφτά.

Καμιά γιορτή, καμιά φορά,
τον σκέφτομαι τον φουκαρά,
χωρίς μανούλα κι αδερφό,
μες στο καλύβι μοναχό . . .

Μα πάλι λέω πως ο καθείς,
βαρκούλα είναι της σιωπής,
στο πέλαο της υπομονής,

σαν το Χριστό στο Γολγοθά,
σαν μυγδαλίτσα στο χιονιά,
σαν τον φτωχούλη τον Αζώρ,
της ερημιάς τον ματαντόρ.

[Liontas]

Πολύ ευαίσθητο, και με πρωτότυπη θεματική.

[Στιχοπλάστης]

[Παντελής]

λίγη φροντίδα χρειαζόμαστε όλοι μας μακάρι να το καταλαβαίναμε.

[Ειρήνη]

Μα πάλι λέω πως ο καθείς,
βαρκούλα είναι της σιωπής,
στο πέλαο της υπομονής!!!!!

[αισχυλος]

υπεροχο !!!!!!!!!!!!!

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Ωραιος!!!

[Στιχοπλάστης]

[Δημήτριος Γκόγκας]

Καλησπέρα...Ευαίσθητοι στίχοι, ανθρώπινοι

[Κατερίνα]

πόση ευαισθησία κι αλήθεια μαζί!