Το Κάθαρμα της Γης (πεζογράφημα)

[Liontas]

Χαίρετε, άνθρωποι.

 

Μην απορείτε που σας απευθύνω τον λόγο.

 

Με γνωρίζετε. Πάντα με γνωρίζατε. Δεν με θυμάστε προς στιγμήν, αλλά θα καταλάβετε ποιος είμαι - αν συνεχίσετε την ανάγνωση. Λυπάμαι, αλλά φοβάμαι πως αν σας αποκαλύψω την ταυτότητά μου, δεν θα διαβάσετε αυτά που σας έχω γράψει. Βλέπετε, με μισείτε κι εσείς - κι ας μη σας πείραξα ποτέ. Με έχετε δει ελάχιστες φορές, αλλά με αποστρέφεστε. Παρ' όλο που είμαι δειλός και σας αποφεύγω. Και παρ' όλο που όσες φορές έκανα κακό στους ανθρώπους, το έκανα γιατί αναγκάστηκα. Κι επειδή είμαι κι εγώ θύμα. Ίσως το μεγαλύτερο που υπάρχει.

 

Εγώ είμαι, το Κάθαρμα της Γης. Με βαραίνει η μεγαλύτερη κατάρα από τότε που φάνηκε ζωή στον κόσμο που έφτιαξε ο δίκαιος θεός σας... Από τότε που η όμορφη γη γέμισε με πλάσματα, άπειρων χρωμάτων, άπειρης ποικιλίας, άπειρων μεγεθών, άπειρης ομορφιάς... Πλάσματα που βλέπουν το φως του Ήλιου, που ερωτεύονται, που έχουν πατρίδα, που απολαμβάνουν τη χαρά της συνύπαρξης με πλάσματα διαφορετικά από αυτά... Πλάσματα που ζουν χωρίς φόβο. Πλάσματα που αγαπήσατε και αγαπάτε. Πλάσματα που μπορείτε να αγαπήσετε.

Πλάσματα διαφορετικά από εμένα... Διότι εγώ, το Κάθαρμα της Γης, δεν ζω τις χαρές που ζουν τα άλλα πλάσματα.

 

Η κατάρα που με βαραίνει συνδυάζει όλες τις κατάρες που έπληξαν, κατά καιρούς, τους ομοίους σας.

 

Πλανιέμαι και περιφέρομαι σαν τον Περιπλανώμενο Ιουδαίο, παρ' όλο που οι απόγονοί του έπαψαν κάποτε να διώκονται, ενώ οι δικοί μου θα διώκονται απηνώς, μέχρι να σβήσει ο Ήλιος.

Ναι, ο Ήλιος... Τον ξέρω μόνο σαν όνομα - γιατί δεν τον βλέπω ποτέ. Βλέπετε, κουβαλάω στην πλάτη μου και την κατάρα που βάραινε κάποτε έναν φαντασιακό όμοιό σας, από μια χώρα του βορρά - Τρανσυλβανία, αν θυμάμαι καλά, την έλεγαν... Κι εγώ, όπως κι αυτός, φοβάμαι το φως του Ήλιου και το αποφεύγω.

Αλλά με μια διαφορά... Εκείνος βρήκε κάποτε τη λύτρωση.

Εγώ δεν θα τη βρω ποτέ. Δεν θα υπάρξει λύτρωση. Θα κρύβομαι στο διηνεκές, αιώνια τρομοκρατημένος, κυνηγημένος από τους ομοίους σας και από όλους τους άλλους - ακόμα και από τους ομοίους μου. Βρώμικος και ελεεινός, παρά τη θέλησή μου, θα τριγυρίζω στις άθλιές σας χωματερές, τυραγνισμένος από αιώνια πείνα και αναζήτηση... Η σάρκα μου θα αποτελεί ενδιαίτημα νοσηρών παρασίτων, που σας βασάνισαν, όπως βασανίζουν κι εμένα. Όμως αυτά είναι αόρατα, δεν τα βλέπετε... Εμένα βλέπετε μόνο, γι' αυτό με σιχαίνεστε.

Φαίνεται, είναι στη φύση σας να σιχαίνεστε μόνο ό,τι εμπίπτει στο εύρος του ματιού και του μυαλού σας... Να βρίσκετε εξιλαστήρια θύματα όλους αυτούς που νομίζετε εσείς ότι ευθύνονται για τα δεινά σας, χωρίς να ευθύνονται στ' αλήθεια... Έτσι, απλώς για να κρύψετε τις δικές σας αμαρτίες, τα δικά σας παράσιτα.

 

Σ' εσάς μιλάω, άνθρωποι! Μ' ακούτε;

 

Σπιλώσατε το όνομά μου, κάνοντάς το συνώνυμο της προδοσίας, όπως σπιλώνετε καθημερινά και το σώμα μου... Με εκπορνεύσατε, πειραματιζόμενοι με τη σάρκα μου για δικό σας όφελος, κλείνοντάς με σε μικροσκοπικά κελιά, ίδια κλουβιά, χαρίζοντάς μου αργούς και επώδυνους θανάτους... Το μαρτύριο που κατά καιρούς χαρίσατε σε ομοίους σας ωχριά μπροστά στο μαρτύριο που επιφυλάσσετε σ' εμένα. Ξέρετε γιατί;

Διότι το μαρτύριο εκείνων των ομοίων σας κάποτε έληξε, διότι η μνήμη τους δικαιώθηκε, διότι το ίδιο το μαρτύριο αποκηρύχθηκε. Διότι ζητήσατε από την ψυχή τους συγγνώμη.

Εμένα με φυλακίζετε και με εξοντώνετε και κανείς όμοιός σας δεν κάνει λόγο γι' αυτό. Τίποτα δεν σπάει την ένοχη σιωπή σας για τα μαρτύρια που ζω εγώ, το Κάθαρμα της Γης. Τίποτα δεν θα δικαιώσει τη μνήμη μου.

Και ας θυσιάζομαι για σας, για τη ζωή σας, την ευημερία και τη σωτηρία σας... Σαν τους Μεσσίες και τους Προφήτες, τους οποίους κάποτε οι όμοιοί σας σκότωσαν σαν αγρίμια, αλλά μετά λάτρεψαν σα θεούς... Εμένα, όχι μόνο δεν θα με λατρέψετε ποτέ, αλλά θα ριγείτε με αποστροφή, και μόνο στο άκουσμα του ονόματός μου...

 

Δεν φταίτε όμως εσείς για όλα αυτά. Δεν κατηγορώ εσάς, κι ας είστε αχάριστοι. Τον Δημιουργό μου και Δημιουργό σας κατηγορώ, αν υπάρχει... Για τους περισσότερους από τους ομοίους σας, υπάρχει. Τον ευχαριστούν καθημερινά για τα καλά που τους προσφέρει, μάλιστα έχουν το θράσος να του ζητούν και περισσότερα...

Εγώ για ποιο πράγμα να τον ευχαριστήσω;

Που με καταδίκασε να περιπλανιέμαι στο σκοτάδι; Που με έκανε θήραμα όλων των ενοίκων της όμορφης γης σας; Που με μετέτρεψε σε άντρο παρασίτων; Που με άφησε μόνο μου;

 

Γιατί μου συνέβησαν όλα αυτά; Γιατί όλα αυτά σ' εμένα;

Σκεφτείτε τις θεωρίες που επινόησαν οι όμοιοί σας, ή τις θεωρίες που επινοήσατε εσείς οι ίδιοι, και απαντήστε μου: γιατί; Γιατί έμεινα μόνος μου, φοβισμένος και ελεεινός;

 

Αυτή είναι και η μεγαλύτερη κατάρα μου... Μια κατάρα που μόνο ένα φαντασιακό έκτρωμα, που έπλασε κάποτε το μυαλό μιας ομοίας σας, κουβαλούσε... Ένα εκτρωματικό πλάσμα που το όνομά του ξεκινούσε από Φρ... - δεν θυμάμαι ακριβώς... Ναι, αυτό το πλάσμα είναι το μόνο που θα πρέπει να είχε τη μορφή μου - τη μόνη μορφή που θα του ταίριαζε. Τη μόνη μορφή που θα ταίριαζε καλύτερα στους δικούς σας φόβους, στους δικούς σας εφιάλτες...

Διότι εκεί βρίσκομαι εγώ - στους εφιάλτες σας.

Μήπως ξεχάσατε ότι κάποτε η φαντασία ενός ομοίου σας με έκλεισε σε έναν μυστηριώδη "Θάλαμο 101"...;

Ίσως το θυμάστε.

Αυτό που δεν θυμάστε, που δεν γνωρίζετε καν, είναι ότι για μένα, το Κάθαρμα της Γης, ολόκληρος ο κόσμος είναι ένας "Θάλαμος 101"...

 

Πείτε μου, άνθρωποι, ύστερα από όσα σας είπα... Με λυπηθήκατε; Με συμπαθήσατε καθόλου; Θα θέλατε να είστε στη θέση μου;

Καταλάβατε ποιος είμαι; Μήπως υποπτεύεστε ότι είμαι εγώ; Μήπως δεν θέλετε να το παραδεχτείτε ότι είμαι εγώ;

 

Εγώ είμαι, το Κάθαρμα της Γης.

 

Ο Αρουραίος.

 

Φανταστείτε να εμφανίζομαι μπροστά σας, με την καφέ ή μαύρη γούνα μου, να τσιρίζω και να πηδώ πάνω σας, απλώς και μόνο για να παίξουμε...

Πώς αισθάνεστε; Εξακολουθείτε να με λυπάστε; Η υποφώσκουσα συμπάθειά σας για μένα, αυτή που νοιώθατε πριν σας αποκαλυφθώ - την έχετε ακόμα;

 

Εγώ είμαι, το Κάθαρμα της Γης. Ο Αρουραίος. Το μεγαλύτερό σας θύμα και ο συλλογικός σας εφιάλτης.

 

Αν κάποτε ψάξετε να με βρείτε, για να μου ζητήσετε συγγνώμη, ή για να μου μεταφέρετε τη συγγνώμη του θεού σας, ξέρετε πού θα με βρείτε...

 

Στους υπονόμους και στα απόβλητα. Στους καταυλισμούς και στις χωματερές. Στα κελιά και στα κλουβιά. Στα ρείθρα και στα περιθώρια. Στα απλανή βλέμματα και στην τρυπημένη σάρκα κάποιων ομοίων σας...

 

Εγώ είμαι, το Κάθαρμα της Γης. Ο αιώνιος "Άλλος"...

 

Σας ζητώ συγγνώμη που σας έκανα κακό, όποτε σας έκανα κακό. Δεν το ήθελα... Σας ζητώ συγγνώμη που σας έκανα να νοιώσετε άσχημα, όταν μάθατε ή καταλάβατε ποιος είμαι...

 

Μ' ακούτε, άνθρωποι;

 

Αυτά είχα να σας πω...

 

Πείτε μου, αλήθεια... Τώρα που μάθατε ποιος είμαι...

 

 

Έχετε κι άλλους εχθρούς σαν εμένα;

 

Τους αποστρέφεστε όσο εμένα;

 

Αναρωτηθήκατε γιατί;

 

 

 

 

Αισθανθήκατε ποτέ όπως αισθάνονται...; 

      

[Nefeli riga]

Την Καληνύχτα μου !!!!