Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Τα καψοσχολιαρόπαιδα

Τόσα χρόνια με τα παιδιά μέσα στην τάξη,σε σχολειά (τον τελευταίο καιρό) μεγάλων αστικών κέντρων, έχει στοιχειώσει μέσα μου, ο μεγάλος καημός τους : "-Δεν έχουμε ελεύθερο χρόνο, κύριε. Τρέχουμε απ' την ώρα που θα φάμε, για μεσημέρι:Φροντιστήριο Αγλικά...Κολυμβητήριο....Γαλικά...Διάβασμα μετά για το σχολείο...Για τα φροντιστήρια μετά...Δεν προφταίνουμε να παίξουμε....Στον ελάχιστο χρόνο που μας μένει, βλέπουμε τηλεόραση, γιατί πού να βρούμε κοντά χώρο να παίξουμε..."
(Άλλα κάνουν κι άλλα πολλά μαζί ( !) :Τένις...Υπολογιστές -τα μεγαλύτερα....Πιάνο...Κι ας μην υπάρχει υποψία ταλέντου..Έτσι για την ικανοποίηση κάποιας ματαιοδοξίας των γονιών, τις περισσότερες φορές..)
..................
Αλλά και πού να παίξουν πλέον στις μεγαλουπόλεις τα παιδιά, ανθρώπινα κι όμορφα, όπως παλιότερα που 'χαμε τις αλάνες και ζυμωνόμασταν με το χώμα και το χαιρόμασταν.....
Κι αναρρωτιέμαι, αν αξίζει τον κόπο να βασανίζουμε τα παιδιά, ζορίζοντάς τα ν' αποκτήσουν ένα σωρό "εφόδια"-δεξιότητες κ.λ , τρέχοντάς τα με ρυθμούς εξοντωτικούς και κάνοντάς τα χίλια κομμάτια, ώστε να τα προλάβουν όλα,μην αφήνοντάς τα να χαρούν την παιδική τους ηλικία και κάνοντάς τα τελικά νευρωτικές μικρομέγαλες δυστυχισμένες κατά βάθος ανάπηρες οντότητες.... Απ' τα δέκα τους....

http://aggelospapagewrgiou.blogspot.gr/

Τα καψοσχολιαρόπαιδα

Τα καψοσχολιαρόπαιδα
μού 'ρχονται το πρωί,
χωρίς ποδάρια, ακέφαλα,
να μάθουνε γραφή.

Στο στήθος τους σφυρίζουνε,
κανάλια εσπερινά,
στον ίσκιο τους απόκοσμα
τσιμεντοπετεινά.

-Πού 'ναι τα κεφαλάκια σας,
παιδάκια μου καλά ;

-Τα 'κοψε η μάνα, δάσκαλε,
και τα 'ναι στ' Αγγλικά.
Τα πηγαινέλα, ώρες τρών',
τα καθημερινά.
Ποδάρια αλλού, χεράκια αλλού,
προφταίνουμε πολλά....

-Και πού 'ν' τα ποδαράκια σας ;
-Τένις και Γαλικά.
..........................................
Ντύνω τον Κάλβο αρχάγγελο,
τους γλυκοτραγουδά.
Μισά τον κάνουν Ισπανό,
μισά απ' τον Καναδά.

Ζώνεται εφτά ωδές-σπαθιά,
στα σπίτια τους τραβά,
να κόψει τα καλώδια
τα τηλεοπτικα.

Μα τα καλώδια είναι χοντρά,
πόντους ογδόντα δυό
κι έχουνε ρίζα στο χαλί
και κλώνους στο μυαλό..
........................................
-Παιδάκια μ' , τίνος είσαστε ;
-Είμαστε και δεν είμαστε.
.........................................
Σπέρνω γραφές στον πίνακα,
γυρνώ καμιά φορά,
βλέπω γερόντια αμίλητα,
να κλαίν' του θανατά...

-Παιδάκια μ' , πού γεράσατε ;
-Στα οχτώ μας ακριβώς.
Χωρίς παιχνίδι, δάσκαλε,
τριπλά γράφει ο καιρός.

Αλάνες δεν χαρήκαμε,
ούτε κυνηγητό,
το χώμα δεν γιορτάσαμε,
θα μας γιορτάσει αυτό,
με θυμαράκια, τρόχαλα
και σκώληκες σωρό.
........................................
Σκάβω κι εγώ τον πίνακα,
με πέτρινες γραφές,
βγαίνουμε έντεκα παρά,
στης Τύμφης τις πλαγιές.

Αρώματα και χρώματα,
που φύτεψε η ροδιά,
γαρούφαλα, πευκόφυλλα,
βράχια μενεξεδιά,

δάσκαλοι-πετροτσέλιγκες
με μούσκλα ,γελαστοί,
και ζουζουνάκια κι έλατα
και πρίγκηπες αητοί

κι άγιο που θρέφει τα παιδιά,
το χώμα της βροχής,
με ματωμένα γόνατα,
πεσμένα καταγής...

Και να ! πώς γίνεται η μιά
ζωή, εφτά κι οχτώ !
(Αχ ο καθείς μας μια φορά,
περνάει στον κόσμο αυτό.)

-Παιδάκια μ' , πώς πορεύετε ;
-Να κάτσουμε εδώ,
με τ' αστεράκια, τα βουνά
και τον καλό Θεό !
............................................
Χτυπάει κουδούνι.Μία και.
Απόξω οι γονείς
δεκάξι αλυσοπρίονα,
κραδαίνουν ο καθείς.

Βγαίνουνε τα καψόπαιδα.
Γίνεται μακελειό:
χέρια, ποδάρια , γόνατα,
κομμάτια χίλια δυό.

Κομμάτι πάει στα Γαλικά,
κομμάτι για χορό,
κι άλλο για υπολογιστές
κι άλλο για τάε-κβο-ντό.
.....................................
-Παδάκια μ' , τίνος είσαστε ;
Ποια μάνα σάς φιλά ;
-Του κάτω κόσμου είμαστε.
Αλάλητα πουλιά.
Χωρίς παιχνίδι ανέμελο.
Στα δέκα μας νεκρά.
Died το φωνάζουν στ' Αγγλικά.
Mouerto Ισπανικά.
............................................
Γυρνώ ξανά στον πίνακα,
τον σκάβω και περνώ
θρανία δέκα κι είκοσι ,
στη Τύμφης το βουνό.

Αύριο που θ' ανέβουμε,
στο πρώτο το διάλειμμα
απάνω στην κορφή,
δεν θα ματακατέβουμε,
στα Γιάννενα τα γυάλινα .
Θα κάτσουμε εκεί.

Εκεί θα 'ναι το κούρνιο μας,
εκεί και το σχολειό,
με τ' αστεράκια, τα βουνά
και τον καλό Θεό . . .

Προβολές: 515

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 10 μέλη

Επόμενη καταχώριση >

Σχόλιο από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 4 Οκτώβριος 2011 στις 22:48: *

Τίμια τις παλάμες μας ματώσαμε

τα γόνατά μας `γδάραν τα χιλίκια,

μαζί με τις τσουκνίδες μεγαλώσαμε

παλέψαμε με δόντια και με νύχια.

Στου Χατζηκυριακείου τ` άναρχα στενά

εκεί που ζει η αθωότητά μας,

ανακαλύψαμε τα χίλια μυστικά

που διαμόρφωσαν την ανθρωπιά μας ...

( ... )

Αλάνες δεν χαρήκαμε,
ούτε κυνηγητό,
το χώμα δεν γιορτάσαμε,
θα μας γιορτάσει αυτό,
με θυμαράκια, τρόχαλα
και σκώληκες σωρό ....

κι άγιο που θρέφει τα παιδιά,
το χώμα της βροχής,
με ματωμένα γόνατα,
πεσμένα καταγής ...

*

Aπό που να αρχίσω και πως ; ... ο τρόπος που αναδιπλώνονται οι στίχοι, τα αλλεπάληλα κύματα των εναλλασομένων αλληγορικών και μη εικόνων καθώς και το συναίσθημα που απορρέει, σαν αφεθείς και παρασυρθείς στη ρίμη τους, είναι μιά πραγματική μυστικιστική τελετουργεία ... η οποία με απλό μα συνάμα μεγαλειώδη τρόπο μας κάνει κοινωνούς του λεπταίσθητου πνεύματος σου ...

Σχόλιο από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 5 Οκτώβριος 2011 στις 1:12: Αριστουργημα!!!

Χιλια μπραβο!!!!

Σχόλιο από τον/την Παντελής στις 5 Οκτώβριος 2011 στις 14:50: εγώ παρότι σπούδασα και έκανα τον επαναστάτη,

μόνο απλοϊκά ξέρω να μιλώ.

Σα παιδί έστω και άρρωστο ήμουνα αρκετός τυχερός, που οι γονείς μου βιοπαλαιστές

ήτανε χρυσοί άνθρωποι, είχα κλίση στα γράμματα και μου άρεσε ο αθλητισμός, αλλά

κατάφερα μικρά πράματα.

Φίλε μου αν οι γιατροί χρειάζονται δέκα φορές το Θεό, οι δάσκαλοι κάθε στιγμή.

καλό σου απόγευμα.

Σχόλιο από τον/την Τάσος Π. Δασκαλάκης στις 5 Οκτώβριος 2011 στις 20:56: .

Υπέροχες επισημάνσεις !!!!

Εξαιρετικό ποίημα !!!!!

Μύρισ` ο λόγγος στο σχολειό

Κι ο δάσκαλός αετός

φτερούγες στα παιδάκια του

εδώρισε και φως...

Να συμμαζεύουν ουρανό

τ` ωφέλιμο το βιος

και στην ψυχή τους

λόγια ,αστέρος με παλμό !

Την καλησπέρα μου !