Στης σιωπής το ξερονήσι

[Ειρήνη]

Πόσο πολύ το ξέχασες
πως μ' είχες αγαπήσει,
στης σιωπής με γέλασες
και πας το ξερονήσι.

Πόσο πολύ σ' αγάπησα
ακόμα απ' την πάνα,
πως φεύγεις όμως άργησα
να καταλάβω μάνα.

Μα πώς είναι δυνατό
να μη με ρωτάς πού πάω
να μην ξέρεις πού πατώ,
τι θα φτιάξεις για να φάω.
Πώς σου είναι μπορετό
να γυρνάς αλλού το βλέμμα,
σου φωνάζω, τ' απαιτώ,
έχω να μου λύσεις θέμα.

Για δες εδώ τι σου 'φερα,
νήμα για τη δαντέλα,
μες τα χεράκια σου κερά
πάρτο και χαμογέλα.

Ρώτα με σε παρακαλώ,
πες κάτι, μάλωσε με,
εμείς οι δυο πώς στο καλό
τίποτα δε θα λέμε!

[ΞΗΡΟΜΕΡΙΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ]

Φανταστικά όμορφο!!!!!!!!

[Αριάδνη Μεσογείτη]

Ειρήνη διάβασα το ποίημά σου κι έκλαψα πολύ. Συγκινήθηκα γιατί κάθε του στίχος στόχευε κατ'ευθείαν στην καρδιά μου. Σε ευχαριστώ που μου έδειξες ότι δεν είμαι η μόνη που νιώθω έτσι.
Είναι όλο τόσο όμορφο, τόσο αληθινό! Να είσαι πάντα καλά...