Ο λύκος

[Αριάδνη Μεσογείτη]

Μια φορά κι έναν καιρό,

σ΄ένα δάσος σκιερό,

ένας λύκος αλανιάρης

πονηρός και κατεργάρης,

πεινασμένος τριγυρνούσε

και ολόγυρα κοιτούσε

τι να φάει τι να πιει,

πού να βρει να κοιμηθεί.

Ένα γύρω τα κλαδιά

άνοιξαν ζεστή αγκαλιά.

Χάθηκε η παλιά γαλήνη

για του λύκου τη σαγήνη.

Βρήκε ο λύκος αγριμάκια,

άκουσε όμορφα λογάκια

έφαγε, ήπιε ό,τι βρήκε

κι ύστερα απ΄το δάσος βγήκε.

Κι είν’ το δάσος πάλι μόνο,

να παλεύει με το χρόνο.

Κάνει ο λύκος τώρα σκι,

σ’άλλου δάσους τη βοσκή.

Θάνατος είν’η ηρεμία,

λησμονιά και νηνεμία.

Σ’ένα δάσος γερασμένο

λύκους πια δεν περιμένω.

Αριάδνη Μεσογείτη

[αισχυλος]

σαν παραμυθακι...

[γκατλούλα]

Υπέροχο