Θυμάσε τις νύχτες τις δικές μας με κεριά ?

Είμαστε τότε πολύ ειλικρινείς

φλογισμένα χείλη με άγγιγμα καφτό

αναστέναζαν ψυθιριστά



Άπειρα λεπτά, δυό ενωμένες καρδιές

μόνο το φεγγάρι μας κοίταζε

αντανακλούσε σε δυό χλωμά πρόσωπα

και πήρα το δικό σου δρόμο στον ουρανό



Θυμάσαι ? Είμαστε μακρυά από κόσμο

Δεν είχε δρόμο, φασαρία, ματαιοδοξία

Μόνο εγώ και συ στο μισοσκότεινο δωμάτιο



Πως λέγαμε λόγια τρυφερά

και κοιταζόμαστε… Συνέχεια