Μπορεί να νομίζεις

πως όλα τέλειωσαν,

και πως μάταια αντιστρέφεις

μια σχέση, που σπαρταράει

στο αδιέξοδο και στο

ανικανοποίητο…

 

αλλά ακόμα δεν

ειπώθηκε η τελευταία λέξη,

σέρνεται το αδιανόητο

με το ανήμπορο.

και μαζί ζούμε μια

καινούργια αλήθεια,

για όσο δεν υποχωρούμε

απ’ το στόχο μας.

Προχωράμε αμετακίνητοι,
ελπίζοντας σε μια
ανώτερη έλξη και επαφή,
εκεί στην ανανέωση
της υπομονής, θα κριθούν
όλα, στην επέκταση
της συναπόδοσης…

κι’ άν οι σκέψεις μας
λυγίσουν, μην μ’ αφήνεις
στην μοναξιά μου τώρα,
που το νεκρό τοπίο
εξαπλώνεται με ταχύ ρυθμό,
κι΄ η καταστροφή
πλέον δεν αποσοβείται.

Οι σκέψεις σου 

τόσο δυνατές,

διαπερνούν

οποιοδήποτε τοίχος,

ξέρω όμως ότι είσαι

κοντά μου και για αυτό

και μόνο περιμένω….

 

σκιές δικές σου

με ακολουθούν ξωπίσω,

είπα να μην το αποδεχθώ

αλλά και πάλι

δεν μπορώ να σ’ αφήσω,

επειδή το νιώθω τώρα

ότι είσαι πια δική μου.

Τι μπορώ να κάνω,

να νικήσω τα εμπόδια

και να' ρθής τώρα που

και εσύ το θέλεις,

σκέψεων ροές

αφυπνίστηκαν

και μαστιγώνουν

το υποσυνείδητο μου…

 

μακριά εκεί που

αντέχει το όνειρο,

να τρέξουμε τώρα

που η άφιξη πλησιάζει,

και η ανοχή είναι

άγνωστο το πόσο

Θα κρατήσει.

Γέμισες τις ώρες

τα λεπτά, τις στιγμές μου,

μια οπτασία σαν εσένα

δεν μπορεί να περιοριστεί

σε λίγο χρόνο, να συνευρίσκεται

τυχαία χωρίς νόημα,

αναπλάθεται και

μεσουρανεί κάθε στιγμή…

 

μα τα λόγια είναι λίγα,

καθώς συσσωρεύονται

ακούραστα στην σειρά,

να σε αγκαλιάζουν

ζεστά κάθε βράδυ, όταν

σε βρίσκουν γυμνόστηθη,

και με ηδονή  απεριόριστα

πλάι σου, σε αναζητούν.

Πρόσεξες ότι διέκρινα

την κάθε λεπτομέρεια

μέσα από το βλέμμα σου,

αγκίστρωσες την ματιά μου

επάνω σου κι έπειτα

αφήσαμε τους εαυτούς μας,

να  ανταποδώσουν την

αδάμαστη εσωτερική ενέργεια..

 

Γεύσεις κι’ οσμές  ιδανικές 

ξεχώρισαν στην κίνηση,

σαν ξεδιπλώθηκε το κορμί σου, 

υποσχόμενες μια απόλυτη

συνταύτιση, σε έναν

αναντικατάστατο έρωτα.

ξεχωρίζει ανάμεσα στον

καπνό και την  αιθάλη,

είσαι η μόνη που μπορεί

να δώσει την ψυχή της

και να τα σκορπίσει

όλα στον αέρα…

 

τώρα  που η σκέψη σου

πλανιέται δίπλα μου,

να με αγγίζουν τα δροσερά

σου χείλη, ενωμένοι σε μια

αδιάσπαστη καμπύλη,

συγχωνεύτηκαν πλήρως

οι ανέκδηλοι πόθοι και οι

εναπομείναντες στεναγμοί.