Μακάρι,

να μην περισσεύουν

ανομολόγητες προθέσεις

και ανολοκλήρωτες πράξεις.

Ζωηρό ενδιαφέρον

να ξόδεψε τα πάντα.

Έτσι ώστε,

όποιος κι αν μείνει,

όποιος κι αν φύγει,

σε ώρες ισχνών διαισθήσεων

και ανεξιχνίαστων σιωπών,

να περπατήσει,

στα βαλτώδη νερά

των φαινομένων,

τουλάχιστον χωρίς απωθημένα

κι ενοχές.

Έρχεται πάλι το παιδί.

Δεν το ανακαλούν απο τη λήθη.

Ανακαλεί αυτοδίκαια ένα κομμάτι ζωής.

Κανείς δε μπορεί να το σταματήσει.

Φέρνει μαζί του

την παγωμένη αθωότητα

και με το πάντοτε αμετάβλητο χέρι του χαρακτήρα,

στάζει απο μέσα φωτιά

σ' ενήλικες προσωπικότητες.

Ανοίγει ξανά

τα σημάδια στα γόνατα

για να τα καθαρίσει από τις υποψίες,

ψιθυρίζει το φόβο μέχρι το κόκκαλο

και πλένει τα μάτια

με…

Καμία έκπληξη.

Με κάθε άκαιρη σιωπή σου,

ένα  "Σ' αγαπώ"

θα ξεριζωθεί

απο πάνω μου.

Τα φιλιά θα μείνουν.

Αφ' ενός δόθηκαν,

έγιναν αισθητά,

αφ' ετέρου πότισαν

και παράγουν αντισώματα

ενάντια στις εκλείψεις.

Όσο κι αν τους δόθηκε

για φυσικό περιθώριο ζωής

η διάρκεια εξάτμισης της ηδονής,

αυτα,

βγαίνουν τώρα στην επιφάνεια,

αναστημένα

εκ νεκρών ελπίδων,

νόμιμη…

Νέο σπίτι.

Διαμονή και καταφύγιο

επί πληρωμή.

Βέβαια,

ο χώρος

είναι ακόμα άδειος.

Τουλάχιστον

μέχρι απόψε,

που θα κοιμηθώ,

για πρώτη φορά,

εδώ.

Και θ' απλώσω

απο την αρχή,

ρίζες,

σε ό,τι τετραγωνικά σιγουριάς,

έχω στη διάθεσή μου.

Κι όλα,

θα γίνουν πιο εύκολα.

Το ξέρω.

Έχω συνηθίσει.

Κάθομαι

στο ενοίκιο της ζωής.

Πληρώνω,

πότε…

Α

Λαμβάνω

απο το στόμα σου

το μονοξείδιο της απόστασης.

Της δικής σου απόστασης.

Και ο αφανισμός

δεν έρχεται καθόλου ασυναίσθητα.

Β

Εδώ,

σταματά το κορμί,

μες στους αιώνες.

Μπροστά του,

βρίσκεται

η βλοσυρή μορφή

της μοναχής ψυχής.

Πίσω,

απο τα…

Φωνάζουν τα φρένα μας "Απών¨",

γιατί σε λάθη το παρόν

τα έβαλε ξανά ν' ακουμπήσουν

Προσπεράσαμε λυγμούς,

κι ό, τι αναστεναγμούς

μπορούσαν να μας κρατήσουν

                Ρ

Εκτός κορμιού η πορεία,

ψάχνει μιά όαση.

Από τόσο σκληρή απουσία

φτιάχτηκε μιά κόλαση.

Και παρόλα τα όνειρα παντού,

για μιά στιγμή κακού…

Στο τραπέζι,

πάντα

σε λίγες φωτογραφίες,

βρίσκονται

η χαρά,

η λύπη,

η αγωνία

και γενικά

όλη η ξηρά τροφή,

υποτίθεται,

της ζωής.

Σ' ελάχιστα κάδρα εικόνας

και νεκρής φύσης

απομυζάται αιώνια

η παρηγορία ενός γεγονότος,

κι έτσι

δεν ξεβράζεται

η χλωμάδα

που αναδίδουν

όλες αυτές οι ώρες,

οι προορισμένες

αποκλειστικά,

για αυτοκατανάλωση.

Δε ξέρω

πόσο μακριά κοιμάται

η αλήθεια σου.

Σε τι πρόσωπο πρέπει

να μιλάω

για να την ξυπνήσω.

Σε πρώτο,

σε δεύτερο,

σε τρίτο...

Μαζί

με την αποστασιοποίηση,

εμφανίστηκε

κι ένα σκοτεινό σημείο

στον ενθουσιασμό:

Ο χώρος που κατέκτησε

το αίσθημα λάθους.

Δεν είμαι

πλέον

ικανός για τα πάντα.

Απόκτησα επιφυλάξεις.

Απο το είδος

της νίκης,

εδώ υπάρχει

μόνο η φυλή,

που πιστεύει στη λογική.

Αμέτρητους τριγμούς

στα συρτάρια,

αφήνουν

οι στοιβαγμένες λύσεις,

που διαμέσω της ακοής,

σχεδόν εφάπτονται

με το μουδιασμένο στόμα,

χωρίς να μπορούν

να το βοηθήσουν.

Χωρίς να μπορούν

να τεκμηριώσουν

ποιο ένστικτο τελικά,

κράτησε κλεισμένα

τόσα κατάλληλα λόγια.

Έξω βρέχει.

Εδώ γλιστρούν στο δάκρυ,

αλλάζοντας συνεχώς

τους συσχετισμούς δυνάμεων,

καθώς

αλληλομαχαιρώνονται πάνω μου,

ο θυμός

και μια δεύτερη ευκαιρία.

Μέχρι τελικής πτώσεως

της διφορούμενης στάσης.

Μόνο έτσι

θα υπάρξει νικήτης,

ικανός

ν' αντιμετωπίσει τις κραυγές,

που τις μεγάλωσε

κι άλλο,

αφού τις θήλασε

ανάγκη ζεστασιάς,

άλλη μιά νύχτα.

Εκκωφαντική σιωπή.

Είναι η σωστή ώρα.

Λίγο προτού

ξεσπάσει

το τελευταίο ζε'ι'μπέκικο.

Παραγγελιά πραγματική,

πετώντας

τη φαλτσέτα

και το νταηλίκι.

Στο άνοιγμα των χεριών

να φτεροκοπά η ψυχή,

κι όπως πάντα

στο τελείωμά του

να σπάζεις

με την παλάμη

το ποτήρι,

το κέντρο της πίστας.

Να φτιάχνεται,

μια ματωμένη τομή

στη γραμμή της ζωής.

Αφού πέρασες τόσες…

Είναι

η κατάλληλη στιγμή,

να σκορπιστεί το ρίγος,

έτσι νεογεννητο,

στις γύρω σκέψεις.

Να μαχαιρωθεί

και να δαγκώσει.

Να υπάρξει.

Αν μεγαλώσει,

θα γίνει άποψη,

θα την αγαπήσει

ο εγωισμός,

θα μείνει για πάντα

και θα ζει

τρώγοντας

την όραση.