Πρώτο τραπέζι πίστα οι αγάπες μας

μεταλαβαίνουν με αθάνατο νερό

ξομολογούνται ιδρωμένες οι ανάσες μας

με σαιτιές ορμάνε ίσα στον καιρό



και παρασέρνονται

αγκαλιασμένες ς' ένα χείμαρο θεριό

παραδομένες στη μυρωδιά από ένα σώμα ακριβό

δεν αντιστέκονται

γιατί του έρωτα το φως είναι τυφλό

φύγε Στέλλα, κρατάει μαχαίρι..θα μείνω εγώ



σαν λιτανεία φωσφορίζουσα η ψυχή

αγιάζει....αγιάζεται

όταν μ' αγάπη ντυθεί άλλο κορμί

γι'… Συνέχεια