σκέψεις ανάκατες περνούν

φεύγουν, γυρίζουν πίσω

και το μυαλό μου τυραννούν

με βάσανο περίσσο

μνήμες αλλοτινών καιρών

και ξεχασμένα χρόνια

σε κύκλο μπαίνουν σε χορό

αέναα κι αιώνια

πληγές ξυπνούν απο παλιά

ανοίγουν και ματώνουν

αλλά στο στόμα ούτε μιλιά

το γέλιο θανατώνουν

μια λέξη ψάχνω μια φωνή

μια σκέψη μιαν αγάπη

σώθηκε πια η υπομονή

το όνειρό μου…

Κάποια Χριστούγεννα θυμάμαι,

σαν ήμουνα μικρό παιδί

με πήρε  η μάνα μου να πάμε

να ’βρουμε δέντρο και κλαδί,

να το στολίσουμε στο σπίτι

να του κρεμάσουμε πολλά

κι ένα άστρο σαν αποσπερίτη

να λάμπει απ’ όλα πιο ψηλά.…

Κοιτάζω την ασπρόμαυρη παλιά φωτογραφία

και βρίσκω ένα πρόσωπο που κάτι μου θυμίζει.

Στην πρώτη-πρώτη παιδική και τρυφερή ηλικία

σαν κάτι μεσ’ στο βλέμμα του  αχνά να το φοβίζει.

Κάτι απροσδιόριστο φαίνεται να κατέχει

το παιδικό το πρόσωπο κι απ’ τη χαρά του απέχει.

Μικρά φιογκάκια δένουνε τα πεταχτά κοτσίδια,

μα κάποια σκέψη έσμιξε τα παιδικά τα φρύδια

Μπορεί ν’ αναλογίζεται τι έχει να περάσει,

μέχρι…