Χρυσό φεγγάρι θα πλέξω

σε βαθύ γαλάζιο εργόχειρο

την καταχνιά θα κλείσω έξω

απ’ της καρδιάς τον αυλόγυρο.

Κι ένα παιδάκι θα βάλω

τη γη να παίζει στο χέρι του

κι ένα κοράσι με ζάλο

να σφεντονά το τσεμπέρι του.

Τους ήχους θα ζωντανέψω

οι ανθρώποι για να χορέψουνε

τη σκοτεινιά θ' αποπέψω

οι πίκρες να δροσερέψουνε.

Αργά να πλέει στο κύμα

θα πλέξω πλοίο σε θάλασσα,

σε κάθε μας δειλό βήμα

μια Πλατυτέρα…

Πότε θα σιγήσουν τα κανόνια,

πότε θα ξανάρθουν χελιδόνια

να χτίσουν τιτιβίζοντας φωλιές

από στέγες κάτω και μπαλκόνια

και θα πάψουν πότε τα μαχαίρια

πάνω να τροχίζονται σ’ ακόνια

με μίσος να τα μπήγουν σε κοιλιές;

Όταν λιώσουν κάποτε τα χιόνια

στις κρύες τις ανθρώπινες καρδιές.

Πότε τα λευκά τα περιστέρια

θα καθίσουν σε καθάρια χέρια

μια στάλα να γελάσει κι ο φτωχός

που από της ζωής του τα τεφτέρια

λείπει στα κατάμαυρά του…

Φωλιά μου, λημέρι, στήριγμά μου,

αύρα καλοκαιρινή,

δικιά μου, μικρή σταλαγματιά μου

απ’ τη λίγη μου ζωή.

Καρδιά μου, φωτιά στα όνειρά μου,

πάθος μου και ταραχή,

γλυκιά μου, σαν βρίσκεσαι κοντά μου

ξαναγίνομαι παιδί.

Φως μου, είσ’ εσύ το φως μου,

μα κι ο ίδιος εαυτός μου

και με κυβερνάς.

Φως μου το φιλί σου δος μου

γύρω μου σαν φύλλο δυόσμου

να μοσχοβολάς.

Φως μου, είσ’ εσύ το βιός μου,

μες στην έρημο του κόσμου…

Αχ νοιώσε με, νοιώσε με στο βαθύ μου σκοτάδι

μη φεύγεις, μα σώσε με, μη μ΄ αφήνεις ρημάδι.

Αχ νοιώσε με, νοιώσε με να υπάρχω ακόμα

στο λάγνο σου κλώσε με το φιδίσιο σου σώμα.

Θα γυρνώ στο κατόπι σου μιαν ολόκληρη ζήση

νά’ μαι στο γλεντοκόπι σου το γλυκό σου μεθύσι.

Να ρουφώ το σιρόπι σου στων φιλιών την πλημμύρα

και να παίρνω της νιότης σου τις δροσιές και τα μύρα.

Άγγελέ μου και φάρε μου φόβους κύματα πάρε μου,

τα σκοτάδια μου σβήνε μου.…

Πώς πια να ζήσω στον κόσμο, αν δεν με καρτεράς στη γωνιά,

να ξεχειλίζεις με δυόσμο τον κρύο και βαρύ μου χιονιά.

Πώς πια να ζήσω στον κόσμο, αν δεν μου δίνεις τον ώμο

για μετερίζι στην απονιά κι αν δεν μου φέγγεις το δρόμο

ν’ ανοίξω προς τα σένα πανιά.…

Νά’ ταν πλοίο μας το μπάνιο και με μένα καπετάνιο

να σε σεργιανώ παντού

της αγάπης μας το «κάρμα» οι «σαμάν» για να’ ναι χάρμα

θα ξορκίσουν με βουντού.

Με το γραίγο, το σιρόκο θα τραβάμε για Μαρόκο,

για Κολόμπο και Μαντράς…