Φωλιά μου, λημέρι, στήριγμά μου,

αύρα καλοκαιρινή,

δικιά μου, μικρή σταλαγματιά μου,

απ’ τη λίγη μου ζωή.

Καρδιά μου, φωτιά στα όνειρά μου,

πάθος μου και ταραχή,

γλυκιά μου, σαν βρίσκεσαι κοντά μου

ξαναγίνομαι παιδί.

Φως μου, είσαι συ το φως μου,

μα κι ο ίδιος εαυτός μου

και με κυβερνάς.

Φως μου το φιλί σου δος μου

γύρω μου σαν φύλλο δυόσμου

να μοσχοβολάς.

Φως μου, είσαι συ το βιός μου,

μες στην έρημο του κόσμου…

Κάναμε εμείς ευχέλαιο

μ’ ύμνους στον Πολυέλεο

και στον Άγιό μας τάμα

για να γίνει κάποιο θάμα

ο ιός πια να γίνει αντάρα

που μας έγινε κατάρα.

Κάναμε και παράκληση

πληγές απ’ την κατάκλιση

κουρνιαχτός νά’ χουνε γίνει

κάθε πόνος ν’ απαλύνει

να βγούμε έξω στον αέρα

λιόχαρη να δούμε μέρα.

Ιέ δεν θα πεθάνουμε

και τις καρδιές θα ράνουμε

μ’ αισιοδοξίας δόσεις

όπου νά’ ναι θα τελειώσεις

φύγε φόβητρο και φρίκη…

Ευτυχώς που σ’ αγαπώ γιατί αν δεν σ’ αγαπούσα

θα’ σβηνα και δεν θα ζούσα δίχως λόγο και σκοπό.

Ευτυχώς που σ’ αγαπώ κι ας με κάνεις να σκορπώ

μάγισσα ξανθομαλλούσα.

Τί να την κάνω τη ζωή αν δεν θωρώ κάθε πρωί

της λάμψης σου το θαύμα.

Θα’ μαι μιαν ύπαρξη νεκρή και με το στίγμα του μπεκρή

παντοτινό μου τραύμα.

Τι να την κάνω τη ζωή αν χώρια σου φυλλορροεί

και μου’ χει γίνει δράμα.

Ευτυχώς που σε ζητώ γιατί αν δεν σε ζητούσα

δέκατη δεν…